در اسلوب مدح و ذمّی که با «نِعمَ»، «بِئسَ» و «سَاءَ» آغاز می‌شود، امکان جابه‌جایی میان مخصوص به مدح یا مخصوص به ذمّ و فاعل آنها وجود ندارد.

در جملات دارای «نِعمَ»، «بِئسَ» و «سَاءَ» مخصوص به مدح یا ذمّ را به شرط وجود قرینه می‌توان حذف کرد.

در جملات دارای «نِعمَ»، «بِئسَ» و «سَاءَ» تمییز باید با مخصوص از لحاظ عدد (مفرد، مثنی و جمع بودن) و جنس (مذکر و مؤنث بودن) مطابقت کند.

 در «حَبَّذا»، «حَبَّ» فعل مدح ماضی، مبنی بر فتح و «ذا» اسم اشاره، مبنی بر سکون، محلاً مرفوع و فاعلِ فعل «حَبَّ» است.

 در «لا حَبَّذا»، «لا» حرف نفی، غیر عامل و مبنی بر سکون است و محلّی از اعراب ندارد؛ «حَبَّ» فعل ذمّ ماضی، مبنی بر فتح و «ذا» اسم اشاره، مبنی بر سکون، محلاً مرفوع و فاعلِ فعل «حَبَّ» است.

اگر اسم منصوبی که برای رفع ابهام از اسم اشارۀ «ذا» در «حَبَّذا» یا «لا حَبَّذا» می‌آید، جامد باشد تمییز به شمار می‌رود، اما اگر مشتقّ باشد دیدگاه مشهور این است که باید حال محسوب ‌شود.

اگر اسلوب مدح با «حَبَّذا» آغاز شود، می‌توان «ذا» را حذف کرد و اسم مرفوعی را که مخصوص به مدح است فاعلِ «حَبَّ» قرار داد. همچنین در این حالت می‌توان فاعل را، که قبلاً مخصوص به مدح بوده است، مجرور به «باء» زائد کرد.