رنگین کمان

استقامت در لغت صبر است و معنا زینب است

صبر باشد قطره‌ای ناچیز و دریا زینب است

در جهان آفرینش بهترین زن فاطمه ست

بین زن‌ها بهترین زن بعد زهرا زینب است

زینت دوش نبی باشد حسین بن علی

آنکه باشد زینت دامان بابا زینب است

آنکه نطق آتشینش کوفه را زیر و ز بر

کرد و شد آینده ساز خلق دنیا زینب است

آنکه در تاریخ نامش می‌درخشد تا ابد

فارغ التحصیل دانشگاه مولا زینب است

آنکه سرخط جهاد فی سبیل الله را

با اسارت رفتن خود کرد امضا زینب است

ژولیده نیشابوری

زینب ای آئینه‌ی زهرا نما

         زینتِ وجْهِ علیِّ مرتضی (علیه السلام)

دلربائیت جهان را کرده مات

زائرِ رویت دو چشم مصطفی

اَللّهُمَّ صَلِّ عَلی مُحَمَّدٍ وَّ آلِ مُحَمَّدٍ وَّ عَجِّلْ فَرَجَهُمْ

            چهره‌ی زهرائیت چون فاطمه (سلام الله علیها)

چشمه‌ی نورِ جمالِ کبریا

تا که نقّاش ازل چشمت کشید

بعد از آن عشق آمد و شد مبتلا

گر نبودی عشق هم هرگز نبود

جلوه‌ای از یک ظهورت کربلا

مستی آمد تشنه‌ی جام تو شد

نی ز نای حنجرت دارد نوا

روز میلادت نمی‌یابی قرار

جز به روی دستِ یارِ آشنا

آشنایی دل و دلبر رواست

بوده از روز ازل حُکمِ قضا

         حک شده بر صفحه‌ی قلبت حسین (علیه السلام)

عشق او در سینه‌ات چون کیمیا

پا به پایش بوده‌ای و تا ابد

کی شوی از دلبرت هرگز جدا

گوئیا رفتی تو هم تا قتلگاه

رأس تو با او جدا شد از قفا

هم به دِیْر و تشتِ زر، کُنج تنور

بوده‌ای بر نِیْ چو یارت هر کجا

سنگ دشمن روی نیزه بشکند

هم سر او را و هم قلب تو را

هر که یک بار و تو امّا زینبا

کشته‌ی عشق حسینی بارها

هر کجا مرغ اسیری است، ز خود شاد کنید

تا نمرده است، ز کنج قفس آزاد کنید

مُرد اگر کنج قفس، طایر بشکسته پری

یادْ از مردنِ زندانی بغداد کنید

چون به زندان به ملاقاتی محبوس روید

از عزیز دل زهرا و علی یاد کنید

کُنْد و زنجیر گشائید، ز پایش دم مرگ

زین ستمکاری هارون، همه فریاد کنید

چار حمّال، اگر نعش غریبی ببرند

خاطر موسی جعفر، همه امداد کنید

تا دم مرگ، مناجات و دعا کارش بود

گوش بر زمزمه‌ی آن شه عُبّاد کنید

پسرش نیست که تا گریه کند بر پدرش

پس شما گریه بر آن کشته‌ی بیداد کنید

نگذارید که معصومه خبردار شود

رحم بر حال دل دختر ناشاد کنید

خوشدل تهرانی

آزار داده‌اند ز بس در جوانی‌ام

بیزار از جوانی و، از زندگانی‌ام

جانانه‌ام که رفت، چرا جان نمی‌رود

ای مرگ، همتی! که به جانان رسانی‌ام

هر شب به یاد ماه رُخت تا سحرگهان

هر اختری‌ست شاهد اخترفشانی‌ام

بر تیرهای کینه سپر گشت سینه‌ام

آرَم گواه پیش تو پشت کمانی‌ام

یاری ز مرگ می‌طلبم، غربتم ببین

امت پس از تو کرد عجب قدردانی‌ام!

موی سپید و فصل جوانی خبر دهد

کز هجر خود به روز سیه می‌نشانی‌ام

دیوار می‌کند کمکم، راه می‌روم

دیگر مپرس از من و از ناتوانی‌ام

سوزنده‌تر ز آتش غم، غربت علی‌ست

ای مرگ مانده‌ام که ز غم‌ها رهانی‌ام

علی انسانی

درد دلم دوا شود به لطف صاحب الزمان

گره ز کار وا شود به لطف صاحب الزمان

اگر ملول و خسته‌ام اگر که دل شکسته‌ام

دلم ز غم رها شود به لطف صاحب الزمان

خدا به یمن او به ما، روزی خود عطا کند

دفع بلا ز ما شود به لطف صاحب الزمان

اوست مُعِزُّ الْاَولیا، رمز اجابت دعا

اجابت دعا شود به لطف صاحب الزمان

اگر به من نظر کند شام غمم سحر کند

حاجت دل روا شود به لطف صاحب الزمان

ذره اگر که آفتاب شود به لطف بوتراب

خاک چو کیمیا شود به لطف صاحب الزمان

هر که شود به شور و شین سینه زن غم حسین

زائر کربلا  شود به لطف صاحب الزمان

سید مجتبی شجاع

هفته مجال هفت قدم مهربانی است

شنبه شروع همدلی و مهربانی است

یکشنبه‌ها که می‌رسد از راه، این جهان

در انتظار حادثه‌ای ناگهانی است

روزی دو بار در تب و تاب دوشنبه‌ایم

دنیا هنوز مات دو جنگ جهانی است

خَیْرُ الْأُمُورِ أوْسَطُها پس سه شنبه‌ها

حال و هوای شعر فقط جمکرانی است

حتّی چهارشنبه شبیه سه شنبه است

حتّی چهارشنبه زمین آسمانی است

هر پنجشنبه منتظر روز جمعه‌ایم

جمعه همیشه موسم خانه تکانی است

تا در کنار ندبه‌ی او گریه می ‌کنیم

یاقوت‌هایِ اشک، عقیقِ یَمانی است

با عشق زنده‌ایم، چرا که بدون آن

چیزی که مفت هم نَیَرْزَد جوانی است

احمد حسین پور علوی