من با تو ؛ دنیا

همانطور كه پيداست اشتغال معلولين يكي از مشكلات و معضلاتي است كه تا كنون مورد بررسي هاي فراواني توسط تمامي گروهها و مسئولين قرار گرفته است اما هنوز هم مي توان به عنوان يك مشكل عمده در زندگي معلولين از آن ياد كرد . حتي براي حل اين معضل در حقوق حمايت از معلولين ماده اي تصويب شد با اين عنوان كه سه درصد از ظرفيت استخدام هاي كلي كشور اعم از شركتها و سازمانهاي مختلف متعلق به معلولين باشد و اگر شركت يا سازماني از معلولين در ظرفيت استخدامي خود بهره گيرد تا حدودي از برخي تصحيلات مانند وام برخوردار مي شود.

اما باز هم شاهديم كه هنوز راه حل هاي مختلف نيز نتوانسته اند آنچنان سودمند باشند زيرا همه سازمانها و ارگانها به اين ماده و تبصره ي استخدام معلولين عمل نمي كنند و از انجام آن سرباز مي زنند. همانطور كه يك فرد سالم براي گذران رندگي و امرار معاش خود نياز به شغل و راهي براي كسب درآمد و مايحتاج زندگي دارد يك فرد معلول نيز از اين قائده مستثني نيست و حتي نياز بيشتري نيز نسبت به يك فرد سالم براي گذران زندگي دارد.

چون يك فرد معلول براي تهيه برخي لوازم جسمي حركتي اعم از صندلي چرخدار ، عصاي سفيد ، برخي لوازم پزشكي و فيزيوتراپي ، كرستهاي طبي ، دستگاههاي مختلف براي امكان حركت ، هزينه هاي گزاف درماني و هزينه هاي مختلف و وافر ديگر نياز بيشتري به مايتاج مادي و امرار معاش زندگي شخصي دارد پس همانگونه كه واضح و روشن است از افراد سالم اجتماع براي اشتغال و كسب درآمد نيازمند توجه بيشتري خواهد بود.

اولين پيشنهاد من به عنوان يك راهكار از آن ياد مي كنم اين است كه سازمانها و ارگانهاي مختلف اولا بايد اكثر مسئوليتهايي كه نياز به حركت زيادي ندارد به سهميه اشتغال معلولين تخصيص دهند به عنوان مثال اكثر كارهاي دفتري و اداري ، ماشين نويسي ، منشيگري و پاسخ به تلفن ، اپراتوري و كار با رايانه ، دفتردار مدارس معمولي و استثنايي ، كارهاي تايپي و اداري و به طور كل حرفه هايي كه نياز زيادي به حركت نداشته باشد مي تواند براي معلولين مناسب و كارآمد باشد كه بايد در اين مورد اقدامات لازم صورت گيرد.

لینک مقاله در سایت جامعه معلولین اصفهان

 

 

 

صبح ساعت نه و بيست دقيقه تلفن زنگ زد. پشت خط آقاي ماني رضوي زاده بود. بعد از سلام و احوالپرسي اطلاع داد که قراراست شنبه باوريها را براي تماشاي فيلم ببرند. در ضمن ناگفته نماند که حامل پيغام و شکايتي هم از طرف مدير گروه اينترنتي باور - جناب آقاي شهرام مبصر - بود که چرا من کم پيدا شدم و جديدا زياد بيرون نمي روم؟
افکار درونم: کاش مي تونستم بگم که به خدا خيلي دلم مي خواد با بچه ها بيام بيرون اما... کاش مي تونستم.
جمعه پيش هم دلم مي خواست براي برنامه نقد فيلم بيام، اما متاسفانه جمعه ها بهزيستکار تعطيله.
افکار درونم: پس يعني منم مجبورم جمعه ها تعطيل باشم؟
از آقاي رضوي زاده پرسيدم: "مي توانيم بهزيستکار بگيريم؟" آقاي رضوي زاده گفتند: "بله اتفاقا من خودم هم داشتم تماس مي گرفتم اما اشغال بود!"
افکار درونم: واي خداي من! طبق معمول بازم بايد پشت خط بمونم.
به هرحال بعد از تشکر و صحبت، خداحافظي کرديم و بلافاصله پس از قطع تماس شروع کردم به گرفتن شماره هاي بهزيستکار جهت رزرو سرويس براي روز شنبه و رفتن به سينما با بچه هاي باور. بعد از کلي پشت خط ماندن و تلاش بالاخره خط آزاد شد. بعد از عرض سلام و خسته نباشيد بازهم جمله هميشگي را شنيدم: "چند لحظه گوشي خدمتتون!"
و مدتي توام با شنيدن موزيک تلفن، پشت خط ماندم تا بالاخره نوبت به من رسيد و گفتم: "براي شنبه سرويس مي خوام. البته ماشين قديمي (فولکس آبي مناسب سازي شده) چون با ماشين سفيدها (ون جديد) نمي تونم، اگه لطف کنيد براي ساعت سه بعدازظهر ماشين مي خوام."
بهزيستکار: "والا خانوم حبوطي! همه ماشين قديمي ها پر شده، چون برنامه ها روتين هست و اصلا جاي خالي نداريم. اگه مي توني ماشين سفيد مي تونم براتون رزرو کنم؟"
 

لینک مقاله در سایت روزنامه مردم سالاری