مشكل ما نه در اصل پيوستن به جهاني سازي اقتصاد، بلكه در چگونگي پيوستن به آن است زيرا تجارت بسياري از كالاهاي ساده سرمايه اي ، تحت كنترل خريداران عمده خارجي و شركت هاي چند ملّيتي است و آنان درتجارت كالاهايي نظير پوشاك ، منسوجات ، الكترونيك و غير آن نقش اصلي را بر عهده دارند. اين شركت ها در بازار رقابت ناقصي كه در آن چندفروشنده و خريدار عمده نبض بازار را به دست دارند، به فعاليّت پرسود خودمشغولند و اجازه سربرآوردن به رقباي جديد را نمي دهند و انتظار دارندكشور طرف معامله شان ، هيچ گونه ممانعت و مزاحمتي در تملّك صنايع داخلي براي آن ها ايجاد نكند. اكنون شركت هاي چند ملّيتي در بسياري صنايع كشورهاي تازه صنعتي شده ، مثل الكترونيك ، ماشين آلات ، تجهيزات حمل ونقل و مصنوعات فلزي ، نقشي محوري دارند و مالك بسياري از كارخانه هاي اساسي هستند. در چنين فضايي ، فكر آن كه هر چه را بخواهيم توليد خواهيم كرد و به هر كجا كه بخواهيم صادر مي كنيم ، نشانه خام انديشي است . به سادگي مي توان دريافت كه شركت هاي چند ملّيتي ، به راحتي مزاياي تجارت آزاد رابا دوستان جديد خود قسمت نمي كنند و بسيار بيش تر از آن چه مي بخشند، از ماخواهند ستاند.