موضوعات اصلي
معمولا براي هر چيزي كه ما مورد استفاده قرار ميدهيم، كاربردهاي خاصي تعريف شده است ولي اين، دليل بر بي‌مصرف‌بودن آن براي منظورهاي ديگر نيست.
شيشه‌هاي سس در نقش‌هاي گوناگون
- جايي براي خرده‌ريزها:
شيشه سس يكي از پركاربردترين شيشه‌هاست؛ مي‌توانيد آن ها را به عنوان جايي براي خرده‌ريزهاي لوازم خياطي، لوازم‌التحرير، لوازم فني و مانند اينها مورد استفاده قرار دهيد.
نمكداني براي پخت و پز:
با استفاده از ميخ بزرگ و چكش، سوراخ‌هاي متعددي روي در شيشه سس ايجاد كرده و داخل آن را از نمك آشپزخانه پر كنيد. به اين ترتيب، يك نمكدان بزرگ براي نمك پاشيدن هنگام آشپزي فراهم خواهد شد.
ابتكار نيز مي‌تواند نقش مهم و تعيين‌كننده‌اي داشته باشد. به‌عنوان مثال، بسياري از مواد غذايي، از نوشيدني‌ها گرفته تا سس‌ها، مرباها، خيارشور، ترشي و همچنين داروها در انواع و اقسام شيشه‌ها با اندازه‌هاي مختلف بسته‌بندي ميشوند و حداكثر كاربردي كه اغلب ما پس از مصرف محتويات داخل شيشه‌ها از شيشه داريم، به عنوان ظرفي براي بسته‌بندي همين نوع مواد غذايي شامل مربا، ترشي، خيارشور و... است كه در خانه آماده ميشوند. در غير اين صورت، بيرون ريخته ميشوند.
در همين راستا، ابتدا به پركاربردترين آنها يعني شيشه‌هاي سس مي‌پردازيم، سپس چند راهكار براي استفاده از بطري‌هاي شيشه‌اي ارائه مي‌كنيم: 
بوي پياز و خاصيت اشک آوري آن مربوط به مواد گوگردي موجود در آن است. زماني که پياز را برش ميدهيم سلول‌هاي پياز باز ميشوند. اين سلول‌ها دو بخش دارند: بخش آنزيمي که به آليناز معروف است و بخش گوگردي. اگرچه ما معمولاً اشک آوري پياز را دوست نداريم و باعث ناراحتي ما مي‌شود، اين خاصيت پياز آن را در برابر موجودات ريز زندهٔ خارجي حفاظت مي‌‌نمايد. البته روش‌هايي براي کاهش اشک آوري پياز وجود دارد. براي مثال: قرار دادن پياز در يخچال يا پوست کندن پياز در آب.
آنزيم آليناز، ترکيبات گوگردي پياز را تجزيه کرده و ترکيبات ناپايدار گوگردي ايجاد مي‌کند که به گاز فراري تبديل ميشوند. اين گاز که حاوي ترکيبات گوگردي است، وارد هوا مي‌شود و به چشم انسان مي‌‌رسد (البته ابتدا وارد مجراي بيني مي‌شود). در چشم انسان، اين گاز با آب واکنش نشان داده و اسيد سولفوريک توليد مي‌کند. اسيد سولفوريک، بر پايانه‌هاي اعصاب چشم اثر کرده و سبب سوزش چشم مي‌شود. در نهايت در پاسخ به اين سوزش، غدد اشکي، اشک ترشح مي‌کنند که اين ماده گوگردي به همراه اشک از چشم خارج شود. قطرات اشک مي‌توانند تنها چند ثانيه پس از برش پياز ظاهر شوند. 
زماني که پياز را داخل يخچال قرار ميدهيم، خنک شدن پياز، ترکيب اشک آور آن را ضعيف مي‌کند و ديگر پياز زياد اشک را در نمي‌آورد.
همچنين زماني که پياز را زير آب پوست مي‌‌گيريم، بخش اعظم ماده اشک آور پياز با آب شسته مي‌شود و از خاصيت اشک آور بودن آن کاسته مي‌گردد.
خيس کردن پياز و دستانتان پيش از بريدن پيازهم مفيد به نظر مي‌‌رسد. با اين عمل، بخشي از گاز توليد شده با رطوبت دستان شما و همچنين رطوبت پياز، واکنش نشان داده و شدت سوزش چشم کمتر خواهد بود.
به علاوه نفس کشيدن تنها از راه دهان در طول پوست گرفتن و خرد کردن پياز هم روش خوبي است.
از علل ايجاد اگزماي دست چه مي دانيم؟
يكي از شايع‌ترين بيماري‌هاي خانم ها، اگزماي (درماتيت) دست است و به جرأت مي توان گفت كمتر خانمي است كه مبتلا به اين عارضه نباشد. اين بيماري معمولاً در اثر تماس پوست با برخي مواد رخ مي دهد كه در اين حالت به آن "اگزماي تماسي دست" اطلاق مي شود. اگزماي تماسي دست، به دو گروه كلي تقسيم مي شود:
الف – اگزماي تماسي دست از نوع آلرژيك (حساسيتي):
در اين حالت، پوست نسبت به مواد خاصي حساسيت دارد. تماس با اين مواد باعث ظهور سلول هاي مخصوصي در پوست مي شود. اين سلول ها، يك سري ملكول‌هاي تحريك كننده بافتي ترشح مي كنند و به دنبال آن قرمزي، خارش و پوسته ريزي ظاهر مي شود. بيمار پوستش را مي خاراند و با اين كار عفونت هم به اگزما اضافه مي گردد و در نهايت پوست دست، خشك، خشن، ضخيم (مثل چرم) و داراي پوسته و ترك هاي دردناك مي شود. تخمين زده شده دو درصد افراد جامعه داراي اين نوع اگزماي تماسي هستند. به طور كلي هر ماده اي مي تواند باعث بروز حساسيت تماسي در دست شود، ولي شايع‌تر از همه، برخي فلزات مثل نيكل و كروم، مواد آرايشي، برخي از گياهان مثل پيچك سمي، مواد پلاستيكي و گاهي داروهاي موضعي مثل كرم نئومايسين است. نيكل و كروم در پوشش بسياري از وسايل فلزي روزمره مثل جواهرات بدلي، زيورآلات، ساعت، وسايل آشپزخانه و تعداد بي شماري لوازم ديگر وجود دارد و با اين حساب متوجه مي شويد كه پرهيز از تماس با اين فلزات چقدر مشكل است. ساير عوامل ذكر شده نيز به وفور در زندگي ما وجود دارد. لذا اجتناب از آنها خيلي مشكل و در حقيقت غير ممكن است. به اين دليل در تشخيص اين نوع اگزماي تماسي دست، بايد نهايت احتياط از جانب پزشك به عمل آيد و حتماً تشخيص با آزمايش‌هاي دقيق آزمايشگاهي (در حد امكان) تأييد شود، زيرا اين تشخيص دردسرهاي زيادي را براي بيمار به وجود مي آورد و استرس‌هاي فراواني را به او وارد مي كند. به هر حال مهم ترين قسمت درمان، پرهيز (تا حد امكان كامل) از ماده حساسيت زاست و اگر اين مورد خود رعايت شود، نه تنها نياز به درمان دارويي بسيار كاهش مي يابد، بلكه گاهي بدون درمان دارويي هم فرد خود به خود بهبود مي يابد. 