اگر هنوز ذهنمان را آنقدر غبار فراموشی احاطه نکرده اگر کمی فکر کنیم میتوانیم روزهایی نه چندان دور را به خاطر بیاوریم که در ابتدای جاده زندگی بودیم و برای هر کاری احتیاج به کمک داشتیم همان روزهایی که برای برداشتن قدم اول دست در دست پدر یا مادر شروع به قدم برداشتن  کردیم

و راه رفتن را تمرین کردیم. از آن روزها سالها گذشته است اما نه آن قدر که تمام محبتها و کمکهایشان از ذهنمان پاک شود
در اینکه انسان ذاتا موجودی فراموشکار است  شکی نیست اما آیا ا تا بدان مرحله  که زیباترین موجودات هستی خود کسانی را که قشنگی های زندگیشان را با او از روز اول تقسیم کرده اند را به فراموشی بسپارد؟
هدف من از نوشتن این مطلب پرداختن به موضوع سالمندان و نگاهی به پدیده متاسفانه رایج در جامعه به نام خانه سالمندان است.
به عقیده من فراموشخانه سالمندان نامی به مراتب بهتر از خانه سالمندان است
زیرا همه ما میدانیم که این جور مکانها به هیچ وجه دارای شرایط روحی  و آرامش یک خانه برای سالمند نیستند
این مکانها تبدیل به محلی برای فراموش نمودن کهنسالان در بطن خانواده شده است
همانهایی که  ما روزهایی را که دست در دست آنها راه رفتن را تمرین می‌کردیم، را از یاد برده‌ایم.گویا زمانی را که پدر عاشقانه به گله و شکایت‌هایمان گوش می‌داد و مانند تکیه گاهی استوار بود و حمایت می‌کرد را فراموش کرده ایم ا
که در زمانی که  آنها به ما برای در و دل نیاز دارند و حیات را در آغوشمان جستجو می‌کنند، خبری از حضورمان نیست
به راستی  چه بر سر عاطفه مردم ما آمده که در رابطه با بزرگان و والدین خود  جا پای غربیان  بی عاطفه نهاده اند
.  آیا ما از دیر باز در سخنان اندیشمندانمان به نیکی به آنها راهنمایی نشدیم و آیا غافل از برکت حضورسان در محفل خانه و خانواده خود هستیم؟

ادامه مطلب