اسلام آیینی است که برای همه ابعاد فردی و اجتماعی انسان که می تواند او را به سوی کمال هدایت کند، برنامه و آموزه دارد. این احکام و برنامه ها از یک سو ریشه در واقعیت زندگی انسان و استعدادهای او دارد و از سوی دیگر، به بایدها و آرمان هایی که انسان باید به سوی آن سیر کند، متصل می شود. از این رو گفته می شود برنامه عملی زندگی انسان که از آن به احکام و آموزه های وحیانی تعبیر می شود،بر اساس مصالح و مفاسد (نوعی انسان و نه شخصی) تشریع و جعل شده است. چنان که در قرآن درباره حرمت خمرو میسر آمده است:« واثمهما اکبر من نفعهما» گناه و پیامد زیانبار آن ها بیشتر از منفعت آنان است.
