در زبان عربی مصادر چند گونه‌اند:

1ـ مصدر اصلی:

به همۀ مصادر ثلاثی مجرّد، ثلاثی مزید، رباعی مجرّد و رباعی مزید در شکل اصلی و معمولی آنها اطلاق می‌شود؛ یعنی با میم زائد شروع نشده باشند و به یای مشدّد و تای تأنیث نیز ختم نشده باشند.

2ـ مصدر میمی:

به مصادری گفته می‌شود که میمی زائد در ابتدای آنها وجود دارد و بر وزن «مَفْعِل»، «مَفْعَل» یا «مَفْعِلَة» می‌آید. مصدر میمی در افعال ثلاثی مجرد اغلب بر وزن «مَفْعَل» می‌آید؛ مانند: «نَسَكَ، یَنْسُكُ مَنْسَك». در افعال معتلّ ‌الفائی که فاء الفعل آنها در مضارع حذف می‌شود، مصدر میمی بر وزن «مَفْعِل» می‌آید؛ مانند: «وَعَدَ، یَعِدُ ! مَوْعِد». البته موارد نادری نیز وجود دارد که با اینکه فعل آنها معتل ‌الفاء نیست مصدر میمی آنها بر وزن «مَفْعِل» آمده است؛ مانند: «صارَ، یَصِیرُ ! مَصِیر». علاوه بر این، گاه تای مدوّرۀ زائدی به آخر مصدر میمی اضافه می‌شود؛ مانند: «مَعْذِرَة». مصدر میمی در ثلاثی مزید بر وزن اسم مفعول آنها می‌آید؛ مانند: «أدخَلَ، یُدخِلُ ! مُدْخَل»؛ «أخرَجَ، یُخرِجُ ! مُخْرَج» و «اِسْتَخْرَجَ، یَسْتَخْرِجُ ! مُسْتَخْرَج».

3ـ مصدر مرّة (مصدر عدد):

به مصادری گفته می‌شود که بر تعداد دفعات رخداد فعل دلالت می‌کنند. این نوع از مصادر در افعال ثلاثی مجرد بر وزن «فَعْلَة» می‌آیند؛ مانند: «وَقَفَ، یَقِفُ ! وَقْفَة»، اما اگر مصدر اصلی فعل، خود، بر وزن «فَعْلَة» باشد، برای دلالت بر تعداد وقوع آن باید وصفی مناسب به آن بیفزاییم؛ مانند: «دَعْوَة ! دَعْوَةً واحِدَةً». در افعال ثلاثی مزید مصدر مرّة با افزودن تای مدوّرۀ زائدی به آخر مصدر اصلی باب مورد نظر به دست می‌آید؛ مانند: «تَسبیح ! تَسْبیحَة».

4ـ مصدر نوعی:

به مصادری گفته می‌شود که بیانگر نوع فعل و هیئت وقوع آن است و در افعال ثلاثی مجرد بر وزن «فِعْلَة» می‌آید؛ مانند: «جَلَسَ، یَجْلِسُ ! جِلْسَة» و اگر مصدر اصلی، خود، بر وزن «فِعْلَة» باشد برای دلالت بر هیئت وقوع فعل باید واژه‌ای به آن بیفزاییم؛ مانند: «نِشْدَة ! نِشْدَةً لَطیفَةً».

5ـ مصدر صناعی:

مصدری است که با افزودن یای مشدّد و تای مدوّرۀ زائد به آخر برخی واژه‌ها پدید می‌آید؛ مانند: «جاهِل ! جاهِلِیَّة»