روش شناسى به طور كلى بررسى اصول حاكم بر روشهاى تحقيق د ر علوم و معارف مختلف و ارزيابى چگونگى استدلال آنهاست. روش شناسى را مى توان ارزيابى مبانى علمى روشها نيز ناميد. بنابراين، بايد توجه كرد كه منظور از روش شناسى، شناخت كلى روشهاى تحقيق نيست و اصولا همان طور كه از اين تعريف كلى روشن مى شود، روش شناسى از يك لحاظ، پايه در منطق دارد و شعبه اى از منطق را مورد استفاده قرار مى دهد كه در قالب مبانى استدلال، در تحقيقات علمى (و يا فلسفى) به كار مى رود، و از سوى ديگر، پايه در فلسفه، بويژه شعبه مهمى از آن به نام فلسفه علم، دارد. (5) بنابراين، پى ريزى تحقيقى روش شناختى، مستلزم مطالعاتى وسيع و كلى در فلسفه نيز هست.

بحثهاى روش شناختى به صورتى كه در حال حاضر مطرح است بويژه در زمينه علوم اجتماعى و انسانى سابقه تاريخى طولانى ندارند. روش شناسى علم اقتصاد حتى در مقايسه با رشته هاى علوم انسانى و اجتماعى جوان تر است. البته موضوعهايى از قبيل: علم، نظريه، علمى بودن و علمى نبودن، روش علمى، فرضيه، الگو و امثال آنها تاريخ طولانى ترى دارند. از آنجا كه اين موضوعها با عواملى كه در روش شناسى به كار مى روند، مشترك هستند، ممكن است تصور شود كه روش شناسى نيز به همان مقدار قدمت دارد;