احاديث , سخنان تصادفي امام رضا (ع)

محمد بن فضل هاشمی گوید: پس از شهادت حضرت موسی بن جعفر علیهماالسلام از بغداد به مدینه رفتم.

خدمت حضرت رضا علیه‏السلام شرفیاب شدم. به عنوان ولی امر مسلمانان، بر حضرتش سلام دادم. آنچه در اختیار داشتم، تحویل آن امام دادم. عرض کردم: من عازم بصره‏ام، می‏انم که مردم این شهر در مورد مسأله‏ی امامت گرفتار اختلافات فراوانی هستند، و از من درباره‏ی امامت شما خواهند پرسید. آیا چیزی را در اختیار من قرار می‏دهید که بتوانم در این زمینه ایشان را مجاب کنم؟

در زمان مأمون، به هنگام ولایتعهدی حضرت رضا علیه‏السلام بارندگی انجام نگرفت و خشکسالی پیش آمد. برخی از اطرافیان مأمون و برخی از کسانی که نسبت به حضرت رضا علیه‏السلام در دل کینه داشتند، می‏گفتند:

ببینید از زمانی که علی بن موسی به این خطه آمده و ولیعهد ما شده است، خدای تعالی باران را بر روی ما قطع کرده است. آنان این مطلب را به مأمون رساندند. مأمون به حضرت رضا علیه‏السلام عرض کرد:

حمیری روایت کرده که سام بن نوح بن دراج می‏گفت: ما نزد غسان قاضی بودیم. مردی بزرگوار از اصحاب حدیث که از مردم خراسان بود نزد او آمد. قاضی به او احترام گذاشت و او را در کنار خود نشانید و با او مشغول صحبت شد. آن شخص گفت: شنیدم که هارون الرشید می‏گفت: امسال من به مکه می‏روم و علی بن موسی (ع) را دستگیر کرده و در مکان پدرش جای می‏دهم.

بزنطی می‎گوید: نامه ای را که امام رضا  به فرزندش، جوادالائمه ، نوشته بود، خواندم که در آن آمده بود: ابوجعفر! به من گفته‎اند هنگام بیرون رفتن از خانه، اطرافیانت تو را از در کوچک بیرون می‎برند و این به دلیل بخل آنان است که می‎ترسند خیر تو به کسی برسد، من تو را به حقی که بر تو دارم سوگند می‎دهم که از این به بعد رفت و آمد خود را از درِ بزرگ خانه قرار بده و هرگاه برای بیرون رفتن سوار مرکب می‎شوی مقداری طلا و نقره با خود داشته باش و هر که از تو درخواستی کرد به او کمک کن. اگر یکی از عموهایت از تو چیزی خواست کمتر از پنجاه دینار به او مده، اگر خواستی بیشتر بدهی خود دانی، از عمه‎ها اگر کسی درخواست کرد کمتر از بیست و پنج دینار عطا مکن، بیشتر از آن را خود دانی.

ابوحبیب نیاجی [1]  گوید: رسول الله (ص) را در خواب دیدم که به «نیاج» آمده در مسجدی که حاجیان هر سال به آنجا می‏آمدند نشسته است. گویا من به محضرشان رسیده و سلام کردم و مقابل حضرت ایستادم. در پیش آن حضرت طبقی از خرمای مدینه بود که آن را خرمای صیحاتی می‏گفتند. گویا رسول خدا مشتی از آن خرما را به من داد. شمردم هجده دانه بود. پس از بیداری تعبیر کردم که هجده سال عمر خواهم کرد.

محمد بن یحیی، عن أحمد بن محمد، عمن ذکره، عن صفوان بن یحیی، قال: 

لما أبوابراهیم علیه‏السلام و تکلم ابوالحسن علیه‏السلام خفنا علیه من ذلک فقیل له: 

اءنک أظهرت أمرا عظیما و انا نخاف علیک هذه الطاغیة، فقال: 

«فقال علیه‏السلام لیجهد جهده فلا سبیل له علی» [1]

محمد بن یحیی عن احمد بن محمد بن عیسی عن صفوان بن یحیی قال:
قلت للرضا، قد کنا نسألک قبل أن یهب الله لک اباجعفر علیه‏السلام، فکنت تقول یهب الله لی غلاما فقد وهب الله لک فقر عیوننا، فلا ارنا الله یومک فان کان کون فاءلی من؟ فاشار بیده اءلی ابی‏جعفر علیهاالسلام و هو قائم بین یدیه، فقلت جعلت فداک هذا ابن ثلاث سنین، قال:
و ما یضرة من ذلک شی‏ء، قد قام عیسی علیه‏السلام بالحجة و هو ابن ثلاث سنین [1] .

لا یکون المؤمن مؤمنا حتی تکون فیه ثلاث خصال: 

1- سنة من ربه. 2- و سنة من نبیه. 3- و سنة من ولیه. 

فأما السنة من ربه فکتمان سره. 

و أما السنة من ولیه فالصبر فی البأساء و الضراء. [1]