بدون سرپناه، اقتصاد بی معناست
هزاران نفر از افرادی که در حادثهء توسمانی در ایالت های آندامان و نیکوبار هند خانه های خود را از دست داده بودند هنوز هم در چادر یا خانه های پیش ساختهء موقت زندگی می کنند و با وجود سه سال از گذشت آن حادثهء دردناک هنوز مکان مناسبی برای زیستن در اختیار ندارند.
در روزهای بعد از وقوع آن حادثه مقامات دولتی قول دادند که خیلی سریع _۱۰ هزار واحد مسکونی مناسب برای اسکان آسیب دیدگان بسازند اما کار پروژه بسیار دیرتر از زمان قول داده شده شروع شد و کار هم بسیار کند پیش رفت و حالا این مساله باعث شده که بسیاری از آسیب دیدگان بدون سرپناه مناسب بمانند و این مساله اعتراض های آن ها را به همراه داشته باشد. برخی از این سیل زدگان در اقامت گاه هایی زندگی می کنند که سقف مناسبی ندارد و نور آفتاب یا باران مستقیم به آن ها می تابد و می بارد و این زندگی را برای آن ها بسیار سخت کرده است. آن گونه که خود آن ها به این مساله اذعان می کنند آن ها «فراموش شده های فاجعه» هستند.
آنویوما ماهوری از گروه غیردولتی و خیریهء ماهیدا ولنتوری هند که کار کمک رسانی به حادثه دیدگان را دنبال می کند می گوید: «مسالهء داشتن یک سرپناه مناسب اصلی ترین مشکل حادثه دیده های توسمانی است و وضعیت در این مورد اصلا مناسب نیست، چشم انداز آینده هم امیدوارکننده نیست و این ما را نگران می کند. از نظر ما حق اولیهء این افراد این است که مکان های مناسبی برای زندگی و سرپناهی برای گذران زندگی داشته باشند تا بتوانند به آینده فکر کنند... تا زمانی که این افراد سرپناهی نداشته باشند نمی توانند به نظم دادن به زندگی خود و برنامه ریزی برای آینده فکر کنند. در واقع زندگی آن ها در چنین حالتی شبیه زندگی یک انسان که به آینده اش فکر می کند نیست.»
این فعال در زمینهء کمک رسانی به آسیب دیده ها می گوید: «مشکل ما فقط بی سرپناه ماندن بسیاری از آسیب دیده ها نیست، حتی بسیاری از افرادی که خانه های خود را تحویل گرفته اند هم دارای مشکل هستند. در زمان ساخت خانه برای این افراد با آن ها یا سایر افراد مطلع محلی که بتوانند نیازهای خانواده های محلی را برای سازندگان توصیف کنند مشورتی نشد و این باعث شد که بسیاری از خانه ها به شکلی باشد که نیازهای مردم اسکان گرفته در آن ها را پاسخگو نباشد.
حادثهء توسمانی اقیانوس هند در نواحی آندامان و نیکوبار باعث مرگ بیش از سه هزار و ۵۰۰ نفر و بی خانمان شدن بیش از ۴۰ هزار نفر شد. در روزهای اولیه پس از توفان برای تمامی حادثه دیدگان خانه های موقت یا چادرهای بزرگ فراهم شد و به آن ها قول داده شد که در عرض یک سال به آن ها خانه تحویل می شود اما اکثر این افراد هنوز بدون خانه هستند و در آغاز سومین سال پس از حادثه هنوز بسیاری از افراد آسیب دیده به ساخته شدن خانه ای برای خود امیدی ندارند.
مناجی بدیر یکی از افرادی که در چادر زندگی می کند می گوید: «این جا زندگی متوقف است، وقتی خانه ای نداری که در آن زندگی کنی چگونه می خواهی به کار کردن، درآمد داشتن و پس انداز کردن و خریدن فکر کنی؟ در این جا دیگر اقتصاد بی معنی است، اکثر مردم این جا فقط با کمک های دولت یا اشخاص خیر زندگی خود را می گذرانند و کسی به فکر کارکردن نیست، امکان کار کردن هم وجود ندارد. درآمدها در این ناحیه بسیار پایین است و اگر کسی درآمد داشته باشد سعی می کند از این منطقه به جایی دیگر برود، جایی که حداقل سرپناه مناسبی داشته باشد.
منبع: ایندیاتودی
روزنامه سرمایه
