موضوعات اصلي
گرچه علم نجوم نسبت به سايرعلوم قدمت بيشتري داشت ليكن با توجه به اينكه، مورد توجه اين علم كرات و سياره هاي فضائي بودند و از دسترس انسان ها به دور بودند لذا پيشرفت دراين علم بسيار كند بود،اما اختراع تلسكوپ هاي عظيم و دقيق كار رصد ستارگان و ديدن افق هاي بسيار دور را براي بشر آسان تر نمود. گرچه تلسكوپ ها هم تلسكوپ هاي نسبتا قدمت تاريخي داشتند ولي بزرگ و كامل نبودند، در سال 1909 در رصدخانه (مون وينسون) آمريكا تلسكوپي كار گذاشتند كه 150 سانتيمتر قطرداشت و در سال 1919 تلسكوپي اختراع شد كه صد تن وزن داشت و قطر آن 252 سانتيمتر بود. كه با اختراع اين تلسكوپ قدرت ديد آدمي نسبت به فضا و ستارگان صدها برابر بيشتر شد. و همين تلسكوپ ها بود كه منجمان و فضا شناسان را وادار به اندازه گيري مسافات ستارگان با زمين نمود.
گرچه تا سال 1935 فرانك شلينگر (1871 – 1943 – م) مدير رصدخانه (پيل) با روش مثلثاتي چهار هزار سال فاصله از ستارگان با زمين را به دست آورد، ليكن اين روش براي مقاصد نجومي كامل زياد مفيد نبود تا اينكه فوتومتري كشف شد، و از اين اختراع روش تازه اي براي محاسبه بدست آمد و اين بود كه نور ظاهري يك منبع نور به نسبت مجذور فاصله كم مي شود.
در سال 1912 فيس ليويت (Leevitt) در رصد خانه (هاروارد) آمريكا ثابت كرد كه روشنائي مطلق ستارگان متغيير يك نوع رابطه عددي با دوره تغييرات نورشان دارد و در سال 1914والترس آدامس از روي برخي از خصوصيات طيف ها وسيله كاملتري براي محاسبه تهيه نمود دانشمندان نجوم از مدت ها قبل مي خواستند طيف نور ستارگان را از روي رنگ ليويت كشف كنند لذا آنها را به ستارگان آبي – سفيد – زرد – قرمز – نارنجي – قرمز يا ياقوتي تقسيم كردند.
اين دانشمند، ابراز داشت كه اين طبقه بندي از رنگ طبعا شامل درجه حرارت ستارگان نيز هست، بدين كيفيت هر ستاره اي كه داراي رنگ سفيد است گرمايش بيش از ستاره اي است كه رنگ قرمز تيره دارد اين تقسيم سبب شد، كه عده اي از منجمين تصور كنند كه از روي رنگ مي توان به عمر ستاره پي برد، مثلا ستاره اي كه رنگ آن سفيد است جوان تر از ساير ستارگان قرمز مي باشد. 
ولي در سال 1887 لدكي ير اعلام كرد كه ستارگان قرمز رنگ بردوگونه هستند، برخي از آنها، جوان و عده اي در آستانه مرگ مي باشند. اين نظريه در سال 1907 به وسيله دانشمندان ديگر تائيد شد، هانري نوريس بروسل درسال 1914 گفت در آغاز يك ستاره غول آسا قرمز است كه حرارت ضعيف و وزن نسبتا كمي دارد ولي به تدريج متراكم تر مي گردد. و گرمتر مي شود، از قرمز روشن، قرمز مايل به سفيد، و زرد و آبي عبور كرده در اين هنگام به حد اعلاي حرارت و روشنائي خود مي رسد،از آن پس شروع به سرد شدن مي كند و به تدريج كوچكتر مي گردد، از مراحل زرد، قرمز روشن به مرحله قرمز تيره مي رسد، و به يك ستاره كوتوله تبديل مي گردد عمرش پايان مي يابد.
18-ايستگاه هاي فضائي
يكي از هدف هاي اساسي تجسس هاي فضائي ايجاد يك پايگاه دائمي درمدار زمين است كه بتوان در آنجا، آزمايشگاه و محل توقف فضانوردان و محل ديدباني و كنترل زمين را انجام داد. چنين ايستگاه فضائي مدت هاست كه در افسانه هاي علمي مطرح است، لكن امروز صورت حقيقت به خود گرفته است.
19-ايستگاه فضائي اسكاي لب
در چهاردهم ماه مه 1973 آخرين موشك ساترن پنج، يك ايستگاه فضائي به وزن هزار كيلوگرم را در مدار خود قرار داد به نام اسكاي لب. هدف برنامه اسكاي لب قرار دادن آزمايشگاه فضائي در مدار زمين به منظور مشاهدات و آزمايشات مختلف نسبتا طولاني بود، و براي سه گروه از فضانوردان طراحي شده بود. سه گروه مامورين اسكاي لب به ترتيب 28 روز، 59 روز و بالاخره 83 روز در فضا باقي ماندند. اين آزمايشگاه فضائي كه از قطعات اضافي آپولو ساخته شده بود به مداري در ارتفاع 435 كيلومتري زمين فرستاده شد. و اكنون بدون اينكه كار كند،درآن مداردر گردش است. البته نه براي هميشه، چون اتمسفر يا جون بسيار رقيقي كه در آنجا وجود دارد، به مرور از سرعت آن مي كاهد و با خارج شدن از آن مدار به جو زمين مي رسد و مانند شهاب هاي آسماني سوخته و خاكستر مي شود.
20- اسكاي لب خوشه اي
اصلي ترين قسمت اسكاي لب،تعميرگاه بزرگ مداري آن است. طرح اين قسمت از روي دومين مرحله موشك ساترين يك و ساترين 5 ساخته شده است. اين تعميرگاه،جايگاه فضا نوردان و محل هائي براي ذخيره غذا،آب وفيلم و ديگر مايحتاج مي باشد.
شوروي با فرستادن اولين ايستگاه فضائي به نام (ساليوت) پيشگام اين ايده شده، ساليوت با شكلي استوانهاي بيست متر طول و وزني برابر با بيست تن دارد. و در آوريل 1971 به فضا پرتاب شد. نيروي لازم را براي ساليوت دو توليد كننده خورشيدي كه در جلو و عقب آن قرار دارد تهيه كرده اند دريك طرف آن قلاب يا لولائي قرار دارد،كه براي اتصال سايوز بود.
سرنشينان سايوز 11، مدت بيست و چهار شبانه روز، روي ايستگاه فضائي ساليوت كار كردند و تا آن زمان بهترين ركورد استقامت ماندن انسان در فضا را به دست آوردند. سه ساليوت ديگر هم تا سال 1975 ميلادي به فضا فرستاده شد كه در ميان آنها ساليوت چهارمي از همه موفق تر بود. سرنشيان سايوز هفده مدت اقامت خود را در فضا به سي روز رساندند و سرنشينان سايوز هجده اين اقامت را به شصت و سه روز رساندند كه روي ساليوت چهار كار مي كردند.
آمريكائي ها برنامه موفقيت آميز خود را روي اسكال لب (آزمايشگاهي فضائي) به پايان رسانيدند و در اين برنامه سه تيم فضانورد در ايستگاه فضائي عظيمي با يكديگر ملاقات نمودند. اين ايستگاه فضائي با وسائل اضافي باقي ماده از برنامه آپولو به وجود آمده بود.
اطلاعات با ارزشي كه به وسيله ساليوت و اسكاي لب آمريكائي به دست آمده تاكيد بر ايجاد يك ايستگاه فضائي دائمي نموده است. 
محل سرنشينان عبارت است از: اطاق خواب،اطاق نشيمن،توالت، حمام و ديك محل آزمايشگاهي و تعميرگاه واقعي با تمام ابزارو آلات مورد لزوم دارد. وسايل و دستگاههاي ديگر،مانند وسايل متصل كننده مدول هاي هوا، و مقر پايگاه تلسكوپي مربوط به آپولو،كه در تعميرگاه اسكاي لب به هم بسته مي شود، وسايل متصل كننده براي دسترسي به ايستگاه فضائي است.
فضانوردان توسط آپولو با استفاده از وسايل متصل كننده به اسكاي لب داخل شده پس از گذشتن ازمدول هوائي داخل تعميرگاه و جايگاه اصلي مي شوند. فضانوردان هنگام بررسي و تجسس و يا در موقع تعمير تلسكوپ يا تعويض فيلم آن، از مدول هوا استفاده مي كنند، تلسكوپ آپولو توسط صفحه توليد كننده نيروي الكترتيك از نور خورشيد دو سوم برق لازم كليه اسكاي لب را تهيه مي كند. در قسمت ديگر تلسكوپ،دستگاه حساس مخصوصي جهت مطالعه اشعه خورشيدي سوار شده است كه كنترل آنها از داخل مدول مركب (مادر ) انجام مي گيرد. .