به منظور تضمين سيستم هاي کارآمد کاري که دربرگيرنده استفاده از کار شيفتي هستند، مهم است تا هم اقتصاد بومي و هم محيط رقابتي(که نيازمند بهره وري در کار است) و هم ويژگي هاي رواني، اجتماعي و فرهنگي خود کارگران مد نظر قرار بگيرند. کولر(1989) نمونه هايي را براي توسعه سلامت، ايمني و رفاه کارگران از طريق برنامه ريزي خوب شغلي ارايه مي نمايد. مسلماً مفيد است تا اين روش هاي خوب را ارزيابي کنيم و ببينيم آيا آن ها با شرايط بومي سازگار هستند يا خير. در برنامه ريزي الگوهاي کاري، بايد اثرات برنامه هاي زماني در مورد غذا خوردن و خوابيدن، اوقات فراغت و زندگي اجتماعي و خانوادگي کارگران را مد نظر قرار داد. چنين اثراتي ممکن است با توجه به ماهيت کار – مانند سطح خستگي کارگران – متفاوت باشند اما الگوي کار شيفتي، تاثيرات خاص خود را دارد. در انجام هر گونه تحقيقي در مورد اثرات کار شيفتي، الزامي است تا اثرات موضوعات مختلف هم چون آموزش هاي مرتبط با کار، امنيت و سلامت، سطح مشارکت در تصميم سازي هاي مرتبط با وظيفه، سطح و ماهيت کنترل خطرات مرتبط کار، قوانين خاص کاري و غيره را مد نظر قرار دهيم.

نظارت بر سلامت کارکنان
 
نظارت بر سلامت کاري، مي تواند دربرگيرنده استفاده از آزمايشات عمومي، مشاوره، راهنمايي و بررسي شرايط خاص باشد. يکي از کاربردهاي اين موضوع، شناخت زود هنگام عوارض عدم شکيبايي در برابر کار شيفتي يا مشکلات مرتبط با کار شيفتي است. در اکثر صنايع، مقررات روشن و صريح بسيار اندکي جهت هدايت خدمات بهداشت شغلي وجود دارد هر چند که برخي محققات معتقدند که معيارهاي پيشگيرانه، مهم ترين رويکرد براي مقابله با خطرات بهداشتي مرتبط با کار هستند. برخي از خدمات بهداشتي پايه مانند آزمايشات منظم پزشکي، پرستاري و کمک هاي اوليه بايد براي تمامي کارگران موجود باشند به ويژه اگر طبيعت کاري طوري باشد که مشکلات خاص بهداشتي به دنبال داشته باشد. اين امکانات پايه بايد در تمامي اوقات موجود باشند مانند شيفت هاي شب به ويژه وقتي که آزمايشات منظم پزشکي يا ديگر شيوه هاي مراقبت هاي پزشکي در دسترس نباشند. آزمايشات پزشکي چه موجود باشند و چه نباشند، بايد خدمات مشاوره/آموزش جهت اطلاع از عوامل خطر و الگوها و شيوه هاي بهينه کاري براي همه وجود داشته باشند. البته در کشورهاي در حال توسعه و در سازمان هايي که با رقابت فشرده مواجهند هزينه هاي مراقبت هاي بهداشتي عموماً به عنوان يک موضوع«تجملاتي» تلقي مي شوند. در برخي مواقع، مي توان با استخدام کادر پزشکي در قالب يک کنسرسيوم که هزينه هاي آن ميان چند سازمان/ صنعت مستقر در يک منطقه تقسيم مي شوند، امکانات/مراقبت هاي پزشکي/ خدمات درماني را در اختيار کارگران قرار داد. ممکن است برخي کشورها داراي قوانيني باشند که سازمان ها را ملزم مي سازند تا سطوح خاصي از خدمات بهداشتي يا مراقبت هاي پزشکي را ارايه نمايند. البته، يک کار مولدتر(بر اساس حسن نيت) ارايه خدمات پزشکي و مراقبتي بر مبناي قراردادهاي جمعي است تا نيازمندي هاي قانوني. هم چنين ممکن است برنامه هاي بهداشتي مرتبط با کار با برنامه هاي بهداشت عمومي رايج هماهنگ شوند لذا هزينه ها ميان بخش خصوصي و سازمان هاي دولتي تقسيم مي شوند.

قوانين نيروي کار و قوانين کار

قوانين نيروي کار نيازمند توجهي بيشتري هستند زيرا رعايت آن ها فشار بيشتري را بر سازمان ها وارد مي کند. اين امر بدان دليل است که عليرغم توسعة قوانين، وظايف خاص مرتبط با کار هنوز هم يک مشکل مستمر در قبال خطراتي(بالقوه) هستند که ايمني و سلامت کارکنان را تهديد مي کنند. قوانيني که به اين طريق تصويب شده اند به دنبال تضمين رعايت التزامات قانوني ضميمه به آن ها هستند. البته در بسياري از کشورهاي در حال توسعه، با علم به اينکه هيچ گونه بازرسي نظارتي انجام نمي شود، چنين قوانيني نقض مي شوند. اين امر شايد به دليل نبود يک نهاد مسئول است يعني اين که حتي در قبال منافع کوتاه مدت سازمان ها و کشورها نيز هيچ گونه نظارت و بازرسي وجود ندارد و در عين حال منابع کافي و مناسب نيز براي اين کار در دسترس نيستند. حتي در نقاطي که بازرسي وجود دارد، انگيزه هاي کمي وجود دارد و مزاياي مالي آن قدر پايين هستند که افراد ترجيح مي دهند قانون را نقض کنند. لذا حتي در بهترين سازمان ها، هرگز به مشکلات ناشي از کار شيفتي پرداخته نمي شود.

برنامه استراحت و تنفس
 
بسياري از قوانين قديمي و منسوخ هستند. راه کارهاي بين المللي در قبال کار شيفتي موجود هستند اما در بسياري از محيط هاي کاري نمي توان آن ها را به راحتي اجرا کرد. در مورد کار شيفتي، راه کارهاي معدودي وجود دارند و براي زمان استراحت يا سيستم تنفس در کار، تنها يک استاندارد بين المللي وجود دارد. البته ممکن است اين امر بدان دليل باشد که تحمل کارگران در برابر کار شيفتي، عادات خواب، بيداري، و غيره، با هم متفاوت هستند – همان طور که عوامل محيطي مانند موقعيت اجتماعي و خانوادگي کارگران نيز با يکديگر تفاوت دارند. حتي ممکن است تفاوت هاي فاحشي ميان نژادها و فرهنگ هاي گوناگون وجود داشته باشند. زمان تنفس در کار، براي اين تعبيه شده که به کارگران زمان داده شود تا خستگي در کنند و بتوانند نيازهاي شخصي خود(مانند رفتن به توالت) را رفع کنند. در اين زمينه تحقيقات اندکي انجام شده است. اين که زمان تنفس چگونه بر سلامت جسمي و رواني کارگران تاثير مي گذارد و اين امر چگونه بر سطح بهره وري اثرگذار است، بايد مورد بررسي هاي دقيق و نوين قرار بگيرند. فرض بر آن است که کاهش خستگي و استرس کاري از طريق يک برنامة کارآمد تنفس و استراحت قابل حصول است. مثلاً، ممکن است در پايان يک روز کاري يا يک شيفت که فرد خسته است، به زمان استرحت طولاني تري نياز باشد. باسين و ثوم(1997) افزايش مقاومت الکتريکي پوست در زمان استراحت و تنفس کاري را اثبات کردند. هنگام غروب – که به دلايل مشخصي زماني نرمال براي انجام فعاليت هاي افراد به شمار مي رود – رايج ترين زمان براي ارتباط با خانواده و دوستان است. بنابراين، اکثر کارگران شيفتي، براي ارتباط با دوستان و خانواده، غروب را بيش از هر زمان ديگري در طول روز ترجيح مي دهند. افزايش ساعات کار در هنگام غروب يا شيفت شب، باعث مي شود که کارگران ارتباطات اجتماعي خود را از دست بدهند و عصبي شده يا دچار استرس گردند. برنامه هاي شيفتي بايد اين عواملي و هم چنين موضوعات مشخصي هم چون پرهيز از شروع کار خيلي زود در شيفت صبح يا تغيير سريع از شيفت شب به شيفت بعد از ظهر روز بعد را در نظر بگيرند. ديگر موضوعات(که ساده به نظر مي رسند اما اهميت بسيار زيادي دارند) عبارتند از:
- مسلماً براي رفع خستگي ذهني به استراحت و تنفس نياز است – به ويژه وقتي که کار نيازمند توجه ذهني باشد؛
- اگر چه برنامه هاي استراحت و تنفس حجم بار جسمي را کاهش مي دهند – و زماني را براي رفع خستگي هاي گذشته فراهم مي کنند – اما هنوز هم بايد توجه خاصي به طول کار شيفتي يا کار در يک روز کامل مبذول داشت؛
- براي برخي کارها به ويژه کارهايي که نيازمند توجه ذهني هستند، مفيد است تا يک سيستم جامع استراحت در کار که دربرگيرنده يک برنامه تنفس است، در نظر گرفته شود؛
- براي وظايفي که يکنواخت هستند، استراحت هاي مکرر و پي در پي توصيه نمي شوند.
بنابراين، نتايج برنامه هاي کاري بايد بارها ارزيابي شوند تا تضمين گرديد که ترکيب کار/ استراحت منطبق با ماهيت متغير کار و محيط کار است – اين امر به ويژه زماني اهميت دارد که حجم کار سنگين و خستگي آن زياد است. سيستم استراحت در کار بايد در مرحله برنامه ريزي شغلي مد نظر قرار بگيرد. طبيعتاً، ساعات متمادي و طولاني کار مي توانند امکان بروز اشتباه يا حوادث را بالا ببرند. به نفع سازمان و نيروي کار است که اين اشتباهات و حوادث را به حداقل برسانند. به دلايل اجتماعي، هر الگوي کار شيفتي بايد در برگيرنده تعطيلات پايان هفته با حداقل دو روز متوالي تعطيل باشد. حتي شواهد حکايت از آن دارند که در کار شيفتي ساعات غير از روز، بازگشت به کار پس از تعطيلات پايان کار ساده تر است هر چند که ممکن است که از سرگيري کار در ساعات غير روز تا حدي تحت تاثير قرار بگيرد. تعداد روزهاي متوالي کار بايد محدود شود هر چند که در بسياري موارد، انجام اين کار بسيار دشوار است.

تحمل(طاقت)

تحمل يک کارگر در برابر الگوي يک شيفت خاص، بر ماهيت واکنش هاي او تاثيرگذار است. آکرشدت و تروسوال(1981) اظهار مي دارند که سطح تحمل تحت تاثير عواملي هم چون محيط کار، ماهيت الگوي خواب و زندگي اجتماعي و خانوادگي فرد است. فقدان تحمل(يا تحمل بيش از حد) مي تواند به کسالت مزمن، خستگي شديد، از دست دادن هارموني در ريتم فعاليت هاي شبانه روزي، مشکلات عصبي و مشکلات هضم غذا بينجامد. اگر چه ممکن است گارگران مختلف داراي سطوح متفاوتي از تحمل باشند، اما نبايد اين را معياري متمايزکننده براي گزينش و انتخاب کارگران بدانيم. مي توان به کمک روش هايي ساده هم چون زمان بندي صرف غذا يا مراقبت هاي منظم پزشکي، سطح تحمل افراد را بالا برد(يا اثرات مضر کار شيفتي را به حداقل رساند) و يک الگوي منظم را براي خوابيدن و بيدار شدن اجرا کرد. ارايه امکانات براي مراقبت هاي پزشکي و خدمات بهداشتي مي توانند نقش مهمي در افزايش تحمل افراد داشته باشند.

چرت زدن و هوشياري
 
چرت هاي برنامه ريزي شده در زمان تنفس – حداقل 30 دقيقه – مي تواند سطح هوشياري در طول شيفت شب را افزايش دهد. البته، ايجاد زمان بندي مناسب و طول چرت زدن در زمان تنفس، کار دشواري است. مثلاً تعيين زمان بيدار شدن دشوار و سريعاً از سر گرفتن کار بعد از بيدار شدن عملاً غيرممکن است. يک راه ديگر – از آن جا که استراحت هاي توام با چرت زدن به ندرت رخ مي دهند – ترغيب الگوهاي مناسب خوابيدن در منزل است – مثلاً از طريق برنامه مشاوره در قبال سطح هوشياري افراد. اثبات شده که توازن ميان خواب و بيداري تحت تاثير تناسب اندام است.

زمان غذا و زمان خواب
 
زمان غذا و زمان خواب بخشي از الگوي زندگي خانوادگي افراد هستند. براي کارگران شيفتي، بايد آن ها را با هم مد نظر قرار داد – اما زمان بندي غذا و خواب براي يک کارگر شيفتي مي تواند مشکلاتي را براي ديگر اعضاي خانواده به دنبال داشته باشد. رفتار غذا خوردن و هم چنين نوع غذاي صرف شده نيز براي توالي و زمان بندي صرف غذا بسيار مهم هستند. يک رژيم مناسب بايد حفظ شود – ممکن است اين امر به معناي آن باشد که يک کارگر شيفتي بايد در زمان صرف غذا، طعام متفاوتي بخورد. اين نوع فشارهاي اجتماعي براي انطباق و پذيرفته شدن توسط خانواده، مي تواند باعث سوء تغذيه شود. روتنفرانز(1982) اظهار مي دارد بين 20 تا 75 درصد کارگران شيفت شب، از برهم خوردن ميل و اشتهايشان به غذا شکايت دارند در حالي که اين رقم براي کارگران شيفت روز، بين 10 تا 25 درصد است. اغلب، کارگران شيفت شب زمان اندکي براي غذا خوردن دارند و معمولاً غذاي شان را در زمان کوتاه تنفس و استراحت بين کار مي خورند.

برنامه هاي جايگزين

يک برنامه نوآورانه کاري در برخي تحقيقات معرفي شده که طبق اين برنامه، چرت زدن کوتاه در طول شيفت شب، نتايج مطلوبي به دنبال دارد. زمان بندي مناسب شيفت ها و تنفس ها در مقالات گوناگوني مورد بحث قرار گرفته است. نائوت(1993) معيارهايي را براي برنامه ريزي شيفت ها ارايه مي دهد که مي توان آن ها را«عوامل توسعه توليد» ناميد. به همين صورت، فولکارد(1992) درباره زمان بندي مناسب شيفت هاي کاري بحث مي کند که مزاياي زيادي براي مديريت و کارکنان دارند. بنابراين به نظر مي رسد که الگوهاي کار شيفتي مي توانند براي افزايش بهره وري تدوين شوند و در عين حال مي توان يک سيستم شيفتي پايدار را ايجاد کرد. فولکارد(1993) اظهار مي دارد که اين امر را مي توان به طريقي انجام داد که سلامتي و ايمني کارکنان افزايش يابد و بسياري از نيازهاي اجتماعي و خانوادگي آن ها را رفع کرد. استفاده از يک«زمان کاري بهينه» بايد مد نظر قرار بگيرد که مي تواند مزايايي واقعي براي کارگران شيفت شب به دنبال داشته باشد. تفاوت در سطح خستگي ميان ساعات کاري نرمال و ساعات کاري متوسط و هم چنين زمان هاي استراحت و ديگر برنامه هاي عملي بايد به دقت مورد ارزيابي قرار گيرد تا مشخص شود که چگونه مي توان بهترين سازماندهي را انجام داد تا نيازهاي سازمان ها و کارکنان رفع شوند.

تنظيم برنامه شيفت
 
ماهيت و سطح تنظيم ذهني و فيزيکي برنامه هاي کاري براي کارگران، در مقالات زيادي مورد بحث قرار گرفته است. اگر چه چنين تنظيماتي به طبيعت کار، حجم کار و سطح تحمل افراد در برابر خستگي بستگي دارند اما مي توان چنين تنظيمات و تغييراتي را به شکلي مثبت انجام داد و در نتيجه کارگران را براي کار شيفتي آماده کرد. داهلگرن(1981) اظهار مي دارد که تنظيم برنامه هاي شبانه روزي، براي گردش برنامه هاي کار شيفتي اهميت بسيار زيادي دارند. تيم زيسلر(1990) اعلام کرد که براي تنظيم مجدد ساعت بيولوژيکي از نور روشن استفاده کرد و سطح هوشياري را در طول شب افزايش داد. البته هزينه به کارگيري نور روشن مناسب و استفاده صحيح از آن، بسيار بالا و در اغلب موارد غيرممکن است. عدم چنين تنظيماتي در مدت زمان کوتاه خواب پس از شيفت شب کاري ديده مي شود. به طور کلي، ساعت شبانه روزي بدن يک کارگر شيفتي، در عرض يک هفته براي کار در شب تنظيم نمي شود. اين امر را بايد در تعيين الگوهاي کار شيفتي، سطح عملکرد مورد انتظار و مسايل بهداشتي و ايمني کارگران مد نظر داشت. استراحت اندک پس از يک شيفت کاري، بدن انسان را تحت استرس شديدي قرار مي دهد. نگراني و پريشاني حاصله نقش مهمي در تاثيرگذاري بر کار افراد دارد. بنابراين، به هنگام تنظيم برنامه هاي شيفت، بايد اثرات هماهنگي و ريتم شبانه روزي را به مجموعه اي از عوامل مورد استفاده براي حداقل رساندن خستگي کارگران شيفتي اضافه کرد. علاوه بر روابط مطلق فيزيکي ميان کار شيفتي و تنظيم برنامه هاي مربوطه، سازگاري انسان با کار شيفتي تحت تاثير ويژگي هاي شناختي، رواني اجتماعي، اقتصادي و فرهنگي انسان قرار دارد. ميزان خستگي تحت تاثير شرايط محيطي و جوي، آشنايي با فعاليت هاي شغلي و عواملي هم چون شرايط کاري، نوع شغل، وظايف، سازماندهي کار و غيره قرار دارد. شرايط رواني جسماني، شناختي و فرهنگي اجتماعي نيز با کار در صبح يا شب ارتباط مستقيمي دارند که اين امر را مي توان به کمک درون گرايي، برون گرايي و مسايل روحي رواني اصلاح کرد.

انعطاف پذيري
 
انعطاف پذيري در يک سيستم شيفتي مي توانند مزاياي بيشتري براي کارگران به دنبال داشته باشد زيرا آن ها مي توانند به راحتي ميان شرايط کاري و غيرکاري زندگي خود توازن برقرار کنند. انعطاف پذيري زماني، در برخي شرايط اهميتي بيشتر از شرايط نرمال و طبيعي دارد. با شناسايي مداخلات مناسب، مديران يا برنامه ريزان مشاغل حرفه اي بايد قابل تنظيم و انعطاف پذير باشند لذا کارگران شيفتي قادر خواهند بود تا زندگي خانوادگي و اجتماعي خود را متوازن سازند و مشکلات پيش روي خود را به حداقل برسانند. فعاليت هاي داخلي و زندگي خانوادگي مي توانند همراه با کمي آموزش و تمرين، به شکلي مناسب سازماندهي شوند و مي توان آن ها را طبق سيستم شيفتي تنظيم کرد. البته، سيستم هاي شيفتي انعطاف پذير نبايد در زماني که مورد استفاده قرار بگيرند که ممکن است نتايج منفي و معکوس براي توليد به همراه داشته باشند – مانند زماني که ماهيت کار نيازمند حضور تمامي کارگران است. بنابراين از اين امر عمدتاً براي مشاغل اداري استفاده مي شود. البته، استفاده از آن در بخش هاي گوناگون کار را نيز بايد مد نظر قرار داد. مثلاً انعطاف پذيري با مي تواند در سيستم هاي توليد ميسر باشد که از گروه هاي کاري مستقل استفاده مي نمايند.

برنامه هاي مشارکتي و مسئوليت مشترک
 
اين تجزيه و تحليل نشان مي دهد که در برنامه ريزي کار به ويژه در قبال برنامه هاي شيفتي، عوامل مختلفي دخيل هستند که مزاياي زيادي هم براي سازمان ها دارند و هم کارکنان. اين امر بدان معنا است که برنامه ريزي شيفت بايد در برنامه هاي مسئوليتي پذيري، برنامه هاي مشارکتي و حوزه مشاوره گروه ها گنجانده شوند. اين گونه اقدامات مشترک و مسئوليت پذيري جمعي، بر سلامت ذهني کارگران تأثير گذارده و توانايي آن ها براي تنظيم کار شيفتي را افزايش مي دهد. اين مسئوليت پذيري مشترک بايد در تحقيقات ساده اي اشاعه يابد که مي توان از آن ها براي کمک به انجام مباحث و تصميم سازي مرتبط با برنامه هاي شيفتي استفاده کرد. سر پرستان، سرکارگران، وقت نگه  داران و مسئولان بايد عملکرد کارگران، سطح حوادث، ميزان آسيب ها و غيره را ثبت کنند. اين موارد و ديگر موضوعات مرتبط با کار بايد به طور منظم با مديران مورد بحث و بررسي قرار بگيرند تا تغييراتي ساده که مي توانند داراي نفع متقابل باشند، شناسايي گردند. اکثر تغييرات بايد داراي توالي اندک – مثلاً سالانه – باشند. موضوع عملکرد کارگران بيشتر مورد توجه است اما در قبال مصون نگاه داشتن کارگران، شايد لازم باشد تا افراد را از کارهاي پرخطر به بخش هايي – مثلاً مشاغل غيرشيفتي يا حتي بازنشستگي زودهنگام – منتقل کرد. تيم ماکي (1997) تاييد مي نمايد که چنين رويکرد مشارکتي در قبال برنامه ريزي کار شيفتي منافع کارگران و مديريت را حفظ مي نمايد و گيسل و ناوث(1997) بر مباني علمي براي برنامه ريزي مشارکتي و اجراي سيستم هاي شيفتي کمک مي کنند.

ايمني و کاربردهاي کارپژوهي

کار شيفتي مي تواند بر حساسيت کارگران به مسايل فيزيکي، شيميايي يا بيولوژيکي، گرد و غبار يا سر و صدا به ويژه در شب تاثير بگذارد. رواک(1978) اظهار مي دارد که سطح تحمل و ارزش هاي اصلي افراد تحت تاثير عوامل فيزيولوژيکي، رواني اجتماعي، فرهنگي و شناختي قرار دارند. مطالعات همه گيرشناسي (اپيدميولوژيکي) در مورد کار شيفتي، اجام شده اند. براي تعيين محدوديت هاي کاري و برنامه هاي نامعمول يا فوق العادة کاري، راه کارهايي ارايه شده اند. اين تحقيقات همه گيرشناسي و مطالعات تجربي براي مشاهده تفاوت ها در خستگي فيزيکي و ذهني مرتبط با تغيير در پارامترهاي محيطي و هم چنين ارايه پيشنهادهايي براي افزايش سلامت، ايمني و کارپژوهي افراد ضروري هستند. در سطحي ساده تر و در طراحي برنامه هاي مناسب شيفتي، بايد شرايط کاري را با استفاده از چک ليست هاي کارپژوهي و مد نظر قرار دادن ديدگاه ها، موقعيت، عملکرد و رضايت شغلي کارگران بررسي نمود. علاوه بر عوامل محيطي، تفاوت هاي بهم وابسته و بين فردي در ارتباط با کار شيفتي وجود دارند که بر سلامت، بهداشت، ايمني و عملکرد بالاي کارگران اثر مي گذارند. عوامل خارج از محيط کار نيز نقش دارند. ممکن است کارگري در يک منطقه پر سر و صدا، در يک موقعيت خانوادگي پر از استرس(شلوغي بيش از حد خانواده، کودکاني که مرتباً گريه مي کنند و غيره) زندگي کند. چنين عواملي بر الگوهاي خواب و تحمل در برابر عوامل محيطي تاثير مي گذارند. يک وضعيت«مهم» آن است که کارگران بايد درباره ريسک هاي احتمالي مرتبط با کار که شرايط مضر را فراهم مي آورند و هم چنين مشکلاتي که ممکن است در پروسه انطباق خود با اين شرايط تجربه کنند، آگاه باشند.

برنامه هاي آموزشي و تحصيلي
 
برنامه هاي آموزشي و تحصيلي، اهميتي حياتي براي انتشار اطلاعات و توسعه رفتار هاي بهداشتي و افزايش آگاهي دارند. مي توان مسايل مهم را از طريق اطلاعات، آموزش، تحصيل، تنظيم، سازگاري با کار شيفتي و برنامه هاي شيفتي مرتبط حل کرد يا به حداقل رساند. روش هايي که به موجب آن ها آموزش و تحصيل مي توانند بر خواب، تفاوت هاي شبانه روزي فعاليت فيزيولوژيکي يا ابعاد رواني تاثير بگذارند، ارزيابي شده اند و مداخله در سلامت جسمي و ذهني توسط تيم هارما(1988) مورد بررسي قرار گرفته است. تحصيل و آموزش شغلي مي توانند انگيزه کارگران را افزايش دهند. اين يک عامل مهم در افزايش سلامت، ايمني، رفاه و سطح بهره وري کارگران است. اين امر آگاهي از خطرات بهداشتي، ايمني و سلامتي و هم چنين اطلاع در مورد ريتم فعاليت هاي شبانه روزي، خواب منظم، چرت زدن، رژيم غذاي و ديگر فعاليت ها را افزايش مي دهد. اين نوع آموزش مي تواند به برخي از کارگران شيفتي کمک کند تا بياموزند چگونه بهتر از پس يک سيستم جديد شيفتي برآيند – ديگر کارگران نيز مي توانند از يک رهبر که از ميان همتايان شان انتخاب شده، تبعيت کنند.

برنامه هاي کوچک اعتباري

به نظر مي رسد کارگران شيفتي در بسياري سازمان ها، از دستمزد، مزايا و رابطه ميان مديريت – نيروي کار راضي هستند. از اين رو، محققان بر اين باورند که برنامه هاي کوچک اعتباري مي توانند در ارايه کمک هاي خانوادگي و مزاياي رفاهي و هم چنين افزايش توليد مفيد باشند. در يک اقتصاد فقير و به شدت رقابتي، بسياري از مزايا توسط شرکت ها قابل پرداخت نيستند. در چنين شرايطي، برنامه هاي کوچک اعتباري(که توسط سازمان هاي غيردولتي و يا برنامه هاي خيريه و به ابتکار انجمن ها/ اتحاديه هاي کارگري برگزار مي شوند) مي توانند ابزاري اثر بخش براي ارايه برخي مزاياي اجتماعي و خانوادگي باشند. شايد بيمه بيماري و از کارافتادگي مهم ترين مزيت باشد. از آن جا که احتمال ارايه اين نوع بيمه و ديگر مزايا توسط شرکت ها اندک است، برنامه هاي کوچک اعتباري مزايايي را براي بيماران ارايه کنند و مزاياي ديگري هم چون پرداخت يارانه براي حمل و نقل بيماران را متقبل شوند. هر پيشنهاد و توصيه اي، بايد شرايط بومي و تغييرات رخ داده در طول زمان را مد نظر قرار دهند. هر معياري براي افزايش برنامه ريزي شيفتي بايد براي شرکت ها/ مديران عملي و ميسر باشد و بايد پس از مشاوره ميان کارفرمايان و کارمندان يا نمايندگان آن ها به اجرا درآيند. در اکثر موارد، ممکن است آن ها نيازمند نظارت بر اجرا توسط بازرسان کارخانه باشند.