فردی در زمان امیرمؤمنان علی (علیه‏السلام) زندگی می‏کرد مرد عرب و مسلمان و ارادتمند به علی (علیه‏السلام) بود ولی مبتلا به بیماری شده بود. بیماری او طول کشید، بسیار رنجیده خاطر و رنجور بود برای درمان بیماری خود بسیار تلاش کرد و نزد اطباء گوناگون رفت ولی نتیجه نگرفت و همچنان بیماریش ادامه داشت و او همچنان با سختی و رنج می‏ساخت و می‏سوخت، سرانجام به محضر علی (علیه‏السلام) شتافت و از بیماری طولانی خود شکایت کرد و از آن حضرت خواست که راه درمانی به او ارائه دهد.
آری وجود علی (علیه‏السلام) برای مستضعفین و درماندگان، مایه برکت و رحمت است لذا هیچ کسی از در خانه او نا امید بر نمی‏گشت. علی (علیه‏السلام) به او فرمود: آیا همسر داری؟ بیمار گفت: آری. علی (علیه‏السلام) فرمود: به همسرت بگو مقداری از مهریه خود را به تو ببخشد. سپس از آن بخشیده همسرت مقداری عسل خریداری کن و آن عسل را با قدرت آب باران مخلوط کن و سپس آن عسل را بخور که بخواست خدا شفا می‏یابی.
بیمار رفت و همین غذای معجون را تهیه نمود و خورد و شفا یافت و در حالی که بسیار خوشحال بود به محضر علی (علیه‏السلام) آمد و پس از اعلام شفای خود عرض کرد: ای امیرمؤمنان (علیه‏السلام) من برای درمان خود اموال بسیار خرج کردم و به طبیب‏های بسیار مراجعه نمودم ولی نتیجه نگرفتم اما شما با یک دستور ساده بیماری مرا درمان کردید به گونه‏ای که گویی اصلاً بیمار نبودم اینکه آمده‏ام بپرسم که درمان با این دستور بر چه اساسی بوده اس؟ امیرمؤمنان (علیه‏السلام) فرمود: در مورد مهریه خداوند در قرآن می‏فرماید: مهریه زنان را بطور کامل بپردازید.
‏فان طبن لکم عن شیی‏ء منه نفساً فکلوه هنیاً مرئباً؛ و اگر زنها با رضایت خاطر چیزی از مهریه خود را به شما ببخشند آن را حلال و گوارا مصرف کنید.(1098)
و در مورد آب باران می‏فرماید: و نزلنا من السّماء ماء مبارکاً؛ و از آسمان آب پر برکت فرستادیم. (1099)
و در مورد عسل می‏فرماید: ‏فیه شفاء للناس؛ و در عسل شفای مردم است. (1100)
هر گاه آب باران و قدری از مهریه زن و عسل با هم جمع شوند، در آن معجون حلال و گوارا، برکت و شفا جمع شده است البته چنین معجونی شفابخش است و بیماری را برطرف می‏سازد.(1101)