موضوعات اصلي
هر مکانی خنده و شادی بود محققان می‌گویند؛ لبخند، تمام عضلات اصلی صورت را آرام میکند و باعث میشود که زنجیره‌ای از واکنش‌های احساسی ایجاد شود و احساس خوشایند و مطلوبی به انسان دست دهد.
توانائی لبخند زدن، بیان‌کنندهٔ یکی از تفاوت‌های اصلی ”فیزیولوژیکی“ بین انسان و حیوان است. هر چند ممکن است به‌طور سمبلیک از لبخند یک پیر صحبت کنیم، اما همه می‌دانیم بیشتر حیوانات نمی‌توانند لبخند بزنند. وقتی آنها دندانهای خود را نشان می‌دهند، به‌طور معمول نه خوشحال هستند و نه لبخند می‌زنند؛ بلکه در حال آماده کردن خود برای حمله هستند. آنها به‌دلیل رضایت از زندگی نمی‌خندند؛ در برخورد با یکدیگر لبخند نمی‌زنند؛ برای رهائی از تنش نمی‌خندند و به‌طور کلی مکانیزم خندیدن، از قلمرو زندگی حیوانات جداست.
به گفته پژوهشگران، برنامه‌های کاری پرمشغله دنیای امروز باعث میشود که ذهن ما همواره گرفتار موضوعات بسیاری باشد و این امر برای سلامت جسم و روح انسان چالش بزرگی است. تاکنون در مقالات علمی مطالب بسیاری درباره روش‌های مقابله با این چالش مهم ارائه شده اما در این پژوهش بیش از همه بر اثر معجزه آسای خنده بر سلامت جسم و روان تاکید شده است. ارزش درمانی لبخند زدن، فقط محدود به فردی که لبخند میزند، نمی‌شود؛ بله لبخند زدن و خنده، امری مسری 
رونق و ترویج آبادی بود
پس بخند در هر مکان و هر زمان
روح غمگین سلب آزادی بود ”عزت‌الله آذرخش“
تحقیقات علمی نشان میدهد که خندیدن ترشح آندروفین‌ها را در بدن افزایش میدهد. آندروفین‌ها، موادی شبه مورفینی در بدن هستند که اثر آرام بخشی دارند.
خندیدن با صدای بلند و از ته دل از میزان هورمونهای استرس مانند کورتیزول و اپی نفرین می‌کاهد و بر سلامت بدن می‌افزاید. به علاوه اثرات مفید آن تا 24 ساعت در بدن باقی خواهد ماند.
محققان تاکید میکنند که 3 دقیقه خندیدن با صدای بلند معادل 10 دقیقه ورزش ایروبیک اثرات مثبت بر روی سلامتی دارد.
همه ما از نوجوانی و جوانی خاطرات دلبستگی به چیز و یا کسی را در ذهن خود به عنوان خاطره همراه داریم دلبستگی هایی که گاها به اشتباه آن را عشق می نامیدیم
معمولا دختران و پسران با نزدیک شدن به سن رشد و بلوغ هر کشش عاطفی در وجود خود را به عشق تشبیه میکنند. از همان عشقهایی که به گفته مادر بزرگها شبها عاشق میشدند و روزها فارغ.کلمه عشق و عاشق دارای مفهوم و معنی والای است که افسوس در زمان حال به بازیچه زبان تبدیل گشته است.ما یا هنوز مفهوم عشق را نمی دانیم یا کلمه ای که بر احساس میان لیلی و مجنون ، شیرین و فرهاد و ....سایر عشاق معروف نام نهاده بودند عشق نبوده است در آنسوی قضیه، پروانه عاشقی است که فارغ از هیاهوی دنیا، دیوانه وار به شمع که چون سروسهی با سکوت و ابهتی کوه مانند بر قامت رعنایش تکیه کرده عشق می ورزد و شور عشق او را چنان از خود بیخود کرده که تمام موانع و مشکلات و پایان نامعلوم و گنگ عشقش را فراموش کرده، دل به دریا می سپارد و بی باک از توفان حوادث، سر در راه معشوق میگذارد و به سوی او می تازد و این کار را آنقدر دوام میدهد تا از سرچشمه نور و روشنایی که از قلب پاک معشوقش ساطع است سیراب گردد و بعد ... 
این روزها میبینیم که هر ذوستی ساده و کوتاه مدت چند روزه را عشق میخوانند . و به بهای آن در سنین نوجوانی و پاکی تمام زندگی و آینده خود را برای چند روز خوش گذرانی تباه میکنند. حال آنکه اگر به واقع دچار عشق واقعی شده باشند عاشق و معشوق حقیقی هیچگاه مانع شکوفایی و موفقیت یکدیگر نمی شوند. ارد بزرگ در این مورد میگوید : عشق همچون توفان سرزمین غبار گرفته وجود را پاک می کند و انگیزه رشد و باروری روزافزون می گردد .
از نظر من، عشق از دیرباز بر دوگونه بوده است: عشق گل و بلبل و عشق شمع و پروانه .. براستی کدام یک برازنده و حقیقی است؟ در عشق پروانه و شمع، شمع معشوقی مغرور است که با وجود عشق آتشینی که در سینه دارد، عشقی که او را چنان به فغان و ضجه وامیدارد که پروانه- عاشق بیقرارش را از سرزمینها و محیط های دور به سوی خود فرا میخواند، عشقی که هرچند آنرا بروز نمی دهد اما حرارت وشدت آن ، ذره ذره ی وجود نازکش را می سوزاند و آب میکند، زبان در کام نگه میدارد و سکوت را تا سرحد تباهی و نفی مطلق حفظ میکند. اما با این همه خودپسند نیست و خود می سوزد اما روشنایی سوختنش، قلب عاشقش را نور و حرارت و روشنی می بخشد و با او عشق زنده است. زمانی که وجود شمع به عدم انجامید و حرارت سوزانش ، دل نازکش را بلعید، عشق به اتمام می رسد و عاشقش ناپدید.