عفونت HCV بجز درگيري كبدي ممكن است برخي تظاهرات خارج كبدي هم ايجاد كند كه به 4 گروه عمده زير تقسيم مي شوند:
1- بيماري هاي خوني.
2- بيماري هاي خودايمني.
3- اختلالات كليوي.
4- بيماري هاي پوستي در بين اختلالات خوني شايع ترين بيماري همراه HCV كرايو گلوبولينمي(cryglobulinemia EMC Essential mixed) مي باشد. پيشنهاد شده هر بيماري كه داراي تظاهرات EMC است از نظر HCV هم بررسي شود. بيماري هاي خود ايمني نظير تيروئيديت، سيالوآذنيت و ITP هم ممكن است به وجود آيند. اتوآنتي بادي هاي هپاتيت اتوايمون نظير ANA،SMA ، Anti LKM هم ممكن است مثبت شوند. در مواردي از بيماران HCV مثبت ممكن است گلومرولونفريت(MPGN) ديده شود كه اغلب همراه EMC است. انواعي از واسكوليت ها در هپاتيت C گزارش شده ولي مهم ترين بيماري پوستي همراه HCV پورفيرياي جلدي(porphyria cutanea tarde) است. تا ماه چهارم به حالت عادي باز مي گردد اگر بيش از 6 ماه ALT بالا بماند بايد به فرم مزمن شك كرد. گاهي تمام شواهد سرولوژيك منفي مي شوند و ويروس به صورت نهفته در نسخ كبدي باقي مي ماند(occult infection).

هپاتيت C:

اين ويروس مدت ها با عنوان nonA-nonB نام برده مي شد و در حدود 12 سال است كه از خون بيماران جدا شده است. ميزان شيوع بين المللي آن حدود 3% برآورد مي شود. HCV ويروس RNA دار تك رشته اي است كه از طريق خون و فرآورده هاي آلوده، سرنگ مشترك، تماس جنسي، مواجهه شغلي(پرسنل بهداشتي و آزمايشگاهي) و نيز ساير موارد percutaneous منتقل مي شود هپاتيت C حاد معمولاً بدون علامت بوده و توجه كسي را جلب نمي كند. علايم دوره حاد non specific است و شامل زردي، خستگي، بي اشتهايي، ضعف و كوفتگي عمومي است. اين علايم در كمتر از 25% بيماران ديده مي شود و بقيه كاملاً بدون علامت هستند. در مقابل 85% موارد ابتلا، مزمن مي شود. ميزان ترانس آمينازها و بيلي روبين به اندازه هپاتيت حاد A،B بالا نمي رود. تقريباً اكثريت قريب به اتفاق بيماران در فاز مزمن نمي شود. تست هاي سرولوژي براي HCV كلاً به دو دسته تقسيم مي شوند. تست هاي ايمونولوژيك (نسل هاي مختلف RIBA،ELISA)، تست هاي ملكولي(PCR).
 

هپاتيت D:

ويروس هپاتيت دي ويروس ناقص RNA دار بوده كه براي تكميل سيكل replicative خود احتياج به HbsAg به طور متوسط حدود 5% ناقلين هپاتيت B به اين ويروس هم آلوده هستند. HDV يا هم زمان با HBV منتقل مي شود(coinfection) و يا بعداً بيمار ناقل را گرفتار مي كند(super infection) و اغلب اوقات از طريق drug abuse انتقال مي يابد. در حالت co unfection بيشتر بيماران بهبودي كامل مي يابند(تقريباً به همان نسبت HBV تنها) ولي احتمال فولمينانت شدن بيشتر است. در superinfection پيشرفت به سوي سيروز بيشتر از HBV تنها است. واكسيناسيون بر عليه HBV مانع اكتساب HDV هم مي شود. ويروس هپاتيت E از طريق مدفوعي دهاني منتقل مي شود. راه انتقال فرد به فرد نادرست است مهم ترين عامل آلوده كننده كه اغلب اپيدمي هاي اين ويروس ناشي از آن است، آب آلوده مي باشد عفونت با HEV مثل هپاتيتself limit A بوده و سكل خاصي نمي گذارد. ويروس هپاتيت G هنوز تحت مطالعه است و به نظر مي آيد پاتوژنز آن بيشتر شبيه به ويروس هاي C، B باشد. برخي ويروس ها ديگر به ويژه CMV،EBV  در حين درگيري جنرال ممكن است كبد را هم درگير كنند. درمان اين ويروس ها هم supportive است. در صورت آلودگي با هرپس سيمپلكس مصرف آسيكلووير مانع فولمينانت شدن مي شود.