فرزند بزرگ سيدالشهداء و شبيه پيامبر که روز عاشورا فداي دين شد. مادر علي اکبر، ليلا دختر ابي مره بود. در کربلا حدود 25 سال داشت. سن او را 18 سال و 20 سال هم گفته اند. او اولين شهيد عاشورا از بني هاشم بود.(1) علي اکبر شباهت بسياري به پيامبر داشت، هم در خلقت، هم در اخلاق و هم در گفتار. به همين جهت روز عاشورا وقتي اذن ميدان طلبيد و عازم جبهه پيکار شد، امام حسين(ع) چهره به آسمان گرفت و گفت: «أللهُم اشهَدْ عَلي هؤُلأ القَومِ فَقَد بَرَزَ إلَيهِم غُلامٌ اَشبَهُ الناسِ بِرَسُولِک مُحَمدٍ خَلقا وَ خُلقا وَ مَنطِقا وَکنا اِذَا اشْتَقْنا اِلي رُؤ يةِ نَبِيک نَظَرنا اِلَيهِ...»(2) شجاعت و دلاوري علي اکبر و رزم آوري و بصيرت ديني و سياسي او، در سفر کربلا بويژه در روز عاشورا تجلي کرد. سخنان، فداکاري ها و رجزهايش دليل آن است. وقتي امام حسين از منزلگاه«قصر بني مقاتل» گذشت، روي اسب چشمان او را خوابي ربود و پس از بيداري«إناللهِ وَ إنا إلَيهِ راجِعُون» گفت و سه بار اين جمله و حمد الهي را تکرار کرد. علي اکبر وقتي سبب اين حمد و استرجاع را پرسيد، حضرت فرمود: در خواب ديدم سواري مي گويد اين کاروان به سوي مرگ مي رود. پرسيد: مگر ما بر حق نيستيم؟ فرمود: چرا. گفت: «فَإننا اِذَنْ لانُبالي اَنْ نَمُوتَ مُحِقين» پس باکي از مرگ در راه حق نداريم!(3) روز عاشورا نيز پس از شهادت ياران امام، اولين کسي که اجازه ميدان طلبيد تا جان را فداي دين کند او بود. گر چه به ميدان رفتن او بر اهل بيت و بر امام بسيار سخت بود، ولي از ايثار و روحيه جانبازي او جز اين انتظار نبود.

وقتي به ميدان مي رفت، امام حسين(ع) در سخناني سوزناک به آستان الهي، آن قوم ناجوانمرد را که دعوت کردند ولي تيغ به رويشان کشيدند، نفرين کرد. علي اکبر چندين بار به ميدان رفت و رزم هاي شجاعانه اي با انبوه سپاه دشمن نمود. هنگام جنگ، اين رجز را مي خواند که نشان دهنده روح بلند و درک عميق اوست:

اَنَا عَلِيبنُ الحُسَينِبنِ عَلِي
نَحنُ وَ رَب البَيتِ اَولي بِالنبي
تَاللهِ لا يحکمُ فينَا ابنُ الدعِي
اَضرِبُ بِالسيفِ اُحامي عَن أبي
ضَرْبَ غُلامٍ هاشِمي عَرَبي(4)

پيکار سخت، او را تشنه تر ساخت. به خيمه آمد. بي آن که آبي بتواند بنوشد، با همان تشنگي و جراحت دوباره به ميدان رفت و جنگيد تا به شهادت رسيد. قاتل او مرة بن منقذ عبدي بود. پيکر علي اکبر با شمشيرهاي دشمن قطعه قطعه شد. وقتي امام بر بالين او رسيد که جان باخته بود. صورت بر چهره خونين علي اکبر نهاد و دشمن را باز هم نفرين کرد: «قَتَلَ اللهُ قَوما قَتَلُوک...» و تکرار مي کرد که: «عَلَي الدنيا بَعْدَک العَفا» و بي ارزشي دنيا را پس از شهادت او بيان مي کرد. و جوانان هاشمي را طلبيد تا پيکر او را به خيمه گاه حمل کنند.(5) علي اکبر، نزديک ترين شهيدي است که با حسين(ع) دفن شده است. مدفن او پايين پاي اباعبدالله الحسين(ع) قرار دارد و به اين خاطر ضريح امام، شش گوشه دارد.(6)

الگوي شجاعت و ادب، اکبر
دُر دانه فاطمي نسب، اکبر
فرزند يقين ز نسل ايمان بود
پرورده دامن کريمان بود
آن يوسف حسن، ماه کنعاني
در خلق و خصال، احمد ثاني
آن شاهد بزم، سروْ قامت بود
دريا دل و کوه استقامت بود
آن دم که لباس رزم مي پوشيد
از کوثر عشق، جرعه مي نوشيد
از فرط عطش فتاده بود از تاب
گرديد ز دست جد خود سيراب
در راه خدا ذبيح دين گرديد
بر حلقه عاشقان نگين گرديد
داغش کمر حسين را بشکست
با خون سرش حناي خونين بست
ديباچه داستان حق، اکبر
قرباني آستان حق، اکبر(7)

پي نوشت ها:
1- حياة الامام الحسين، ج 3، ص 245 و مقاتل الطالبيين.
2- بحارالانوار، ج 45، ص 43.
3- اعيان الشيعه، ج 8، ص 206.
4- همان، ص 207.
5- حياة الامام الحسين، ج 3، ص 248.
6- از جمله براي شرح حال او ر.ک‍:«علي الاکبر» از عبدالرزاق الموسوي، چاپ 1368 قمري، نجف، 146 صفحه.
7- از نويسنده.

منبع: سايت حوزه

  تبيان اردبيل