1ـ اسم تفضیل اسمی است که با آن موصوفی در یک صفت مشترک با موصوف یا موصوفهای دیگر یا با همۀ موصوفهای همگون سنجیده می‌شود و بر یک یا چند موصوف یا همۀ آنها برتری داده می‌شود.
2ـ در زبان عربی اسم تفضیل هم معادل صفت برتر و هم معادل صفت برترین در زبان فارسی است. امّا اگر پس از اسم تفضیل حرف «مِن» به کار رفته باشد اسم تفضیل معادل صفت برتر در فارسی است و در غیر این‌ صورت معادل صفت برترین است؛ مانند «أعلَم» در عبارتهای «عليٌّ أعلَمُ مِن سَعیدٍ» (علی داناتر از سعید است) و «عليٌّ أعلَمُ الرِّجالِ» (علی داناترین مردم است) که در عبارت نخست اسم تفضیل «أعلَم» معادل صفت تفضیلی و در عبارت دوم معادل صفت عالی است.
3ـ اسم تفضیل در ثلاثی مجرد بر وزن «أفعَل» و مؤنث آن بر وزن «فُعلَی» می‌آید؛ مانند: «أکبَر ! کُبرَی» و «أفْضَل ! فُضلَی».
4ـ برای ساختن اسم تفضیل در افعال غیر ثلاثی مجرد مصدر نکره و منصوب فعل مورد نظر را پس از واژه‌هایی همچون «أکبَر»، «أکثَر»، «أشَدّ» و «أعظَم» به کار می‌بریم؛ مانند: «أکْثَرُ تَقَدُّماً» (پیشرفته‌تر).
5ـ صرفاً از افعالی می‌توان افعل تفضیل ساخت که ثلاثی، متصرّف، مثبت، معلوم، قابل برتری و تامّ باشند و در عین حال بر عیب، رنگ و زینت دلالت نکنند؛ بنابراین نمی‌توان از افعال زیر افعل تفضیل به دست آورد: «عَلَّمَ» (چون ثلاثی نیست)، «بِئْسَ» (چون جامد است)، «ما عَلِمَ» (چون منفی است)، «کُتِبَ (چون مجهول است)، «ماتَ» (چون قابل برتری نیست) و «کانَ» (چون ناقص است).
البته باید توجه داشت که از برخی افعال ثلاثی مزید و نیز از افعالی که بر عیب، رنگ و زینت دلالت می‌کنند نیز می‌توان اسم تفضیل ساخت، امّا نه بر وزن «أفعَل»؛ مانند: «أکثَرُ اِعوِجاجاً» (کج‌تر) و «أشَدُّ صُفْرَةً» (زردتر).
6ـ اسم تفضیل مانند اسم فاعل شش صیغه دارد. سه صیغه برای مذکر و سه صیغه برای مؤنث: «أفضَلُ، أفضَلانِ، أفضَلُونَ (أفاضِل)، فُضْلَی، فُضْلَیانِ، فُضْلَیاتٌ (فُضَلٌ).
7ـ واژه‌های «خَیْر» و «شَرّ» نیز، با آنکه بر وزن «أفعَل» نیستند، اسم تفضیل به شمار می‌روند. این دو واژه در اصل «أخْیَر» و «أشْرَر» بوده‌اند، امّا در اثر کثرت استعمال همزه از ابتدای آنها حذف شده است.