اصولا افراط و تفريط در همه حوزه ها مذموم است ، همچنان که اسلام عزيز هم دين اعتدال و خيرالامور اوسطهاست.
بر اين اساس ، در پديده هاي اجتماعي هم بايد حرکت در مسير اعتدال ، نقطه عطف منحني هستي اجتماعي است و قرار گرفتن در اين مسير، فضيلتي است که ضمن هويت بخشي در عين حال موجب مي شود که ارتباطات و تقابل بين فردي و گروهي از تلطيف و موقعيت مطلوبي برخوردار شود.
پديده بدحجابي يک معلول است و به نظر مي رسد بايد کمي عميق تر به مساله نگاه کنيم. من معتقدم راه حل مشکل را بايد از جنس مشکل انتخاب کرد، بنابراين يک مشکل اجتماعي بايد راه حل اجتماعي داشته باشد.
هم اکنون بحث بدحجابي به عنوان يک ناهنجاري اجتماعي موجب تکدر خاطر همگان شده است ؛ چرا که نسل جوان و دختران و پسران نوجوان ما به جاي اين که خود را در عرصه هاي علمي آراسته کنند، به آراستگي هاي ظاهري بسنده کرده اند. به نظر مي رسد ما در برخي لايه هاي اجتماعي غفلت هايي کرده ايم و به جاي حرکتهاي ريشه اي به دنبال راه حل هاي سهل الوصول بوده ايم.
بايد خانواده ها در وهله اول و سپس جامعه به اين پرسش پاسخ دهند که چرا نسل جوان و دختر و پسر ما براي اين که مشخص کنند بزرگ شده اند، مي پندارند بايد آرايش کنند.
آيا نه به اين دليل است که ما در عرصه هاي مختلف اجازه نداده ايم آنها بزرگ شوند و نشان دهند بزرگ شده اند.
به نظر مي رسد غفلت صورت گرفته در روند اجتماعي شدن بچه ها باعث شده آنها به صور آسيب شناختي ، بزرگ شدن خود را عرضه کنند، چون ما به آنها توجه نکرده ايم و براي آنها کمتر وقت گذاشته ايم.

ادامه مطلب