خرپاپ در زبان کردی به معنی جای قشنگ وزیباودارای آب فراوان میباشد  این آبشار زیباکه در تصویر میبینیددربین کوهستانهای شهرستان پیرانشهر  واقع شده است.مردم محلی این منطقه را بنام (زه ویان)میشناسند. کوههای پوشیده از درختهای جنگلی و پوشش گیاهی وعبور رودخانه ای   عظیم و پر آب ،این منطقه از کردستان را به یکی از زیباترین نواحی ایران  تبدیل کرده است.

غار سهولان، در ۴۳ کیلومتری شرق مهاباد، میان جاده‌ی مهاباد – بوکان قرار دارد. این غار پس از غار علی‌صدرِ همدان، دومین غار آبی ایران به شمار می‌آید.

این غار دو بخش دارد؛ یک بخش آبی که از سه حوضچه‌ی به هم پیوسته تشکیل شده است که ژرف‌ترین نقطه آن ۵۲ متر و میانگین ژرفای آن ۲۰ متر است. در این بخش غار، قندیل‌هایی به اشکال مختلف از سقف آویزان شده‌است که برخی از آن‌ها شباهت فراوانی به موجودات زنده دارد که محلی‌ها بر هر یک نام‌هایی مانند خوشه‌ انگور، هشت پا، لاک‌پشت و … نهاده‌اند. بخش دوم غار، بخش خشکی است که به کونه مالان به معنای راه یا سوراخی که مردم در آنخانه گزیده‌اند، مشهور است.

در غار سهولان، نوعی خرچنگ به طول چهار میلی‌متر به نام «آرتمیا» می‌زید. علاوه بر این، کبوترها و خفاش‌های فراوانی نیز در این غار زندگی می‌کنند. خفاش‌ها در بخش‌هایی که نور به آنجا نمی‌تابد، خوشه‌وار به سقف آویخته‌اند و منظره‌ای بدیع را برای گردشگران رقم زده‌اند.

گفتنی است، برخی کارشناسان بر این باورند که این غار از روزگارانی دور، مورد استفاده‌ بوده است. سفال‌های یافته‌شده از دوران اشکانی و جام مسی پی‌سوز ایلخانی، گواهی بر این مدعاست.

مشخصات غار سهولان

• ساختار زمین‌شناسی غار:آبی-خاکی-سنگ آهک
• طول مسیر آبی کشف شده :۳۰۰ متر
• طول مسیر خشکی کشف شده :۲۵۰ متر
• مساحت کشف شد: حدود ۲ هکتار
• مینانگین ژرفای آب: ۲۲ متر
• بیشینه ژرفای آب: ۵۲ متر
• میزان رطوبت : ٪۷۰ الی ٪۷۵
• دمای درون غار: ۵ الی ۱۰ درجه سانتیگراد
• نوع رسوبات: آهکی
• وسعت تالار اصلی: ۵۸ متر در ۴۲ متر
• ارتفاع سقف غار: ۵۰ متر
• موجودات داخل چاه: کبوتر و خفاش
• جاذبه طبیعی: وجود قندیلهای آهکی به اشکال مختلف
• دیرینگی آثار بدست آمده از غار: هزاره دوم قبل از میلاد
• ارتفاع از سطح دریاهای آزاد: ۱۷۵۱متر
• موقعیت جغرافیائی: ۴۶ درجه شرقی و ۳۶ درجه و ۴۱ دقیقه عرض شمالی
• سال حفاظت: ۱۳۷۹ و بر اساس مصوبه ۱۶۹ شورای عالی حفاظت محیط زیست

اثر طبیعی ملی غار سهولان این منطقه که با مساحت بالغ بر ۲ هکتار در سال۱۳۷۹ طی مصوبه شماره ۱۶۹ مورخ ۱۱/۳/۷۹ شورایعالی محیط زیست به مجموعه مناطق تحت مدیریت سازمان پیوست.

موقعیت جغرافیایی:
اثر طبیعی ملی غار سهولان با مختصات ۴۰۵۶۲۶۴ عرض جغرافیایی و۵۸۴۹۱۶ طول جغرافیایی در ۳۰ کیلومتری جنوب شرقی شهرستان مهاباد در استان آذربایجان غربی واقع گردیده است.

ویژگیهای منطقه:
این غار دارای یک حوضچه بزرگ و دالانهای متصل به هم با آبی زلال، عمق متوسط ۱۱ متر، عرض ۲ متر و طول ۲۵۰ متر است. وجود استالاکتیتهای آهکی جلوه خاصی به غار بخشیده است. شکوه و عظمت غار و سرسبزی دره سهولان، زمینه ساز جلب گردشگران به منطقه شده است. به دلیل نبود نور هیچ نوع گیاهی در این غار نمی روید.از گونه های جانوری میتوان از کبوتر چاهی و خفاش نام برد.

در۴۳کیلومتری شرق شهرستان مهاباد وسرراه جاده مهاباد-بوکان موسوم به جاده برهان قراردارد.بازدیدکنندگان غار بایستی ازکنارروستای عیسی کند عبورکنند تابه روستاوغارسهولان برسند.

مقدمه ای درمورد غارسهولان:

هرچندازنظرآغازپیدایش به دوره دوم زمین شناسی (کرتاسه) برمی گردد اما درهیچ یک ازکتب معتبرفارسی.کردی.ترکی وعربی نامی ازآن برده نشده است.تنها”ژاک دمورگان”جهانگردفرانسوی بین سالهای۱۸۹۶-۱۸۹۲میلادی کهدرایران مشغول نوشتن کتاب جغرافیای غرب ایران بوده غاررادیده وباکمک ساکنین روستا بوسیله کلک ازراه آبی وارد غارگشته وازراه خشکی بالایی خارج گشته است.کروکی دمرگان ۶۰%باواقعیت کنونی همخوانی دارد.درسال ۱۳۵۰ه.ش یک هیئت غارنوردازدانشگاه آکسفورد باتجهیزات کامل ازغاردیدن کرده ودرباره ی آن نوشتند که غارسهولان یکی ازعجیب ترین غارهای آبی جهان به شمار می رود. سرانجام درسال۱۳۷۰ه.ش هیاتی برای شناسایی از غار دیدن کرده واقداماتی اولیه رابرای بازگشایی مسیرانجام دادنکهدرسال۱۳۷۶ انرا تکمیل نموده ودرنهایت شهرداری مهاباد انرا برای استفاده عموم آماده نموداماهنوز برای کشف مسیرهای دیگرغار باید کارکرد.هم اکنون این غارتوسط شرکت تعاونی گردشگری وتفریحی غارسهولان وشهرداری مهاباد اداره می شود.

سهولان ازنظرتاریخی:

به گفته کارشناسان این غار ازقدیم الایام مورداستفاده مردم قرار گرفته ودراین رابطه سفال هایی مربوط به دوره ی اشکانی وجام مسی ایلخانی کشف شده است.مردم روستای مجاور- که غار بانام روستایشان “سهولان” شناخته شده است- به یاددارند که درقسمت خشک غار گورهایی وجودداشته که به زمان حمله روس ها به منطقه وپناه گرفتن مردم به ان جا برمی گردد.

مشخصات فیزیکی غار:

غارازدوبخش آبی باسه حوضچه به هم چسپیده وبخش خشکی مجاورآن درست شده است غار آهکی است بنابراین دارای قندیلهای زیبا وفراوانی است که برهرکدام از آن ها نامی نهاده اند مثل:هشت پا-لاک پشت- ستاره دریایی-خوشه انگور و… . عمیق ترین قسمت آبی غار۵۲متر ومیانگین عمق آن۲۰متر می باشد غارفعال بوده ودلیل فعالیت آن رشد قندیل هااست.ارتفاع بخش خشکی غار به۲۵۰متر میرسدکه مزین به قندیل های بسیا زیباست که بابرق رسانی انجام شده برای بازدیدکنندگان ملموس است .موجوداتی زنده درداخل غار وجوددارند که عمده آنها کبوتروخفاش استوهمچنین نوعی سخت پوست شبه آرتیمیا درداخل آب یافت شده که مستلزم شناسایی بیشتراست.درمحل اتصال قسمت آبی با خشکی درعمق غار یا شیب تندوجودداردکه درانتهای ان تونلی کنده شده وجودداردکهبه عقیده ی کارشناسان مربوطه راهی مخفی برای رسیدن به قلعه ی بالای کوه بوده که براثر مرورزمان مسدود گشته است

مختصات سنگها وآب داخل غار:

جنس سنگها: آهک دولومیتی ورسوبی .

فشارهوادرغار:۸۹۲میلی بار.

رطوبت:۷۰%الی۸۰%.

ارتفاع آب از سطح دریا:۱۷۸۰متر.

دمای هوای داخل:۱۳درجه بالای صفر.

دمای آب غار:متغیردرفصول مختلف بین۷الی۱۰درجه.

هدایت جریان الکتریکیec :576

PH :8/6

این غار آبی با جلوه‌های طبیعی و با قندیل‌های منحصر به فرد ویژه‌ای که دارد در دامنه رشته کوه‌هایی بنام کوتر قرار دارد که بلندترین نقطه آن از سطح دریاهای آزاد دارای ‪ ۲۲۰۰‬متر ارتفاع است. این غار دو دهانه دارد که ارتفاع دهانه اصلی آن در حدود ‪ ۱۷۶۵‬متر و به نام “کونه کوتر” (لانه کبوتر) به دریچه‌ای به عمق ‪ ۳۰‬متر راه دارد. دهانه دوم که در فاصله نه چندان دور از دهانه اصلی واقع شده در حدود ‪ ۱۷۹۵‬متر ارتفاع داشته و به نام “کونه مالان” بصورت یک چاه طبیعی تا ساحل این دریاچه ‪ ۵۰‬متر ارتفاع دارد. محوطه ورودی مدخل این غار از سطح جاده بصورت قطعه زمینی هموار و نعلی شکل پوشیده از چمن است که چندین درختچه نیز در دل صخره‌های غار از آن بیرون زده است. با گذر از محوطه بیرونی به دهانه غار می‌رسیم که ارتفاع آن از کف محوطه حدود ‪ ۳۰‬متر می‌رسد. محوطه غار به وسیله دالانی که آن نیز یکی از شگفتی‌های طبیعت است به دریاچه باز می‌شود که دراین دالان نقش‌هایی از دوران ماقبل تاریخ را می‌توان مشاهده کرد. این دالان با ارتفاعی حدود ‪ ۵۰‬متر بالاتر از اولین دریاچه غار قرار گرفته که با پله‌های سیمانی طی مسیر ممکن می‌شود. دریاچه اول حدود ‪ ۲۰۰‬متر مربع وسعت دارد که در واقع اسکله غار هم محسوب می‌شود.

این دریاچه نیز توسط دالان‌هایی به عرض یک تا دو متر به دریاچه‌های دیگری منتهی شود که دیواره و سقف تالارهای آن مجموعه‌ای از شگفتی‌ها و عوارض زیبای طبیعی است. این پرندگان حیواناتی خجول و حساسی هستند که بدون توجه به حضور انسانها مشغول زندگی خود هستند. در اطراف دریاچه دوم علاوه بر یک خشکی ، شبه جزیره‌ای است که می‌توان به راحتی از قایق برروی آن پیاده شد. این دریاچه دارای گلوگاه‌ها و ایوان‌های بلندی است که انتهای یکی از گلوگاهها به تونلی می‌رسد که تاکنون کشف نشده است. مطالعات غارشناسان نشان می‌دهد که این غار بر اثر فعالیت‌های زمین شناسی اواخر دوره “کرتاسه” برمی‌گردد که قدمت آن به ‪ ۷۰‬میلیون سال قبل باز می‌گردد. این غار یکصد سال پیش برای اولین بار توسط “ژاک دمرگان” فرانسوی مورد کاوش و بررسی قرار گرفت. پس از آن در سال‌های جنگ جهانی دوم نیز این غار توسط یک هیات انگلیسی مجددا مورد مطالعه قرار گرفت ولی از یادداشت‌ها و گزارش‌های این گروه تا بحال مطلبی دردست نبود تا اینکه در مهرماه ‪ ۱۳۷۳‬توسط غارشناسان ایرانی بخش‌های مهمی از این غار شناسایی شد. در خرداد ماه سال ‪ ۷۶‬نیز یک کمیته از اعضای غارشناسی آذربایجان غربی این غار را مورد بازدید و مطالعه قرار دادند. کارشناسان میراث فرهنگی معتقدند به استناد لایه‌های سفالی که از منطقه دالان اصلی و تالار بزرگ و دهلیز ورودی کونه‌مالان بدست آمده است این غار از هزاره‌های دوم و اول قبل از میلاد تا دوره پارتی و اسلامی و حتی زمان‌هایی از قرون وسطی مورد سکونت انسانها قرار گرفته است. بگفته تعدادی از ریش سفیدان روستاهای این منطقه در طول جنگ‌های زیادی که در کردستان به وقوع پیوسته و نیز در زمان حمله روس‌ها به این منطقه ساکنین روستاهای اطراف در این غار پناه می‌گرفتند. موجودات زنده این غار به غیر از کبوترهای چاهی، خفاش‌ها می‌باشند که قسمت‌هایی از غار را به عنوان آشیانه انتخاب کرده‌اند. به دلیل تاریک بودن و نبود نور هیچ نوع جلبکی در آب دریاچه این غار رشد نکرده و به غیر از جانداران میکروسکوپی هیچ موجوی دیگری زیست نمی‌کند. براساس تحقیقات انجام شده رطوبت داخل این غار آبی ‪ ۷۵‬درصد و دمای آب آن نیز بین ‪ ۵‬تا ‪ ۱۰‬درجه سانتیگراد است. در زمان حاضر روزانه حدود یکهزار نفر از این پدیده طبیعی زیبا و شگفت انگیز بازدید می‌کنند.

این مجموعه در هفت کیلومتری شمال شهر مهاباد قرار دارد. ” بردکنته” به معنی سنگ حفره دار در زبان کردی است. این مجموعه شامل چند قبر صخره ای ، یک دژ و چند ردیف پلکان است که به وسیله کنده کاری و حجاری بر روی سنگ به طرز بسیار زیبایی ایجاد شده است.
نمای عمومی این اثر و ظواهر دیگر نشان می‌دهد،این مجموعه به احتمال زیاد عبادتگاه یا قربانگاه مشابه زیگورات بوده و شامل پله های سنگی و خشن است. در این مجموعه هیچ‌گونه ظرافتی مشابه آنچه در تخت جمشید یا شوش دیده می‌شود وجود ندارد و این را می‌رساند که این مجموعه مربوط به قبل از دوره هخامنشی و شاید قبل از دوره ماد و به احتمال زیاد مربوط به زمان حکومت مانا در هزاره اول قبل از میلاد است. تقریباً ۵۸ پله محاط بر سه جهت تپه قرار دارد. ارتفاع پله ها به هیچ وجه یکسان نیست. به احتمال زیاد تپه محل دفن مردگان بوده است. درقسمت های دیگر کانال های آب، دیوارهای تدافعی و احتمالاً بقایای یک سد قدیمی دوره مانایی وجود دارد. روزنامه آفتاب یزد

دخمه سنگی (فخریگاه) مربوط به دوره مادها است و در شمال جاده مه‌آباد به میاندوآب واقع شده و این اثر در تاریخ ۲۹ آذر ۱۳۱۶ با شمارهٔ ثبت ۲۸۸ به‌عنوان یکی از آثار ملی ایران به ثبت رسیده است.

گور دخمه سنگی فخریگاه متعلق به دوره مادها در بالای کوهی صعب العبور قرار گرفته است اما کتیبه موجود در آن به سرقت رفته و روی این اثر تاریخی یادگاری نوشته شده است.

به گزارش خبرنگار مهر، گور دخمه سنگی در شمال جاده مهاباد به میاندوآب واقع شده و سال ۱۳۱۶ با شماره ۲۸۸ به‌عنوان یکی از آثار ملی ایران به ثبت رسیده است.

وجود دو مقبره کوچک در آن نشان می دهد این مکان محل دفن مردگان بوده است. باستان شناسان و محققان زیادی این دخمه را دیده اند و درباره آن مطلب نوشته اند.

یادگاری نویسی بر ستون های گور دخمه

به عنوان مثال دیاکونف درباره آن می نویسد: شمالی ترین مقبره مادی فخریک در مانای باستانی نزدیک میاندوآب (مهاباد) است که جلو خان ندارد و سقف ساده سنگی آن را چند ستون نگه می دارد و ظاهرا محلی برای گذاشتن جنازه ها بوده است.
تعیین قدمت این مقبره دشوار است، ولی تشریفات تدفین در آن با رسمی که در گذشته در ناحیه اطراف دریاچه ارومیه متداول بود تفاوت دارد.  برخی دیگر از باستان شناسان مقبره موجود در این گور دخمه را متعلق به یک شاهزاده مانایی می دانند.

گور دخمه بر بام روستای مهاباد قرار گرفته است

اما نکته قابل توجه درباره این اثر تاریخی این است که ارتفاع این گور دخمه از سطح سنگ های پایینی کوه بلند تر و غیر قابل دسترس است با این حال برخی از افراد نردبان گذاشته از سنگ ها بالا رفته و در اطراف این گور دخمه یادگاری نوشته اند. همچنین گفته می شود که در دخل این دخمه کتیبه ای وجود داشته که به سرقت رفته است.

در نزدیکی مهاباد دخمه ای از زمان مادها وجود داردکه با نام دخمه فخریگاه ،فقرگاه ،اگری قاش و یا با نام محلی فقره قا شناخته می شود.این دخمه ،دارای دو طبقه است و شامل چهار ستون سنگی و چند قبر می باشد و از نظر حجاری و ستون بندی در رده مقابر مهم دوره ماد است.یکی از مشخصات مهم و حتمی این مقابر ساختار آنها بر صخره ها و نمای ظاهریشان که روبه جنوب است ، می باشد ، « دیاکونوف » باستان شناس معروف در مورد این دخمه قدیمی چنین می گوید: « شمالی ترین مقبره مادی فخریک (۱) در مانای باستانی و نزدیک مهاباد است که جلوخان ندارد و سقف ساده سنگی آن را چند ستون نگاه می دارد و ظاهراً محلی برای گذاشتن جنازه ها بوده است. تعیین تاریخ این مقبره دشوار است ولی تشریفات تدفین در آن با مراسمی که پیشتر در ناحیه اطراف دریاچه ارومیه متداول بوده تفاوت دارد و در نتیجه نمی توان تاریخی قدیمی تر از قرن هفتم برای آن قائل شد.»

آدرس :مهاباد- جنوب غربی شهرستان

استان آذربایجان غربی در شمال غربی ایران قرار دارد و از شمال به جمهوری آذربایجان و ترکیه، از مغرب به کشورهای ترکیه و عراق، از شرق به استان آذربایجان شرقی و استان زنجان و از جنوب به استان کردستان محدود است. مساحت استان برابر ۳۷٫۰۵۹ کیلومتر مربع است که سیزدهمین استان بزرگ کشور محسوب می‌شود و ۲٫۲۵ درصد مساحت کل کشور را تشکیل می‌دهد. جمعیت استان آذربایجان غربی طبق سرشماری سال ۱۳۸۵ – ۲٫۸۷۳٫۴۵۹ نفر می‌باشد که ۴٫۰۸ درصد جمعیت کل کشور را در خود جای داده‌است و از این لحاظ هشتمین استان پرجمعیت کشور به‌شمار می‌آید.

استان آذربایجان غربی یکی از مناطق کوهستانی کشور است و توپوگرافی متنوع و گسترده‌ای دارد. بر اساس ساختار طبیعی استان، اکوسیستم‌های ویژه‌ای از ترکیب گیاهان در سطوح مختلف پوشش گیاهی در سطوح مختلف توپوگرافی به وجود آمده‌است که اهم آنها به شکل جنگلها و مراتع خودنمایی می‌کنند.

این استان عمدتاً تحت تأثیر جریان هوای مرطوب اقیانوس اطلس و دریای مدیترانه است، ولی در برخی از ماههای زمستان، توده هوای سردی از اطراف شمال، هوای مدیترانه‌ای آن را متأثر کرده و موجب کاهش قابل توجه دما می‌شود.

به روایتی اولین کلیسای مشرق زمین به روایت دیگری دومین کلیسای بزرگ جهان پس از کلیسای بیت‌لحم فلسطین می‌باشد. تاریخ ساخت آن به سال ۳۲ میلادی برمی گردد و از کلیساهای قدیمی جهان به شمار می‌رود. این کلیسا در سده‌های گذشته محل دفن اموات بوده‌است.

طبق روایت نویسندگان آشوری و مسیحی این بنا قبلا آتشکده و یکی از معابد معروف زرتشتیان بوده. هنگام تولد مسیح، موبدان زرتشتی ساکن این معبد، ستاره‌ای درخشان را در حال حرکت به سوی شرق می‌بینند، آن را نشانه‌ای از تولد منجی وعده داده شده می‌یابند و به طرف اورشلیم روانه می‌شوند.

این موبدها پس از بازگشت به ارومیه، آتشکده را مبدل به کلیسا کرده و در آنجا دین مسیح را بشارت می‌دهند. اولین بار در سال ۶۴۲ توسط شاهزاده‌ای چینی مرمت شد. در سال ۱۳۴۲ و ۱۳۴۳ نیز مورد مرمت قرار گرفت. نمای فعلی آن به دورهٔ ساسانی تعلق دارد.

این غار از آثار برجای مانده از دوره حکومت باستانی اوراتوری می باشد.این غار که دارای دهانه ای به قطر حدود ۴ متر می باشد در دامنه تپه باستانی منتهی الیه غربی روستا واقع شده است. در قدیم تعداد پله های غار بیشتر بوده ولی با گذشت زمان و فرسایش زمین و نیز ریزش کناره های غار پرشده بود ولی اخیرا با حفاریهای غیر مجاز انجام گرفته توسط سودا گران گنجینه های زیر زمینی تعداد دیگری از پله های آن نمایان شده است و به ۳۰ پله رسیده است. در قدیم الایام این غار به عنوان سرداب مورد استفاده قرار می گرفت و اهالی ضمن پایین رفتن از پله ها آب شرب مورد نیاز خودشان را از ته غار با کوزه تهیه می کردند.لازم به یاد آوری است با مشاهده آثار برجای مانده از بقایای حفاریهای صورت گرفته و نیز ظروف سفالی و خمره شکسته های اطراف غار که به وفور پراکنده است، احتمال وجود ذخایر زیر زمینی طلا می رود.این غار به عنوان یکی از جاذبه های گردشگری روستا همواره مورد بازدید علاقمندان و دانش آموزان در اردوهای تفریحی می شود. سنگ های پیرامون غار از نوع رسوبی می باشند. در تپه های اطراف غار، بقایای پی ساختمانهای باستانی قرار دارد که معلوم می شود در زمان باستان انسانهایی در آنجا زندگی می کرده اند و کشف گورستان ساکنان آن در پای کوه و پیدا شدن تعدادی از اموات آنها که در برخی از آنها در کنار مرده هایشان در قبر رشته های تسبیح و منجوق مهر تاییدی بر این مدعا می باشد.این بناهای ساختمانی از سنگهای بزرگ و سنگین ساخته شده اند که معلوم نیست در آن زمان با چه وسیله ای سنگهای به آن بزرگی را به بالای تپه انتقال داده اند

در بوکان در استان آذربایجان غربی قرار دارد. این سد در ۳۵ کیلومتری جنوب شرقی شهرستان بوکان قرار دارد. با افزایش حجم مخزن سد در سال ۱۳۸۴ ٬ حجم کل مخزن سد به ۷۶۲ میلیون مترمکعب رسید. این سد علاوه بر تامین آب شهرهای بوکان٬ میاندوآب و بخشی از شهر تبریز٬ در حدود ۵۵ هزار هکتار از زمین‌های کشاورزی منطقه را نیز آبیاری می‌کند. همچنین این سد هرساله پذیرای هزاران نفر از سرتاسر استان می باشد.

این بنا آرامگاه بوده و در سال ۵۸۰ قمری ساخته شده.این بنای تاریخی در جنوب شرقی ارومیه قرار دارد. برخی از مورخین عقیده دارند که این بنا به جای آتشکده‌ای از دورهٔ ساسانی ائاانتلاحداث شده است، ولی هیچ‌گونه سند معتبری مبنی بر صحت ادعای خود ندارند.

از سوی دیگر در مدخل بنا سه کتیبه به خط کوفی است که آن را از سنگ تراشیده‌اند و در پایان کتیبه، محرم سال ۵۸۰ هجری خوانده می‌شود. از این رو شاید بتوان مقبره یا برج آجری سه گنبد را متعلق به قرن ششم هجری دانست.

بنای تاریخی سه گنبد عبارت است از سکوی بلندی که به شکل استوانه و مدور ساخته شده است.

ساختمان فعلی دو طبقه است و در چهار سمت آن دریچه‌هایی وجود دارد. طبقهٔ اول به نام سردابه که دارای پوششی قوس‌دار است و بدین وسیله از طبقهٔ دوم مجزا می‌شود. درب کوچک طبقهٔ اول ۱/۷۰ متر ارتفاع دارد. طبقهٔ دوم که اطاق مقبره خوانده می‌شود دارای دری به ارتفاع ۲/۵۰ متر است. به عبارت دیگر، بنای استوانه‌ای شکل مدور دارای دخمه‌ایست که قسمت فوقانی آن را به وسیلهٔ آجر تبدیل به بنایی شامل اطاق مقبره کرده‌اند و مدخل آن در یک قالب معماری پر نقش و نگار محاط شده و در بدنهٔ استوانه‌ای برج تعبیه شده است؛ درگاه ورودی آن در میان طاق‌های سطحی واقع شده و از لحاظ معماری زینت خاصی به آن بخشیده است. مصالح قسمت تحتانی از سنگ و قسمت فوقانی آن از آجر است.