سید حمیری شاعر بزرگ اهل بیت روزی سوار بر اسب در کنار کوفه ایستاد و خطاب به مردم گفت: هر کسی که یک فضیلتی از علی (علیه‏السلام) نقل کند که من درباره آن فضیلت شعری نگفته باشم این اسب را به آنچه با من است به او پاداش می‏دهم.
سپس هر یک از حاضرین شروع کردند به نقل فضایل امیرالمؤمنین (علیه‏السلام) و سید حمیری نیز اشعار خود را که متضمن آن فضیلت بود انشاء می‏کرد.
تا اینکه به ناگه مردی از ابوالوعل مرادی نقل کرد و گفت: من در خدمت علی (علیه‏السلام) بودم که او مشغول تطهیر و وضو شد برای نماز، لذا کفش خود را از پای بیرون آورد ناگاه ماری داخل کفش آن حضرت شد پس زمانی که حضرت می‏خواست کفش خود را بپوشد کلاغی به سرعت از هوا فرود آمد و کفش آن حضرت را ربود و بالا برد؛ آنگاه آن را از بالا انداخت تا آن مار از کفش خارج شد.
سید حمیری تا این فضیلت را شنید آنچه را که وعده کرده بود به وی عطا کرد، آنگاه درباره آن فضیلت شعری را به نظم آورد و گفت:
‏الا یا قوم للعجب العجاب - لخف ابی الحسین و للحجاب‏
عدو من عداة الجن عبد - بعید فی المرارة من صواب‏
کریه اللون اسود ذوبصیص - حدید الناب ازرق ذولعاب(1003)