موضوعات اصلي
تحولات در دنياي فناوري اطلاعات و در سطوح بالايي همچون ديتاسنترها به سمت همه جزئيات ميل مي‌كند. گاهي اوقات اين تحولات بسيار حياتي مهم و تاثير گذار هستند، در نتيجه بيشترين سرمايه‌گذاري بر روي آنها خواهد بود. براي نمونه دوره‌اي به ميزان نرخ پردازش اطلاعات در لحظه و دوره‌اي به چگونگي برقراري ارتباط بين اجزاي ديتاسنترها و در دوره‌اي امنيت نقش اصلي را بازي مي‌كردند. حال بزرگترين دغدغه دوره‌اي كه ما در آن هستيم، حفظ محيط زيست است.
دوره‌اي كه از سال 2007 رسما به‌عنوان سرلوحه بسياري از غول‌هاي بزرگ فناوري اطلاعات هم چون IBM قرار گرفته است. قرار است در اين دوره نه‌تنها در هزينه‌هاي شركت‌ها و غول‌هاي كاربران فناوري اطلاعات كمك شود، بلكه طبيعت را هم از لطف خود بهره‌مند مي‌سازد و در آخر اين لطف بي‌شك شامل حال كاربران خانگي هم خواهد شد.
مفهوم دقيق فناوري سبز در اين‌جا يعني: هزينه كمتر جوابگويي بيشتر (انرژي كمتر خدمات بيشتر.) طبق آخرين آمار موسسه آپ‌تايم در سال گذشته هزينه سه سال تامين انرژي و سرمايش ديتاسنترها همسان با يك و نيم برابر هزينه خريد تجهيزات همان مركز داده است. اين آمار به‌شدت تكان‌دهنده و تاثيرگذار است. 
البته اين آمار فقط شامل هزينه‌ها نمي‌شود. در همين راستا حتي برخي شركت‌ها توانايي تامين انرژي كافي جهت گسترش ديتاسنتر خود را ندارند. شركت‌ها عموما فضاي كافي براي گسترش نداشته و برخي شركت‌ها نيز توانايي تامين دماي مناسب را ندارند. هرچه به اين آمار بيشتر توجه شود اهميت تحقيق در مورد ديتاسنترهاي سبز، بيشتر خود را مي‌نماياند.
به‌طور كلي، ديتاسنترهاي سبز را مي‌توان به‌صورت مراكزي كه ميزان نرخ سود حاصل از انرژي صرف شده قابل قبولي داشته باشند، تعريف كرد. بزرگترين دغدغه براي رسيدن به انرژي بهينه، جلوگيري از اتلاف انرژي تزريقي به ديتاسنترها است. براي جلوگيري از اتلاف انرژي ابتدا بايد درك صحيح و كاملي از نحوه مصرف انرژي در ديتاسنترها داشته باشيم. طبق آمار در بيشتر ديتاسنترها 45 درصد انرژي صرف تجهيزات فناوري اطلاعات مانند سرورها، سوييچ‌ها، روترها، انباره‌هاي ذخيره‌سازي و ... مي‌شود، و مابقي انرژي توسط تجهيزات برودتي، تجهيزات روشنايي، تجهيزات تامين و توزيع برق و ... مصرف مي‌شود. پردازشگر يك سرور به طور معمول 30 درصد انرژي را به خود اختصاص مي‌دهد. حال اين اطلاعات را در كنار آمار مرتبط با نحوه مديريت منابع پردازشي در ديتاسنترها قرار مي‌دهيم.
در اصول طراحي ديتاسنترها براي انتخاب سخت‌افزار، حداكثر نياز پردازشي در بدترين شرايط را مدنظر قرار مي‌دهند، كه اين شرايط به‌ندرت رخ مي‌دهد و در بيشتر ساعات سخت‌افزار از باري حدود 20 درصد توانايي خود برخوردار است. واضح‌تر بگويیم از صددرصد انرژي كه در يك سرور مصرف مي‌شود، تنها 6 درصد مفيد آن صرف پردازش مي‌شود و حدود 24 درصد از طريق پردازش غير استاندارد و مديريت نشده به هدر مي‌رود.
شركت‌هاي بزرگ و توليدكنندگان اصلي ديتاسنترها با توجه به آمار بالا، در راستاي بهبود مديريت انرژي ديتاسنترها شروع به طراحي سخت‌افزارها و نقشه‌هاي مناسبي كرده‌اند. بر طبق پيش‌بيني‌هاي انجام شده، طي دو سال آينده مفاهيم جديدي در ديتاسنترها به‌وجود خواهد آمد، كه به‌شدت آينده فناوري اطلاعات را تحت‌الشعاع قرار خواهد داد. اما تا آن زمان مديران ديتاسنترها بايد ديتاسنتر فعلي خود را بهينه كنند. براي بهينه‌سازي ابتدا بايد ضريب سود دهي ديتاسنتر نسبت به هزينه انرژي به دست آورده شده را بالا برده و ميزان نرخ بازدهي سرورهاي مركز داده را نسبت به انرژي صرف شده بالا ببرند. ميزان مناسب براي رضايت از بهينه‌سازي 66 درصد است. اما در واقع، بيش از 70 درصد ديتاسنترها بين 28 تا 33درصد خروجي مفيد دارند.
شايان ذكر است كه اعداد و ارقام در دنياي واقعي، كمي تكان‌دهنده‌تر از نگاهي كوتاه به مساله كنترل انرژي در ديتاسنترها به‌نظر مي‌رسند، درسال 2008 كمپاني بزرگ گوگل حدود 2 ميليارد دلار براي گسترش و نگهداري ديتاسنترها خود هزينه كرده است كه درصد زيادي از آن صرف اتلاف انرژي شده و بخش عظيم ديگري هم صرف تحقيق براي جلوگيري از اتلاف انرژي شده است.
مديريت سيستم فايل يکي از وظايف مهم مدير سيستم‌ها است. سيستم فايل يونيکس در واقع با مساعدت کاربران يونيکس ساخته شد و شبيه به درختي برعکس است که در آن، ريشه در بالاترين سطح قرار دارد و شاخه‌ها زير آن هستند. از وظايف اصلي مدير فايلها، مي‌توان به اين موارد اشاره کرد : - قابل دسترس کردن فايلها براي کاربر ديسک‌ها قطاع، شيارهاي هم مرکز، سطوح و سيلندرهاي روي ديسک تشکيل شده‌اند. نگاه سيستم فايل به ديسک، به صورت مجموعه‌اي از بلاک‌ها است که هر بلاک خود مي‌تواند برابر يک يا چند بلاک باشد. يک قطاع يک واحد فيزيکي انتقال داده بين حافظه و ديسک است؛ يک بلاک يک واحد منطقي انتقال داده است که توسط سيستم فايل مديريت مي‌شود. اندازه بلاک‌ها در يونيکس، برابر با 4 کيلوبايت است.
نکاتي درباره فايلها
بيشتر فضاي ديسک براي تعداد کمي فايل‌هاي بسيار بزرگ استفاده مي‌شوند.
کش کردن و بافر کردن
يک کش ديسک مجموعه‌اي از بلاک‌ها (يا بافرها) است که در فضاي کرنل تخصيص داده مي‌شوند و کپي‌هايي از بلاک‌هاي فايل که اخيرا استفاده شده را در خود نگهداري مي‌کنند، و اگر در آينده نزديک، بلاک‌هاي اخير مجددا مورد استفاده قرار بگيرد، به‌جاي مراجعه به ديسک جانبي، از اين فضا استفاده خواهد شد. ذکر اين نکته ضروري است که کش‌ديسک در حافظه اصلي قرار دارد.
مديريت ديسک به‌روش يونيکس
پس از نصب يونيکس، بسته به نوع يونيکس، تعدادي دايرکتوري به طور پيشفرض در يا همان root ساخته مي‌شوند. اگر تعداد ديسک‌هايي که داريد زياد است، و قرار است داده‌هاي زيادي را مديريت کنيد، پيشنهاد مي‌شود که مسيرهاي usr، home و and را در ديسک‌هاي جداگانه مديريت کنيد، چرا که رشد حجم اين ديسک‌ها از بقيه دايرکتوري‌هاي سيستم بيشتر است.
افزودن يک ديسک
اگر شما مجموعه سيستم يونيکس جديدي داريد که دايرکتوري ريشه آن در ديسک فيزيکي devdskc1tds0 نصب شده و شما مي‌خواهيد يک حافظه فيزيکي ديگر با اين مسير devdskc1tds5 را اضافه کنيد و دايرکتوري home را به آن اشاره دهيد، وارد سيستم بشويد و با استفاده از دستور mkdir، يک دايرکتوري home در (دايرکتوري ريشه) بسازيد. سپس از دستور fsck استفاده کنيد. بدين ترتيب که ابتدا fsck devdskc1tds5 را وارد مي کنيد و سپس اگر همه چيز به درستي پيش رفت، از دستور devdskc1tds5home mount استفاده مي‌کنيد که home را به (ريشه) سيستم فايلها مي‌چسباند و آن را قابل استفاده مي‌کند. قبل از استفاده از اين دستور، مطمئن شويد که در دايرکتوري ريشه قرار داريد.
فرمان‌هاي مديريت فايل سيستم‌ها
گذشته از دستورات پايه‌اي mv، mkdir و cp، فرمان‌هاي زيادي براي مديران مجموعه سيستم وجود دارد. شما هميشه بايد از ابزارهاي مديرتي که همراه سيستم شما وجود دارند، استفاده کنيد. به‌عنوان مثال، مي‌توانيد از دستوراتي چون fsck، mount، fuser، initq و Umount استفاده کنيد.
چگونه يک ديسک را اضافه کنيم؟
براي اضافه کردن يک ديسک به سيستم، مراحل زير را دنبال کنيد منبع :کلیک ضمیمه روزنامه جام جم
- مديريت و نظارت بر منابع ديسک
- محافظت در برابر خرابي فايل، اشکالات سخت‌افزاري و خطاهاي کاربر
- افزودن ديسک‌ها و حافظه‌هاي جانبي بيشتر در صورت نياز
- فايلها و ذخيره‌سازي در ديسک
يک کاربر، فايل را به صورت مجموعه‌اي ترتيبي از بايت‌ها (در يونيکس و سيستم‌هاي مشابه) و يا به صورت مجموعه‌اي از فيلدها و رکوردها (در برخي IBMها و ديگر سيستم‌هاي پردازشي) مشاهده مي‌کند. وقتي برنامه کاربر داده‌ها را در قالب بايت‌ها مي‌نويسد يا مي‌خواند، سيستم فايل بلاکي را که شامل آن بايت‌ها است، واکشي مي‌کند يا مي‌نويسد. 
فضاي ديسک بايد به گونه‌اي تخصيص داده شود که دستيابي به فايلها به صورت کارا صورت گيرد.
کش‌کردن (Caching) و بافرکردن از تکنيک‌هايي است که براي بالا بردن کارآيي به‌کار مي‌رود.
اگر هنگام خواندن اطلاعات از روي ديسک، پردازش ترتيبي باشد، در اين صورت وجود بافر ورودي، باعث مي‌شود در زماني که عمليات پردازش انجام مي‌شود، داده جديدي وارد سيستم مي‌شود. بافر خروجي، خروجي‌هاي حاصل براي ذخيره در ديسک را داخل خود ذخيره مي‌کند تا پر شود. به‌همين دليل، داده‌ها مي‌توانند در يک تک عمليات به ديسک منتقل شوند تا تاخير نوشتن بر روي ديسک کاهش پيدا کند.
انواع سيستم فايل ها بايد بر روي ديسکي که اخيرا نصب شده، ساخته شوند.
در يکي از شکاف‌هاي خالي Pbay، حافظه فيزيکي را به سيستم متصل کنيد.
از وجود راه‌انداز ديسک در کرنل يونيکس مطمئن شويد.
ديسک را فرمت کنيد، گاهي اوقات ديسک‌ها از قبل فرمت شده هستند، بنابراين دستورالعمل همراه ديسک را چک کنيد.
پارتيشن‌ها را بر روي ديسک تعريف کنيد، براي اين کار از فرمان divvy استفاده کنيد.
بايد فايل‌هاي به‌خصوصي براي دستيابي به پارتيشن‌هاي ديسک ساخته شوند، براي اين‌کار از فرما mknode استفاده کنيد.
با استفاده از فرمان mkfs، سيستم فايل يونيکس را انتخاب کنيد.
فايل سيستم جديد را با استفاده از فرمان fsck آزمايش کنيد.
اين فايل سيستم جديد را وارد پيکر بندي فايل کنيد، مثلا در .HP-UX etcinittab
يک دايرکتوري خالي در دايرکتوري ريشه بسازيد و اين ديسک را با استفاده از فرمان mount به آن دايرکتوري پيوند دهيد.
تل‌نت كه سرنام عبارت TELecommunication Network است، يكي از پروتكل‌هاي شبكه است كه در اتصالات اينترنت و شبكه‌هاي محلي مورد استفاده قرار مي‌گيرد. تل‌نت يكي از قديمي‌ترين استانداردهاي شبكه است و پيدايش آن به سال 1969 باز‌مي‌گردد. كاربرد اصلي تل‌نت ايجاد دسترسي به رابط خط دستور در يك ماشين واقع در راه دور است.
امنيت
در سال 1969 زماني كه تل‌نت به‌وجود آمد، اكثر كاربران رايانه‌هاي متصل به شبكه‌هاي رايانه‌اي و كاربران تل‌نت يا در دپارتمان كامپيوتر موسسات دانشگاهي قرار داشتند و يا در موسسات تحقيقاتي دولتي و خصوصي بزرگ كار مي‌كردند. در اين نوع محيط‌‌ها امنيت مساله حياتي نبود زيرا افرادي كه به يك سيستم متصل بودند اعضاي يك گروه به شمار مي‌آمدند. مساله امنيت با گسترش انفجار آميز پهناي باند در دهه 1990 اهميت ويژه‌اي يافت. افزايش قابل توجه تعداد افراد متصل به اينترنت منجر به افزايش تعداد نفوذ‌كنندگان رايانه و سارقان اينترنتي گرديد كه مي‌كوشيدند سرويس‌دهندگان اينترنت را مورد تهاجم قرار دهند. اين امر لزوم وجود سرويس‌هاي رمزگذاري شده و افزايش امنيت سيستم‌ها رابيشتر آشكار ساخت.
به‌عنوان مثال، يك كاربر با استفاده از تل‌نت از رايانه خود در خانه به رايانه محل كار خود وصل مي‌شود و بخشي از اطلاعات خود را با استفاده از اين سيستم به رايانه خانه خود منتقل مي‌كند. عبارت تل‌نت علاوه بر پروتكل فوق اشاره به نرم‌افزارهايي دارد كه بخش كلاينت پروتكل را پياده‌سازي مي‌كنند.
كلاينت‌هاي تل‌نت به طور مجازي براي تمام پلت‌فرم‌ها موجود است. اكثر اجزاي شبكه و سيستم‌عامل‌هاي مجهز به TCPIP از نوعي از سرويس تل‌نت براي كنترل تنظيمات سيستم از راه دور پشتيباني مي‌كنند. 
متخصصان امنيت شبكه امروزه توصيه مي‌كنند كه استفاده از تل‌نت بايد به‌دلايل زير متوقف شود. تل‌نت داده‌ها را رمزگذاري نمي‌كند. بنابراين در طول مسير اتصال مي‌توان كلمه‌هاي عبور را به‌سرقت برد و در آينده از آن براي سرقت اطلاعات استفاده كرد.
هر كاربري كه در مسير بين دو رايانه‌اي كه به هم متصل مي‌شوند به مسيرياب، سوييچ، يا دروازه‌هاي واقع در شبكه دسترسي داشته باشد، مي‌تواند به همه اطلاعاتي كه در اين مسير رد و بدل مي‌شوند دسترسي پيدا كند. هيچ يك از پياده‌سازي‌هاي مختلف تل‌نت سيستمي براي چك كردن هويت واقعي دو‌سوي اتصال ندارند. به اين ترتيب نمي‌توان اطمينان داشت كه ارتباط بين دو رايانه ميزبان و مهمان واقعي برقرار مي‌شود و نه بين ميزبان و رايانه‌اي در ميانه مسير ارتباط . مجموعه اشكالات فوق منجر به پيدايش فناوري جديدي به نام SSH شد. به مرور زمان استفاده از تل‌نت به دلايل امنيتي روز به روز محدودتر شد و SSH جاي آن را گرفت.