موضوعات اصلي
با وجود ماشين هاي ظرفشويي خودكاري كه اين روزها در اكثر خانه‌ها وجود دارد و همه كارها را براي خانم‌ها آسان مي‌كند، شايد شما هم يادتان رفته باشد كه چگونه بصورت دستي ظرف بشوييد.حالا خيلي سريع مراحل اين كار را براي شما دوره مي‌كنيم. گام يك: گام دو: گام سه: گام چهار: گام پنج: گام شش: گام هفت: گام هشت: گام نه: گام ده: گام يازده: گام دوازده: گام سيزده: گام چهارده:
توصيه و هشدار:
• قبل از اينكه قابلمه‌هاي چرب را بشوييد، ابتدا ظروف شيشه اي را بشوييد.
سينك ظرفشويي را تميز كنيد.
سبد ظرف (جا ظرفي) را در قسمتي تميز روي پيشخوان كابينت قرار دهيد.
باقيمانده مواد غذايي درون ظرف‌ها، قابلمه‌ها و ماهي‌تابه‌ها را بوسيله چاقو و يا كفگير پلاستيكي پاك كنيد.
ظرف‌هايي كه مواد غذايي از آنها پاك شده را در كنار ظروف شيشه‌اي، ظروف نقره‌اي، قابلمه‌ها و ماهي تابه‌ها، نزديك سينك جمع كنيد.
سوراخ گير(توپي) سينك را سر جايش قراردهيد.
شير آب را باز كرده تا آب گرم داخل سينك سرازير شود.
دستورالعمل روي مايع ظرفشويي را بخوانيد تا ببينيد چقدر از آن را بايد به آب اضافه كنيد.
يك دوم تا 3در2 سينك را با آب گرم و كف پر كنيد.
ظرف‌ها را داخل سينك قراردهيد.
ظروف را تك‌تك با اسكاچ به خوبي بشوييد.
ظرف‌ها را با آب گرم آبكشي كنيد.
براي اينكه ظروف خشك بشوند آنها را در جا ظرفي قراردهيد.
اجازه دهيد ظروف‌ها در مجاورت هوا خشك شوند.
سينك را از آب خالي كنيد. 
• استفاده از دستكش لاستيكي هنگام ظرف شويي علاوه بر اينكه از دست ها و ناخن‌هاي شما محافظت مي‌كند، باعث مي‌شود كه بتوانيد هنگام شستن و آبكشي ظروف از آب داغ استفاده كنيد.
• مي‌توانيد براي خشك كردن ظروف از پارچه استفاده كنيد.
• اگر از دستكش استفاده نمي‌كنيد، بهتر است يك قاشق سوپخوري جوش شيرين به آب و كف اضافه كنيد، تا پوست دستانتان نرم بماند.
• هيچ وقت چاقوها را داخل آب و كف نيندازيد، زيرا ممكن است ديده نشوند.
• هنگام شستشوي دستي ظرف‌ها از پودر رختشويي و يا پودر مخصوص ماشين ظرف شويي استفاده نكنيد.
• مايع ظرفشويي را از دسترس بچه‌ها دور نگه داريد.
بعضي از انواع«دستمال»، از زمان هاي خيلي قديم هم توسط بشر به كار رفته است. احتمالاً اولين دستمال عبارت از يك دم شغال بوده كه روي چوب مي چسباندند. انسان هاي اوليه، از اين دستمال، هم به عنوان دستمال و هم به جاي بادبزن استفاده مي كرده اند. مي دانيم كه بسياري از قبايل وحشي، حصيرهايي از كاه درست كرده و آن را به سرشان مي گذاشتند تا عرق شان را با آن پاك كنند، و اين مورد احتمالاً اولين و عمده ترين مورد استعمال دستمال بوده است. در زمان رومي ها و يوناني ها، نه تنها«دستمال» وجود داشته بلكه دستمال سفره هم به كار مي رفته است. از اين دستمال سفره براي خشك كردن دست در سر ميز غذا استفاده مي شده است. در قرن هفدهم در فرانسه دستمال حالت يك وسيله تفنني را پيدا كرد. به طوري كه دستمال هايي كه از تور دوخته و جواهراتي را به عنوان زينت و آرايش به گوشه اين دستمال ها مي دوخته اند. روايت شده كه«ماري اتتوانت» از لوئي شانزدهم خواست كه اعلاميه اي صادر كند مبني بر اين كه همه دستمال ها به جاي بيضي و دايره و مستطيل، بايد مربع شكل باشند! 
از یونان و روم باستان تا امروز
اتو طی بیش از ۱۰۰ سال از یک وسیله ساده فلزی که خیلی سنگین و استفاده از آن سخت بوده تکامل یافته است. البته گاهی اتوهای شیشه ای یا سایر مواد هم ساخته می شد. پیش از اینکه خشک کن های گرمایی اختراع بشوند، اتو این وظیفه را هم برعهده داشت. میکروب ها و باکتری های موجود در لباس را می کشت و کپک را رفع می کرد. بیش تر اتوهای مدرن از فلز و پلاستیک ساخته می شوند و چند ویژگی مانند بخار، کنترل دما و خاموش کننده خودکار دارند.
شاید هزاران سال باشد که بشر با وسیله ای چروک های لباسش را باز کند اما بیش تر اوقات فقط ثروتمندان بودند که لباس هایشان چنین مرتب و آراسته بود. چون استفاده از چنین وسیله ای سخت و پر زحمت بود، فقط طبقه اشراف توانایی استخدام کردن فردی را فقط به همین منظور خاص داشتند. حدود ۴۰۰ سال پیش از میلاد مسیح یونانی ها اتوی پلیسه کننده را برای لباس های نخی شان به کار می بردند. اتوی پلیسه کننده غلتک سوزن مانندی بوده است که حول محوری می چرخید و آن را پیش از استفاده گرم می کردند.
در دوران امپراتوری روم باستان، رومی ها اسباب و وسایل مشابه اتوهای امروزی داشتند. یکی از آن ها دستگاه پرس دستی بود که با این پارو یا چکش فلزی تخت به لباس ها ضربه می زدند و به این ترتیب چروک ها از بین می رفت. وسیله دیگر دو تخته چوبی تخت بود که بین آچاری چوبی قرار می گرفت. پارچه های نخی را بین دو تخته می گذاشتند و با پیچاندن آچار فشار بیش تری به آن وارد می کردند و پارچه اتو می شد.
چینی های باستان هم چندین نوع اتوی بدوی داشتند که اتوی ماهیتابه ای یکی از آنها بود و آن را روی لباس حرکت می دادند تا چروک ها باز شود.
تقریبا تا قرن دهم میلادی وایکینگ های اهل اسکاندیناوی هم اتوهای ساده ای از جنس شیشه داشتند. وایکینگ ها تخت کننده ای به شکل قارچ داشتند که آن را کنار بخار نگه می داشتند و گرم می کردند و بعد آن را روی لباس می کشیدند. 
اما آنچه ما انسان های قرن ۲۱ به نام اتو می شناسیم وسیله ای است که اروپایی ها از قرن چهاردهم از آن استفاده می کنند. اتوی تخت از یک صفحه آهن با دسته فلزی تشکیل شده بود. برای اینکه اتو داغ شود، آن را روی آتش نگه می داشتند یا کاملا در آتش می گذاشتند. وقتی اتوی تخت را روی یک پارچه می گذاشتند باید آن را با دستگیره برمی داشتند. یک تکه پارچه نازک بین لباس و اتو می گذاشتند تا دوده های روی اتو لباس را کثیف نکند. با اتوی تخت اتو کاری می کردند تا خنک شود. در آن زمان خیلی از مردم چند اتوی تخت داشتند و وقتی با یکی کار می کردند بقیه را گرم می کردند تا اتوکاری برای گرم کردن آن قطع نشود. .