یک بند از ترجیع بند «راز هستی» (نقطه ی عطف ) از حضرت امام خمینی

ای صورت رسای آسمانی                        ای رمز ندای جاودانی

ای قله ی کوه عشق و عاشق               وی مرشد ظاهر و نهانی

ای جلوه ی کامل اناالحق                         در عرش مرفع جهانی

ای موسی صعق دیده در عشق              از جلوه ی طور لامکانی

ای اصل شجر ،ظهوری از تو                   در پرتو سر سرمدانی

برگوی به عشق سر لاهوت                     در جمع قلندران فانی

ای نقطه ی عطف راز هستی             برگیر زدوست جام مستی

برگرفته از سایت راسخون

آمد بهار و بوستان شد رشک فردوس برین                                  گل هاشکفته در چمن ،چون روی یار نازنین

از ارغوان ویاسمن ،طرف چمن شد پرنیان                                     واز اقحوان و نسترن ،سطح دمن دیبای چین

از قمری و کبک و هزار آید نوای ارغنون                                           وزسیره و کوکو و سار آواز چنگ راستین

شد موسم عیش و طرب ،بگذشت هنگام کرب                               جام می گلگون طلب ،از گل عذاری مه جین

خاصه کنون کاندر جهان ،گردیده مولودی عیان                               کز بهر ذات پاک آن ،شد امتزاج ما و طین

از بهر تکریمش میان بر بسته خیل انبیا                                         از بهر تعظیمش کمر خم کرده ،چرخ هفتمین

مهدی امام منتظر ،نوباوه ی خیرالبشر                                        خلق دو عالم سر به سر بر خوان احسانش نگین

مهر از ضیا اش ذره ای بدر از عطایش بدره ای               دریا زجودش قطره ای ،گردون زکشتش خوشه چین

مرات ذات کبریا ،مشکوه انوار هدا                                                            منظور بعث انبیا ،مقصود خلق عالمین

امرش قضا ،حکمش قدر ،حبش جنان ،بغضش سقر                         خاک رهش زیبد اگر بر طره ساید حور عین

دانند قر آن سربه سر ،بابی زمدحش مختصر                                   اصحاب علم و معرفت ،ارباب ایمان و یقین

سلطان دین ،شاه زمن ،مالک رقاب مرد و زن                                  دارد به امر ذوالمنن ،روی زمین زیر نگین

گر نه وجود اقدسش ظاهر شدی اندر جهان                                 کامل نگشتی دین حق زامروز تا روز و اپسین

ایزد به نامش زد رقم ،منشور ختم الاوصیا                                     چونان که جد امجدش گردید ختم المرسلین

نوح و خلیل و بوالبشر ،ادریس وداود و پسر                                   از ابر فیضش مستمد ،از کان علمش مستعین

ظاهر شود آن شه اگر ،شمشیر حیدر بر کمر                                   دستار پیغمبر به سر ،دست خدا در آستین

دیاری از این ملحدان ،باقی نماند در جهان                                    ایمن شود روی زمین ،از جور و ظلم ظالمین

من گر چه از فرط گنه شرمنده و زارم ولی                                شادم که خاکم کرده حق با آب مهر تو عجین

خاصه کنون کز فیض حق مدحت سرودم آن چنان                              کز خامه ریزد بر ورق ،جای مرکب انگین

بر دشمنان دولتت ،هر فصل باشد چون خزان                                 بر دوستانت هر مهی بادا چو ماه فروردین

ای حضرت صاحب زمان ای پادشاه انس و جان                                      لطفی نما بر شیعیان ،تایید کن دین مبین

(با تلخیص )

قصیده ای از  شهید شیخ فضل الله نوری

ای آن که کسی سرو چو قد تو ندیده                     چون لعل لبت غنچه ز گلزار نچیده

چون نرگس مستت به همه گلشن عالم              نه دیده چنین دیده و نه گوش شنیده

خضر ار لب لعل تو نمی کرد تمنا                               تا حشر به سرچشمه حیوان نرسیده

نشناخته گفتند گروهی که خدایی                              پس مدشناسای تو را چیست عقیده

واقف نشد از سر توی ای مخزن اسرار               جز عارف چل ساله که در خرقه خزیده

می کرد تجلی اگر این یوسف ثانی                               دلباختگان دل عوض دست بریده

دانم به یقین گر به رخت پرده نبودی                     کس یوسف کنعان به کلافی نخریده

در مردمک دیده و از دیده نهانی                              پیدا و نهان ،غیر خداوند که دیده

دانی زچه در پای گل سرخ بود خار                         از بس که به گلزار زشوق تو دویده

فاخته سان بهر تو با نغمه ی کوکو                        هر لحظه از این شاخ بدان شاخ پریده

از چیست که بلبل شده دلباخته ی گل               زین رو که یکی روز گلی دست تو دیده

زان روز که من باخته ام نرد محبت                             دانسته ام آخر به کجا کار کشیده

دیری است زند زلف تو اندر دل مانیش                  افسون ،نکند چاره ی این مار گزیده

پنهان زعدویی ،زمحبان زچه ای دور                      جان ها به لب از ،هجر تو ماه رسیده

جز شربت لطف تو نداریم تمنا                                حلوا به کسی ده که محبت نچشیده

وقتی تو نیستی ملیحه سیف آبادی تو نیستی و انسان به طرز غریبانه ای عریان می شود و تمام لحظه های شنیدن، کر... «تو نیستی» الفبای معصومانه ای است در کالبد مسخ دفترمان جاری... دنیا آبستن کودکان عصیان و عرصه بی دریغ پاییز گونه ای است که زانوان سبز آزادی را بارها زمین می زند طنین آمدنت مگر به سرودی بلند بدل کند هجای سست عدالت را سال ها ایستاده ایم به بدرقه شانه هایت در رواق هایی بی حوصله و تو نیستی...

ای تو همیشه در میان!
هـ . الف سایه

نامدگان و رفتگان از دو کرانه زمان
سوی تو می دوند هان! ای تو همیشه در میان
در چمن تو می چرد آهوی دشت آسمان
گرد سر تو می پرد باز سپید کهکشان
هر چه به گرد خویشتن می نگرم در این چمن
آینه ضمیر من جز تو نمی دهد نشان
ای گل بوستان سرا از پس پرده ها درآ
بوی تو می کشد مرا وقت سحر به بوستان
ای که نهان نشسته ای باغ درون هسته ای
هسته فرو شکسته ای کاین همه باغ شد روان
آه که می زند برون از سر و سینه موج خون
من چه کنم که از درون دست تو می کشد کمان
پیش وجودت از عدم، زنده و مرده را چه غم؟
کز نفس تو دم به دم می شنویم بوی جان
پیش تو جامه در برم نعره زند که بر دَرم!
آمدنت که بنگرم، گریه نمی دهد امان...

انتظار سودابه مهیجی چه جمعه ای... چه غروب غریب و دلگیری... چرا سراغی از این جمعه ها نمی گیری؟ مسافری که هنوز و همیشه در راهی! کجای راه سفر مانده ای به این دیری؟ به پیشواز تو آغوش زندگی جان داد بیا پیاده شو از این قطار تأخیری... چقدر پیر شدی روی گونه هایم اشک! تو سال هاست که از چشم من سرازیر... چقدر ماندی در بند انتظار ای دل! شدی شبیه دیوانگان زنجیری... چقدر شاعر مفلوک! قلبت از سنگ است چطور از غم دوری او نمی میری...

محمدجواد آسمان

دلم مثل غروب جمعه ها دارد هوایت را
کجا واکرده ای این بار گیسوی رهایت را؟
کجا سر در گریبان بردی و یاد من افتادی
که پنهان کرده باشی گریه های های هایت را
خیابان «ولی عصر» بی شک جای خوبی نیست
که در بین صداها گم کنی بغض صدایت را
تو هم در این غریبستان وطن داری و می دانی
بریده روزگار بی تو صبر آشنایت را
نسیمی از نفس افتاده ام از نیل ردّم کن
رها کن در میان خدعه ماران عصایت را
نمی خواهم بجنگم در رکابت... مرگ می خواهم
به شمشیر لقا از پی بخشیدم عطایت را
فقط یک بار از چشمان اشک آلود من بگذر
که موجا موج هر پلکم ببوسد جای پایت را...
... گل امّید را در روز بی خورشید خیری نیست
شب است و می کشی روی سر دنیا عبایت را

خورشید بیا روز اســت ولــی بــه نــور مـهـتـابـی‎هـا خـورشـیـد بـیـا، مـیـان شب‎تابی‎ها مــا جـمـلــه فـقـیر بی تو بودن هستیم یـک بـار بـیـا بـه عـشـق کم‎یابی‎ها چشمان همه دریا شده، جان‎ها چو کویر یک جـرعه بـیا به مشک بی آبی‎ها در خــواب و خـیـالـیــم و بـه غـفـلت امـا یک چرت بیا به چشم بی خوابی‎ها مــرداب دگــر رســیــده تــا گــردنــمــان بـشـتـاب و بـیـا به جـنگ مردابی‎ها در قــحـط حـیـا و خـشــکـسـالـی صـفـا نـاخـوانـده بـیـا امـیـــد نــایــابــی‎ها

برای خورشید پنهان امامت مرا به خنده ای از آفتاب مهمان کن مرا به جرعه ای از نور ناب مهمان کن مرا به یاسمن و یاس و سنبل و سوسن به سرو و سبزه و باران و آب مهمان کن کتاب حسن تو مجموعه ای تماشایی است مرا به صفحه ای از آن کتاب مهمان کن طلوع کن ز پس ابر دیرپای فراق مرا به روشنایی ماهتاب مهمان کن در ازدحام خیالات خویش حیرانم مرا به خلوت بی اضطراب مهمان کن چو قطره ای که به دریا رسد مرا دریاب مرا چو ذره تو ای آفتاب مهمان کن هزار مرتبه خواندم تو را، تو هم یکبار به یک نگاه مرا در جواب مهمان کن دل مرا که به یک خنده از تو خرسند است به یک تبسم، حتی به خواب مهمان کن دکتر غلامعلی حداد عادل

گل باغ آشنايي مه من نقاب بگشا زجمال کبریایی که بتان فروگذارند اساس خودنمایی شده انتظارم از حد چه شود که رخ نمایی ز دو دیده خون فشانم ز غمت شب جدایی چه کنم که هست اینها گل باغ آشنایی چه کسم، چه کاره ام من که رسم به عاشقانت شرف است انکه بوسم قدم ملازمانت به کمین استخوانی که همی خورم ز خوانت همه شب نهاده ام رو چو سگان بر آستانت که رقیب در نیاید به بهانه ی گدایی چو بنای کار عاشق، همه سوز و ساز دیدم ز جهانیان گروهی به ره حجاز دیدم ره عشق را یکسر به نیاز و ناز دیدم چو به عشق غرق گشتم همه پاکباز دیدم چو به صومعه رسیدم همه زاهد ریایی دم صبح گشت ما را به فضای باغ مسکن به خیال آنکه دلخوش شوم از چنین نشیمن که بگفت عندلیبی به هزار ناله با من سر وصل گل ندارم ز چه رو روم به گلشن که شنیده ام ز گلها همه بوی بی وفایی شیخ بهایی

باسلام خدمت کاربران و دست اندرکاران

این حقیر شاید بتوانم گامی هرچند کوتاه برای نیل به اهداف ظهور آن امام همام بردارم.از شماکاربران عزیز تقاضای راهنمایی بیشتر و یاری دارم.

انشاء الله که مورد قبول امام (عج) واقع شود.