ابو سعید خدری گوید: در خدمت رسول خدا (صلی الله علیه و آله و سلم) نشسته بودیم، مردی از راه رسید و از حضرت درخواست کرد که درباره بیان خداوند که فرموده است: استکبرت ام کنت من العالین توضیح دهد که اینان چه کسانی هستند که از ملایکه مقربین برتر و والاترند؟
رسول خدا (صلی الله علیه و آله و سلم) فرمود: منظور از آنان، من، علی، فاطمه، حسن و حسین می‏باشیم که در سرادق عرش بودیم و دو هزار سال پیش از آن که خدا آدم(علیه السلام) را بیافریند، خداوند را تسبیح می‏کردیم و ملایکه با تسبیح ما تسبیح می‏کردند.
هنگامی که خداوند آدم را آفرید، به ملای که دستور داد که بر او سجده کنند و مأمور به سجود نشده بودند، مگر به خاطر وجود ما. جز ابلیس همه فرشتگان سجده کردند. خداوند متعال به او فرمود: ای ابلیس! چه چیز تو را باز داشت از این که بر آنچه که من با دست قدرت خود آفریده‏ام، سجده کنی؟ آیا استکبار ورزیدی؟ آنان در سرادق عرش نوشته شده بود. پس ما هستیم آن باب خدایی که از آن در وارد می‏شوند و هدایت یافتگان به وسیله ما هدایت می‏کردند. هر کس ما را دوست داشته باشد، خداوند او را دوست داشته به بهشت خود واردش می‏سازد و هر کس با ما دشمنی کند، خداوند او را دشمن داشته به آتش داخلش می‏کند. و دوست ندارد ما را، مگر کسی که از دامان پاک و پاکیزه زاده شده باشد(222).