احاديث , سخنان تصادفي امام رضا (ع)

سلام آقا جونم ، حرف زیادی ندارم جز گلایه از آدمای كوته فكری كه این روزا بد جور با حرفاشون منو داغون كردن.میدونم كه خدا جای حقه و جواب همه ی این نادونی هاشون رو میده.اما تو برام از خدا صبر بخواه.خیلی صبرم كم شده ، خیلی حساس شدم ، زود رنج تر از قبل.برام دعا كن.

اگر لیاقت خورشید بود در حد تو ، همیشه بود در طوافش به گرد گنبد تو

ز دستهای عظیم مناره ها پیداست ، كه عشق خیمه كشیده است روی معبد تو

سلام بر تو که حرمت ، حریم امن خداست و هزار شاخه ی نور در آینه هایت تکرار می شوند.

تشنگی ، کودکی است که در سقا خانه آب می نوشد و در زخمی که به مرهم دعایت شفا می کیرد.

میهمانان همیشه ات کبوترانند که مثل زائرانت انبوه انبوه می آیند و گروه گروه می مانند تا زیارت نامه ی عشق بخوانند.

السلام علیک یا سلطان عشق یا علی بن موسی الرضا

ای امام خوبان  ای آرام بخش دلهای شکسته

ای کسی که با یک نگاه دلبری میکنی وحتی  دلای دیوونه ای را که تا حالا یکبار هم به سوی بارگاهت به نظاره ننشسته اند.

تو، پیش از هر چیز «نازنین» بودی؛ اصلاً زمختی نداشتی؛ یکسره لطافت بودی و هر که شعر می‌گفت درحال چشیدن طعم زیبایی تو بود؛ منتها به‌قدر گنجایش پیاله‌اش و دهانش.
نازنین بودی و دستت یکسره مشغول پیرایش ناسازی‌ها بود؛ نگاهت نازنین بود که نصیب هركس می‌شد، وجودش گرمی می‌گرفت و به‌زندگي مشتاق‌تر می‌شد.
پیراهنت نازنین بود. دستمالی که با آن عرق از جبین برمی‌داشتی، نازنین بود. محاسنت نازنین بود. پوستت نازنین بود و منافذ گونه‌ات حرارت بوسه خداوند را داشت.
بهره تو به همه ذره‌ها می‌رسید، وقتی هر صبح طلوع می‌کردی و کوه‌ها بهانه ایستادن‌ را از کائنات می‌جستند. برف‌ها در حضور حرارت تو کم‌طاقتی می‌کردند و آب می‌شدند و گیاهان خدای ‌تو را شکر می‌گفتند که چنین مسیر طبیعت را رقم زده بود؛ به ‌بهانه تو و در ظلِ ‌تو.
هربار به‌خواب من خسته می‌آمدی، می‌گذاشتی سر به‌ دامنت بگذارم و سیر گریه کنم. اما من سیر نمی‌شدم. بیشتر گریه می‌کردم که نکند به‌ دلت اين را راه بدهی كه زمان رفتنت شده. بویت بی‌همتا بود و من عطر دامنت را بسیار دوست می‌داشتم. پیشانی‌ات نور داشت و سینه‌ات فراخ بود و چه سعادتی داشتم که به‌ آغوشم می‌گرفتی.