احاديث , سخنان تصادفي امام رضا (ع)

السلام علیک یا علی ابن موسی الرضا

امروز تولد یک سالگی وبلاگ هست .وبلاگی که با عشق و علاقه و ارادت به امام رضا ساختمش.درسته خیلی ضعف و کاستی داره ولی هر تلاشی که بوده برای بهتر شدنش انجام دادم.امروز بیشتر از هر روز دلم هوایی مشهدالرضا شد .خیلی دوست داشتم در روز تولد یک سالگی وبلاگ  تو مشهد بودم ولی این لیاقت رو نداشتم.از امام رضا میخوام که کمکم کنن بتونم این وبلاگ رو اونجور که در شان ایشون هست اداره کنم.

می شود آخرین دعای توسل ماه رمضان را در کنار شما باشم ؟

می شود چشم بدوزم به پنجره فولادتان و از ته دل فریاد بزنم:

آقا جان من ... عاشق شما .. دستم را بگیرید ... ناپاکم، پاکم کنید ...

می شود؟!

اذن میدهید آقا 

راه بیفتم به سمت مشهدتان ... ؟!

عکس، رسانه‌ای ست، که حضور نشانه‌ها در آن، به شکل‌گیریِ مفهومی ذهنی، ضمنی، ناصریح و ناهمسان در مخاطبان مختلف منجر می‌شود. هرچه ارتباط بین نشانه‌های موجود در یک عکس، نزدیک‌تر و عینی‌تر باشد، عکس، به سمت فضای شعاری‌گونه سوق داده خواهد شد و در نخستین ارتباط بصریِ مخاطب با آن، مفهومی از آن استنباط و استخراج می‌شود؛ بروزِ چنین وضعیتی از ارزش هنری عکس خواهد کاست و فضایی گزارشی برای آن رقم خواهد زد و بعبارتی بر ارزش گزارشیِ عکس، خواهد افزود؛ اما هرچه ارتباط نشانه‌های موجود در عکس، ذهنی‌تر و دورتر باشد، سطح درگیریِ ذهنی مخاطب با آن بالاتر خواهد رفت؛ عکس،حسی‌‍تر خواهد شد و مفهومِ برآمده از آن، متکثرتر و مبهم‌تر خواهد بود و همین مسأله به قوت و ارزش هنری عکس، خواهد افزود.

عکاس : محمد زائرنیا
صحن انقلاب اسلامی، همان صحن عتیق یا کهنه معروف است که از قدیمی‌ترین و با شکوه‌ترین صحن‌‌های اماکن متبرکه آستان قدس رضوی به شمار می‌رود و در شمال حرم مطهر قرار دارد.
در ضلع جنوبی صحن انقلاب اسلامی، مقابل ضریح مطهر، پنجره بزرگی معروف به پنجره فولاد جای دارد که بسیاری از زائران در ابن محل به زیارت و کسب فیض می‌پردازند.
 

جو که از نظر طبی سرد و خشک است ،غذایی بسیار مقوی بوده و برای نقرس، کم خونی و سوء هاضمه و همچنین درمان سل ،‌زخم های ریوی و سردرد مفید است .

امام رضاعليه السلام در دو دوره مختلف زندگى كرد. دوره خلافت هارون‏الرشيد كه يكى از سخت‏ترين دورانها بر اهل بيت بود. و در شرح سيره‏امام كاظم‏عليه السلام خوانديم كه عبّاسيّان چگونه بر پيروان اهل بيت سختگيرى‏مى‏كردند و امام را مى‏آزردند و او را از خانه‏اش كه در كنار قبر جدّبزرگوارش بود به بصره و از آنجا به بغداد بردند. امام هفتم هميشه يا به‏اقامت جبرى محكوم بود و يا در سياهچالهاى تاريك بسرمى‏برد تا آنكه‏سرانجام با زهرى كه به حضرت خوراندند، مظلومانه به شهادت رسيد. امام رضا در چهار سال نخست از امامت خويش، همچون پدر بزرگوارش‏جام تلخ درد و رنج را سركشيد. دو ماجراى زير سرشت اين دردهاورنجها را نمودار مى‏سازد :
1 - ابوصلت هروى روايت مى‏كند كه روزى امام رضا در منزل خويش‏نشسته بود كه پيك هارون بر او وارد شد و گفت : نزد خليفه حاضرشويد. امام برخاست و به من فرمود :

هنگامى كه در سوره هود يا ديگر سوره‏هاى قرآنى كه داستان رسالت‏پيامبران سلف را بازگو مى‏كند مى‏انديشيم، در مى‏يابيم كه تمام پيامبران‏در مقابل فساد وبويژه فسادى كه در ميان قومشان شيوع داشت، به مبارزه‏برخاستند. آنان هر فساد سياسى يا اجتماعى يا اقتصادى و يا فكرى رامنتهى به گمراهى و شرك وكفر قلمداد مى‏كردند و از همين‏رو خدا را به‏ياد مردم مى‏آوردند و آنها را از عذاب خداوند در دنيا و عقابش در آخرت‏بيم مى‏دادند، زيرا اين شيوه، راه اصلاح انسان و بازداشت او از ارتكاب‏هرگونه جرم و فساد است.

آيا مأمون كه از مادرى پارسى زاده و در دامان هواخواهان بيت علوى‏پرورده شده بود و از تاريخ اسلام آگاهيهاى بسيار داشت و در علم كلام‏چيرگى حاصل كرده بود، يك شيعى تمام عيار بود ؟ آيا انتخاب امام رضااز سوى او به ولايتعهدى، ابتدا با انگيزه‏اى سالم صورت پذيرفت و بعداًوى از تصميم خود منصرف شد و آن‏حضرت را با زهر مسموم كرد، زيراچنان كه پدرش هارون روزى به وى گفته بود، سلطنت عقيم است و اگرروزى (امام) على بن موسى الرضا با وى به منازعه بر مى‏خواست‏حكومت را از او مى‏گرفت ؟

چرا امام رضاعليه السلام و لايتعهدى مأمون را پذيرفت و اگر به اين كارمجبور بود چگونه در برابر او به مبارزه ايستاد ؟
پيش از گفتن پاسخ به اين پرسش، ناچار بايد به وضع جنبش مكتبى، هنگام به امامت رسيدن آن‏حضرت پس از پدرش، نگاهى بيفكنيم.
در حديثى آمده است : تقدير آن بود كه امام موسى كاظم، قائم‏آل‏محمّدصلى الله عليه وآله باشد، امّا شيعه اين امر را افشا كرد و خداوند تغيير مشيت‏داده و آن را تا سرآمدى نامعلوم به تأخير انداخت.
اين سخن بدان معنى است كه جنبش مكتبى در آن روز در سطح تصدّى‏امور امّت بود. اگر چه امام كاظم در زندان هارون به زهر كشته شد، جنبش -همچنان كه از حديث استنباط مى‏شود- چندان آسيب نديد.