رنگین کمان

من کیستم تا هر زمان، پیش نظر بینم تو را؟

گاهی گذر کن سوی من، تا در گذر بینم تو را

افتاده بر خاک درت، خوش آن که آیی بر سرم

تو زیر پا بینی و من، بالای سر بینم تو را

یک بار بینم روی تو، دل را چه سان تسکین دهم؟!

تسکین  نیابد  جان من،  صد بار اگر بینم تو را

از دیدنت  بی‌خود  شدم، بنشین به  بالینم  دمی

تا چشم خود بگشایم و،  بار دگر بینم  تو را

گفتی که هر کس یک نظر بیند مرا، جان می‌دهد

من هم به جان در خدمتم، گر یک نظر بینم تو را

تا کی «هلالی» را چنین زین ماه می‌داری جدا؟

یا ربّ که ای چرخ فلک! زیر و زِبَر بینم  تو را

هلالی جغتایی

به ناامیدی از این در مرو، امید اینجاست

زیاده  از عدد  قفل‌ها،  کلید  اینجاست

اربابِ حاجتیم  و  زبان سؤال  نیست

در حضرت کریم  تمنّا چه حاجت است

جام جهان نماست  ضمیرِ مُنیر دوست

اظهار احتیاج  خود آنجا چه حاجت است

در دلم بود که بی دوست نباشم هرگز

چه توان کرد که سعی من و دل باطل بود  

دریغ و درد که تا این زمان ندانستم

که کیمیای سعادت رفیق بود رفیق

قدِ بلند تو را تا به بر نمی گیرم

درخت کام و مرادم به بر نمی آید

دارم من از فراقش در دیده صد علامت

لَیسَت دُمُوعُ عَینِی هَذَا لَنَا عَلامَه

هر دو عالم یک فروغ روی اوست

گفتمت پیدا و پنهان نیز هم

من و هم صحبتی اهلِ ریا دورم باد

از گرانان جهان رطل گران ما را بس

سوزِ دل، اشکِ روان، آهِ سحر، ناله ی شب

این همه از نظرِ لطفِ شما می بینم

مرا تا عشق تعلیم سخن کرد

حدیثم نکته ی هر محفلی بود

در شاهراهِ دولتِ سرمد به تخت بخت

با جامِ مِی به کامِ دلِ دوستان شدم

من ارچه در نظرِ یار خاکسار شدم

رقیب نیز چنین محترم نخواهد ماند

ای روشنی دیده‌ی احرار کجایی؟

وی ماه دل افروز شب تار کجایی؟

ای دسته گل سرسبد باغ رسالت

وی وارث پیغمبر مختار کجایی؟

جان‌ها ز فراق مه رویت به لب آمد

هستیم همه طالب دیدار کجایی؟

ای منتقم خون شهیدان فضیلت

وی رهبر مردان فداکار کجایی؟

ای مظهر جانان تو بیا تا که به پایت

سازیم سر و جان خود ایثار کجایی؟

گلشن شود از مقدم تو ساحت گیتی

ای باغ طرب را گل بی‌خار کجایی؟

بر حافظی سوخته دل کن نظر از لطف

ای بر همگان سیّد و سالار کجایی؟

محسن حافظی

زندگی زیباست، مانند زمین

زندگی زیباست، مثل آسمان

می‌توان این شعر را هر روز خواند

زندگی  زیباست  چون رنگین کمان

می‌توان بر آسمان‌ها تکیه زد

می‌توان روی زمین تنها نبود

توی گوش سنگ‌ها هم می‌توان

شعر خوب دوستی‌ها را سرود

می‌توان  خوابید روی سبزه‌ها

در سکوت، آواز گل‌ها را شنید

می‌توان  لبخند بر خورشید زد

حرف‌های  ماه  زیبا  را  شنید

جعفر ابراهیمی (شاهد)

خداوندا چو دادی گوهر جان

عطا کن تاج علم و گنج ایمان

به جانم  پرتو صِدق و صفا بخش

مقام صبر و تسلیم و رضا بخش

مرا بخش آن چه زیب جسم و جان است

سعادت آن چه در هر دو جهان است

من از غیر تو بیزارم إلها

به درگاه تو زارم  پادشاها

شد از کف رایگان عمرِ عزیزم

سِزَد خونِ دل از چشمان بریزم

دریغا،  حسرتا،  نقدِ جوانی

همه رفت از کفِ من رایگانی

کنون سرمایه ی جانم امید است

که از لطف تو هر جان را نوید است

گناهم گرچه بسیار است بسیار

چه باشد قطره پیش بَحرِ زخّار؟

تویی یا ربّ طبیب دردمندان

شفابخشِ  درون  مستمندان

تویی در مُلک هستی  پادشاهم

به درگاه تو یا ربّ عذر خواهم

تویی یا ربّ حیات جاودانم

به یادت زنده مُلک جسم و جانم

تویی یا ربّ بهین باغ بهشتم

قلم کش بر خط زیبا و زشتم

به راه خویش ما را رهبری کن

کرم فرما و لطف و یاوری کن

به ما ای کام‌بخش دشمن و دوست

نگاه مِهر فرمایی چه نیکوست

مهدی الهی قمشه ای