نون تاکید در آخر فعلی در می‌آید که زمان آن فعل آینده باشد مثل فعل امر (بالصیغه(
هرگاه نون تاکید به آخر فعل امر اضافه شود در صیغه‌های مفرد لام الفعل محذوف برمی‌گردد و اگر الف منقلبه باشد به اصل قبل از قلب خود برمی‌گردد؛ زیرا نون تاکید به ماقبل خود فتحه می‌دهد. اُدْعُ »» اُدْعُوَنَّ
هرگاه نون تاکید به آخر فعلی اضافه شود که در آخر آن «واو» و یا «یاء» ضمیر باشد «واو» و «یاء» ضمیر از آخر فعل می‌افتد و ضمهٔ قبل از «واو» و کسرهٔ قبل از «یاء» باقی می‌ماند.
P هرگاه نون تاکید به آخر فعلی بپیوندد که در آخر آن فعل «واو» و یا «یاء» ضمیر باشد و ماقبل «واو» و «یاء» ضمیر مفتوح باشد «واو» و «یاء» ضمیر حذف نمی‌شوند. اِرْضَوُنَّ، اِرْضَیِنَّ
التقاء ساکنین در زبان عرب ممنوع است اما اگر ساکن اول حرف لین باشد («واو» ساکن ماقبل مفتوح و «یاء» ساکن ماقبل مفتوح) حرف «واو» و «یاء» باقی می‌ماند و التقاء ساکنین ایرادی ندارد.
اسم فاعل در ثلاثی مجرد بر وزن «فاعِل» و اسم مفعول بر وزن «مَفْعُول» است.
اسم فاعل در صیغه‌های مؤنث هیچ حذفی ندارد؛ اما در صیغهٔ مفرد و جمع مذکر به خاطر التقاء ساکنین لام الکلمه حذف می‌شود.
 اگر «الف» و «لام» بر سر اسم فاعل در بیاید در صیغهٔ مفرد مذکر حذفی صورت نمی‌گیرد؛ زیرا تنوین نونی ساکن است و بر اثر التقاء ساکنین لام الکلمه حذف می‌شود.
هرگاه از معتل اللام (ناقص واوی) اسم مفعول بنا شود «واو» اسم مفعول که «واو»ی ساکن است در واو لام الکلمه ادغام می‌شود و در حکم حرف صحیح خواهد بود.
 هرگاه «واو» و «یاء» کنار هم در یک کلمه قرار گیرند (و بر عکس) و اولین آن دو ساکن باشد «واو» قلب به «یاء» می‌شود و دو «یاء» در هم ادغام می‌شوند؛ اما اگر اول «واو» و دوم «یاء» باشد معمولا ماقبل «واو» مضموم است؛ لذا پس از قلب «واو» به «یاء» و ادغام دو «یاء» در یکدیگر ضمهٔ قبل از «واو» در اسم مفعول تبدیل به کسره می‌شود.