احاديث , سخنان تصادفي امام رضا (ع)

گفتگو با خانم سيري سيتي دانشجوي مسلمان اندونزيايي

«وقتي مي خواستم به مشهد بيايم تا امام رضا(ع) را زيارت کنم، احساس عجيبي داشتم، درست مثل کسي که از چيزي هراس دارد، البته اين ترس و هراس بسيار شفاف بود و من حس مي کردم انعکاس خورشيد در قلبم موج مي زند. دنيا را طور ديگري مي ديدم، هنوز هم هر وقت زيارت مي روم همين ترس شفاف بامن هست، انگار نمي توانم فراموش کنم اولين باري نيست که به زيارتش مي روم...» اين حرفها، دل گويه هاي بانوي اندونزيايي، سيري سيتي است که به ايران آمده تا در رشته الهيات تحصيل کند.

هستم، چون او هست، اين حضور آن قدرقوت دارد که گزاره تمام حرفها ،فعل ها و نوشته هاي من است، هستم چون هر وقت مشهدم، هر وقت حرمم، هر لحظه از زمان که بغض مي نشيند بين حرف هايم حضور او را با تمام وجود حس مي کنم.
مسافرها همين گونه اند؛ بيشتر زمان برگشت به شهر خود، با عکس هايي که غنيمت گرفته اند، براي اين که يادشان بماند، يکي از روزهاي خوبشان را کنار تو داشته اند.

جمعيت انگار سال هاست آب نخورده اند، انگار اصلا آب نخورده اند. با عجله کاسه هاي طلائي را پرآب مي کنند. تصوير لرزان گنبد مي افتد توي آب کاسه هاي طلائي، و مي رسد به لب هاي تشنه. من هم کاسه اي را نصفه آب مي کنم و آرام در پلاستيک را باز مي کنم. سرش را بيرون مي آورد و جمعيت را نگاه مي کند. کاسه را مي آورم نزديکش. او هم نوک صورتي رنگش را توي کاسه مي کند و آب مي خورد. انگار خيلي تشنه بوده. انگار اصلا آب نخورده. کاسه را دوباره پر مي کنم و خودم هم مي نوشم. هم آب را، هم طلائي لرزان گنبد توي کاسه ي آب را. سلام مي دهم به حسين(ع). کاسه را مي گذارم سر جايش و مي آيم سمت پنجره فولاد.

اینجا مشهدالرضاست ضریح دلهای عاشق

ابراهيم بن عباس مي گويد: من هرگز نديدم حضرت رضا(ع) به كسي ظلم كند يا سخن كسي را قطع نمايد يا حاجت كسي را در صورت قدرت رد كند يا در مجلسي پاهاي خود را دراز كند يا به نشانه بي احترامي نسبت به كسي، تكيه دهد يا بنده هاي خود را ناسزا گويد يا آب دهان خود را بيرون بريزد يا صدايش را به قهقهه بلند كند؛ بلكه خنده آن حضرت تبسّم بود.

وقتي براي آن حضرت سفره مي انداختند، تمام بندگان و خدمتگزاران خود، حتي دربانان و چوپانها را در سر همان سفره مي نشاند. خواب آن حضرت بسيار كم و بيداري اش زياد بود و بسياري از شب ها تا به صبح نمي خوابيد.

پشت پنجره ي فولاد

آسمان مهتابي بود. من بودم و همسرم - افسانه - و آسماني سرشار از ستاره كه در حضور مهتاب درخشنده به چشم نمي آمدند. كنار در ايوان نشسته بودم و دل خسته، فضاي بي كرانه را تماشا مي كردم.
ساعتي گذشت، برخاستم، دور ايوان قدم زدم سپس به اتاق آمدم.
از قفسه ي كتاب خانه ام ديوان حافظ را برداشتم. گلبرگ هاي خشكيده ي شقايق از لاي آن ريخت. اتاق پر از شقايق شد. افسانه گفت: يادش به خير روزي كه اين شقايق ها را چيديم.