هواي پاك

انوار خورشيد از لابه لاي هواي گرگ و ميش صبح خيس از باران همچون جويباري گوارا از شرق مي تابد. صبحي ديگر آغاز شد ، درخت پير در گوش غنچه ها غصه ي شكفتن را مي گويد:  از هواي پاك ، آسمانمي آبي، باراني گوارا تلألؤ خيره كننده اي گيسوان خورشيد و صداي دلنشين پرندگان كه دوشادوش نسيم دشت را فراگرفته. دنيايي بس زيبا كه غنچه را هر لحظه مشتاق تر به شكفتن مي كرد و در قلب كوچكش تصويري حيرت انگيز از آينده پيش رو داشت. بهار از راه رسيد، پلك شكوفه با نسيم بهاري باز شد. و اينك انتظار به پايان رسيد، اما در مقابل دنيايي خارج از تصور كودكانه ي خود مي ديد، آسمان آبي نبود، خورشيد پرتوي انبوهش را به زور به درون تاريكي نشانه مي رفت، نفس كشيدن براي گل سخت بود. هيچ بلبلي براي غم اين گل آواز سر نداد حتي هيچ باراني اشك هايش را پاك نكرد. ديگر هيچ درختي در كنارش نبود شايد ماجراهاي درخت پير، يك خواب بوده. در اين لحظه آرزو كرد كه اي كاش هيچ وقت ازخواب بيدار نمي شدم و اي كاش همان غنچه اي كه درون برگ هايش با عاطفه و احساس دنياي زيبايي را ساخته بودباقي مي ماند.......

واين است آرزوي هر گل و اين ماييم كه با حضور سرد خود قلب  زمين را به تپش انداختيم، با اولين جرقه هاي آتش ، بوق اولين ماشين و يا سوت اولين قطار و هزاران هزار ديگر، نفس هاي زمين را به شماره انداختيم.

زمان چه تسخير نا پذير زخم هاي كاري خويش را بر تن خسته ي طبيعت فرود مي آورد، و حال زماني است كه ديگر ابرسفيد  براي كودكانمان معني ندارد، ديگر آب باران را پاك ترين آب نمي دانيم، ديگر آسمان آبي را يك واژه ي بيگانه تلقي مي كنيم و ديگر صداي گنجشك ها در ميان انبوه صداهاي دلخراش گم شده و به ندرت گياه سبز را شاهديم. اين ها همه يادهاييست فراموش شده و خاطراتي كه شايد گل ها براي غنچه ها يشان تعريف كنندبا اين همه اين طبيعت است كه با همه ناملايمات و كژخيمي هاي ما باز هم ما دروار دامان خود را گسترده و آرزومند روزيست كه بار ديگر آبي شود. تا كجا مي خواهيم پيش برويم، شايد تا آنجا كه ديگرحتي گلي باقي نماند تا غنچه هايش را با آرزو هاي شيرين بپروراند، تا آنجا كه ديگر هوايي براي تنفس نداشته باشيم و يا شايد تا خاكستري شدن همه ي آرزوها ....

و اينك من باريكه اي براي خويش برگزيده ام ، مي خواهم چرخ گيتي را اندكي از حركت بايستانم و به اطراف نگاه كنم......

اينجاست كه از انسان بودن خود شرمسار مي شوم ،اينجاست كه پي مي برم واژه صبر از كدام جويبار آبياري مي شود

اينجاست كه بزرگ بودن را مي آموزم  و اينجاست كه درد زخم هاي تا استخوان فرورفته را درك مي كنم... آنگاه است كه به سجده مي افتم و از خدا مي خواهم كه مارا ببخشد كه با امانت او  اين چنين رفتار كرديم و  اين چنين بي رحمانه و كودكوار پاي در ركاب سركشي گذاشته و بر اسب غرور سواريم و بي پروا خنجر زهراگين سياهي را بر سر اين مقدس فرود مي آوريم. ما آنچنان غرق در افكار بي ثبات خود هستيم كه ثبات اين چنين شكوهي را بر هم زديم  و صاعقه وار پيش به سوي نابودي مي رويم.

بياييد اندكي درنگ كنيم چشم در چشمان آسمان بدوزيم ، دست در دست برگ ها و پا در جويبار ها به اندازه ي مژه بر هم زدني به ناله هاي زمين گوش كنيم، شايد به خودمان بياييم و شايد فكر كنيم به حرف ها ي درخت به آرزوهاي غنچه و به خاطرات  گل و شايد لمحه اي فاصله بگيريم از ساختمان هاي بلندمان ، از ماشين هاي مدل بالا ، از قطارهاي سياه و آتش و دود و......

قلم را رها مي كنيم تا شايد خودش نوشتن را بياموزد زيرا او هم روزي در دل يك درخت آرميده بوده و او هم زخم هايي بس كاري و چشم هايي اشك بار و خاطراتي دردناك در سينه دارد و مي داند : نديدن آبي يعني چه، مي داند نخواندن بلبل چه معني مي دهد و مي داند باران اسيدي چيست؟

آيا تا به حال فكر كرده ايد كه چرا هر گاه خسته و ملول از روزمره گي ها ، نالان از دلواپسي ها و اندوهگين از ماسك هاي روي صورتمان هستيم ، به جايي مي رويم كه زير پايمان سبزه باشد به درختي تكيه كنيم ، يا در آستانه ي جاده اي باشيم كه در دو سوي آن درختان خيمه زده  و مشغول تماشاي صبح نيلگون يا آسمان نقره فام شب هستند، يا نظاره گر پرواز پرندگاني مي شويم كه با پرواز شان آسمان را تقسيم كرده اند، يا در امتداد جوب آبي راه مي رويم تا بتوانيم تازگي را لمس كنيم و يا با چند نفس عميق جان تشنه ي خود را سيراب كنيم.آيا فكر نمي كنيد كه در اين ها همه فطري است ، فطرتي كه آن معبود برايمان به وديعه گذاشته ، پس چرا از فطرت پاك خود فاصله گرفته ايم ؟ چرا به جاي اينكه فرشته وار بر دوش نسيم سوار شويم، غاصبانه سوار بر ماشين هاي آهنين هستيم چرا به جاي اينكه با چهچه ي بلبلان عاشق چشم بگشاييم ، صبح خود را با صداي بوق يك ماشين يا يك ساعت بي جان آغاز مي كنيم ؟ چرا حضورسرد آسفالت ها را به ظهور سبز غنچه ها ترجيح داديم و چرا آسمان آبي دلهايمان را غباربي رحمي سياه كرده؟! و بدانيد كه يك نفس پاك طبيعت، بر هزاران مصنوع بشري كه آنها را پيشرفت نام نهاده ايم مي ارزد.

روزي خواهد رسيد كه كاسه ي صبر زمين ديگر جايي براي انباشتن بي مهري ها ي ما نخواهد داشت و اين آتشفشان فرو خفته فوران خواهدكرد و همه را در خود فرو خواهد برد.

پاييز نزديك است صداي خش خش برگ ها را كه سرود گنجشك هاي در خاك آرميده را فرياد مي زنند مي شنوم، ساقه خشك شده ي غنچه ي نشكفته كه سياهي آسمان را نشانه رفته مي بينم، ماهياني كه جويبار زندگي شان را مملؤ از اسيد بي مهري خود كرديم لمس كردم، اشك هاي سرد كودكي را كه هيچ وقت آسمان آبي را نديده روي دفتر نقاشي اش تماشاگر بودم، تكه هاي قلب يك ستاره كه ديگر چشمك زدن را فراموش كرده ، جمع كردم..... حضور سرد پاييز را حس مي كنم . صداي قلب زمين آن قدر بلند شد، كه ديگر دل خوابيده ي مرا از خواب بيدار مي كند، نسيم دود آلوده اي كه انگار از دل خودمان برمي خيزد، چشمم را باز كرده، دستانم از سردي زمين مي لرزد، به گونه اي كه ديگر طاقت روي زمين نگاه داشتن آنها را ندارم.

پاهايم راه خويش را پيش گرفته اند، نمي دانم دلم مرا به كدامين طلوع هدايت مي كند، نمي دانم دست هايم به سوي كدامين غنچه دراز خواهد شدو چشمانم كدام عشق را متصور مي شوند.....

و اينجاست كه با چشمي بيدار، دلي پر درد ودستاني لرزان رو به سوي آسمان مي كنم و از خدا مي خواهم ، ما را ببخشد......

به اميد آن روز كه هر غنچه چشمانش را رو به سوي بهار باز كند