شايد گاهي اوقات اين فكر به ذهنتان خطور كرده باشد كه چطور مي توانيد جلوي ورودبدون اجازه گردشگران اينترنتي را به يكي از صفحات وب سايت تان بگيريد . شايد تصميم گرفته باشيد كه قسمتي از سايت تان را فقط جهت بازديد افراد خاصي كه نزد شما اعتبار دارند روي وب قرار دهيد . براي اين كاردو روش فوري وجود دارد . اولين روش كه نوع ديناميك محسوب مي شود اين است كه يك پليگاه داده مثلا از نوع اكسس (MDB) برروي سايت قرار داده و ليستي از نام كاربر و رمز عبورهاي مجاز را در آن تعريف كنيد و برنامه اي با زباني مثل ASP بنويسيدت از كاربر رمز عبور را گرفته و آن را با محتويات پايگاه داده مقايسه كرده و تصميم بگيريد كه آيا كاربر، شخص مجازي براي ورود به آن صفحه محسوب مي شود يا نه. اين كار نياز به داشتن دانش كافي در زمينه اسكريپ نويسي و پايگاه داده ها دارد . اما در روش استاتيك شما مي توانيد تعدادي نام كاربري و رمز عبور مربوطه در جايي مثلا يك فايل باينري ذخيره كنيد وبا استفاده از يك برنامه كمكي ، پنجره اي براي دريافت و مقايسه رمز عبور كاربر با رمز عبورهاي موجود در فايل به وجود آوريد .
-
دوشنبه 16 فروردین 1389
4:13 AM
نظرات(0)
سفرهاي ابتدايي به فضا سئوالاتي را براي دانشمندان مطرح کرد که قبلاً به آن توجه نکرده بودند. آيا يک فضانورد مي تواند در جاذبه صفر چيزي ببلعد؟ خفه خواهد شد؟ آيا ممکن است خرده هاي نان در شاتل معلق شوند و وارد تجهيزات شده و چيزي را خراب کنند؟ براي اين که همه چيز ساده تر شود، فضانوردان در پروژه مرکوري و جميني غذاهاي پوره شده و فشرده شده در لوله تيوبي را با خود همراه بردند. مدير سيستم غذايي ناسا مي گويد: مثل اين بود که غذاي بچه را در تيوب خميردندان به آن ها بدهيم. اما اين لوله هاي غذا اشتها را کم مي کرد و فضانوردان وزن زيادي از دست دادند. در ابتدا دليل آن مشخص نبود و گفته شد که تغذيه فضانوردان به آن آساني که فکر مي کردند نبوده. شناور شدن در فضا به آن آرامش و ريلکسي که به نظر مي آيد نيست. فضانوردان انرژي بسيار زيادي مصرف و استرس فراواني را بر بدن هاي خود تحمل مي کنند. بنابراين رژيم غذايي آن ها بايد با سيستم جاذبه زمين متفاوت باشد. براي مثال آن ها به کلسيم اضافي جهت جبران ضايعات استخوان نياز دارند. زيرا زايش سلول هاي استخواني در فضا به کندي صورت مي گيرد و از دست دادن اين حجم استخواني بلافاصله بعد از پرش از زمين آغاز مي گردد. اما گفتنش از انجام دادن آن ساده تر است زيرا يخچالي در فضاپيما نيست و نمک براي نگهداري غذا استفاده مي شود. بعد از ماموريت آپولو، ناسا يک منوي غذايي را تنظيم کرد که دچار تنوع بيشتري باشد و شامل سالاد ماهي تن تا خوراک ذرت بود. تمامي اين غذاها بصورت خشک و فريز شده، آب گرفته شده بوده و عاري از باکتري بودند و شباهتي به غذاهاي عادي نداشتند. در هنگام سرو، آب وارد غذا شده و داخل کيسه کوچکي ريخته شده و با قاشق خورده مي شد. نيل آرمسترانگ و باز آلدرين اولين کساني بودند که روي ماه ساندويچ همبرگر به همراه نوشابه و ميوه خشک شده خوردند. امروزه با پيشرفت علم، فضانوردان در ايستگاه فضايي قادرند همه نوع خوراکي از استيک گرفته تا کيک شکلاتي را داشته باشند. در حال حاضر ناسا داراي ۱۸۸۵ نوع غذا و روسيه ۱۰۰ نوع غذا و ژاپن ۳۰ نوع غذا در منوي خود دارد. با اين همه به دليل محدوديت ها و مشکلات ذخيره غذا، آن ها نمي توانند هر چه مي خواهند را در هر زمان و مکاني ميل کنند. منوي ايستگاه فضايي يک دوره ۱۶ روزه دارد و هر نفر مي تواند هر بار دو نوع غذا با يک خوراکي فاسد نشدني مانند M&M داشته باشد. گاهي اوقات ناسا براي سورپرايز يک کيک تولد نيز مي فرستد! در سال ۲۰۰۸ حتي اولين آشپزي در ايستگاه فضايي انجام شد که سرخ کردن پياز و سير آن تنها يک ساعت به طول انجاميد.
-
یک شنبه 15 فروردین 1389
7:30 AM
نظرات(0)
آغاز عصر فضا هنگامي که انسان روياي پرواز بر فراز زمين را در سر مي پروراند، به اين نتيجه رسيد که اجرام آسماني مي توانند مقصدي براي سفرهاي آينده انسان باشند. در اوايل 1600 ميلادي، ستاره شناس و رياضي دان آلماني يوهانس کپلر اولين دانشمندي بود که سفر به دنياهاي ديگر را شرح داد. او همچنين قوانين حرکت سياره اي که توضيحي براي چرخش اجرام در فضا مي باشند را توسعه داد. دانشمند انگليسي سر ايزاک نيوتن براي نخستين بار قوانين حرکت را تشريح کرد که در سال 1687 منتشر شد.
اين قوانين به دانشمندان اجازه داد تا بتوانند امکان پرواز و گردش به دور زمين و رسيدن به دنياهاي ديگر را پيش بيني کنند. نيوتن همينطور توضيح داد که چه طور يک ماهواره مصنوعي مي تواند درمدار باقي بماند. قانون سوم نيوتن که مي گويد براي هر کنش يک واکنش با قدرت مساوي در جهت مخالف وجود دارد، توضيح مي دهد که چرا يک راکت کار مي کند. روياهاي اوليه سفر به فضا در طي سال هاي 1700 ميلادي، دانشمندان پي بردند که در ارتفاعات بالاتر، هوا رقيق تر و لايه آن نازک تر است. اين بدان معنا بود که احتمالا هوا در فضاي بين زمين و دنياهاي ديگر اصلا وجود ندارد بنابراين وجود بال براي اين سفر بي استفاده است. نويسندگان شيوه هاي تخيلي فراواني براي سفر به اين دنياها ارائه نمودند. در سال 1903 کنستانتين تسيولکوفسکي يک معلم دبيرستان روسي، براي اولين بار مقاله علمي استفاده از راکتها براي سفرهاي فضايي را کامل نمود.
سالها بعد، رابرت گدارد از ايالات متحده و هرمن اوبرت (Hermann Oberth) از آلمان توجه علمي وسيع تري را نسبت به سفرهاي فضايي جلب نمودند. هر يک از اين سه مرد، مشکلاتي که از لحاظ تکنيکي بر سر راه پرتاب موشک و سفر به فضا بود را شناسايي کردند. هر سه آنها پدران پرواز به فضا شناخته مي شوند. در سال 1919 ، گدارد در مقاله خود "يک شيوه براي رسيدن به ارتفاعات بسيار بالا" توضيح داد که چطور يک راکت مي تواند در جو بالاي زمين کاوش کند. اين مقاله همچنين پرواز يک راکت به ماه را نيز توضيح مي دهد. در کتابي به نام "موشکي به سوي فضا" سال 1923 ،اوبرت مشکلات فني پرواز به فضا را مورد بحث قرار داد. او همينطور شرح داد که يک فضاپيما چگونه مي تواند باشد. تسيولکوفسکي مطالعات جديدي را در سال 1920 يادداشت نمود.
اين مطالعات حاوي جزئياتي درباره موشک هاي چند مرحله اي بود. نخستين راکت ها در طي سالهاي 1930 ، تحقيقات در مورد موشک ها در کشورهاي ايالات متحده، آلمان و شوروي پيشرفت کرد. در سال 1926 تيم گدارد عليرغم عدم پشتيباني دولت ايالات متحده، موفق به ساخت اولين پروپلنت مايع براي سوخت راکتها شدند. دانشمندان آلمان و شوروي براي ساخت موشک هاي نظامي از دولت هاي خود سرمايه دريافت کردند. در سال 1942، هنگام جنگ جهاني دوم، کارشناسان ساخت موشک آلمان تحت مديريت ورنر ون براون (Wernher von Braun) موشک هدايتي V-2 را ساختند. هزاران موشک V-2 بر سر شهرهاي اروپايي به خصوص لندن پرتاب شد که موجب تخريب فراوان و کشتار مردم شد. پس از پايان جنگ جهاني در سال 1945 ، مهندسين آلماني براي کمک به دولت ايالات متحده درساخت موشک هاي نظامي به آمريکا رفتند. نيروي دريايي ايالات متحده بر روي راکت هاي بزرگتري مانند ايروبي (Aerobee) و وايکينگ (Viking) کار مي کرد. در سال 1949، اولين راکت دومرحله اي، با يک موشک V-2 به عنوان مرحله اول و يک WAC کوچک به عنوان مرحله دوم، ساخته شد.
-
یک شنبه 15 فروردین 1389
7:23 AM
نظرات(0)