رنگین کمان

یا ربّ از فرطِ گنه  نامه سیاهم  چه کنم

گر نبخشی  ز  ره  لطف گناهم چه کنم

بسته گردیده ز هر سو به رُخَم راه نجات

ندهی گر تو در این معرکه راهم چه کنم

جز تو ما را نَبُوَد پشت و پناهی به جهان

بی‌پناهم  ندهی  گر تو پناهم  چه کنم

یوسف افتاده به چاه  از اثرِ  بی‌گنهی

من ز فرطِ گنه افتاده به چاهم چه کنم

بخشش و لطف تو پاینده‌تر از کوه بُوَد

من که ناچیز تر از یک پَرِ کاهم چه کنم

به هدف گر نخورَد تیرِ دعایم  هیهات

به اثر گر نرسد  شعله‌ی آهم  چه کنم

سایه‌ی لطفِ تو از لطف  اگر روز معاد

نشود  شاملِ احوالِ تباهم  چه کنم

کس به روی من«ژولیده» نگاهی نکند

نکنی گر تو هم از مِهر نگاهم چه کنم

ژولیده نیشابوری

به ظلمت ز نورِ خدا می‌گریزی

تو لب تشنه ز آب بقا می‌گریزی

ز  مادر  بُوَد  مهربان‌تر  خدایت

تو جاهل  به قهر از خدا می‌گریزی

به قرآن ندایت کند ربِّ سُبحان

چرا بی جهت زین صدا می‌گریزی

خدا خوانَدَت تا عطایت نماید

تو ای بینوا از عطا می‌گریزی

«فَفِرُّوا اِلَی الله» فرموده یزدان

ولی سوی نفْس و هوی می‌گریزی

به هر جا روی سایه‌ی لطفِ رحمان

ز دنبالت آید چرا می‌گریزی

اگر می‌گریزی ز بیگانه بگریز

چرا دیگر از آشنا می‌گریزی

سراپایْ دردی و محتاج درمان

چرا از طبیب و دوا می‌گریزی

بیا  ای  گنه کار  آلوده  دامن

ز دریای رحمت چرا می‌گریزی

دهد مژده‌ی کعبه خارِ مغیلان

«حِسانا» چرا از بلا می‌گریزی

حبیب الله چایچیان (حسان)

غرق  گنه  ناامید  مشو  ز  دربارِ ما

که عفو کردن بُوَد در همه دم کار ما

بنده‌ی شرمنده تو، خالق و بخشنده من

بیا بهشتت دهم مرو تو در نار ما

توبه شکستی بیا  هر آنچه هستی بیا

امیدواری  بجو   ز  نام  غفّارِ  ما

در دلِ شب خیز و ریز قطره‌ی اشکی ز چشم

که  دوست  دارم  کند  گریه  گنهکار  ما

خواهم  اگر بگذرم  از همه‌ی عاصیان

کیست که چون و چرا  کُنَد  ز کردار ما

وای بر آن کو نگشت نادم از عصیان خویش

هلاک گردد به حشر در یَمِ قهّارِ ما

اگر چه «تابع» شدی غرقِ معاصی بیا

دستِ توسّل بزن به آلِ اطهار ما

مرحوم محمّدعلی تابع

نرسیده وقت آنکه بکند خدا نگاهی

به فقیر مستمندی به گدای  بی‌پناهی

چه شده که هرچه گویم ندهی جوابم ای دوست

تو بگو که این پریشان به کجا بَرَد پناهی

تو خدای مهربانی تو انیس بی‌کسانی

منم آن گدای عاصی چه بخواهی یا نخواهی

همه کار تو گذشت و همه شغل توست بخشش

ز کرَم توجُّهی کن پس از این  به  روسیاهی

تن و روح من مریض است، برسان دوا خدایا

تو به  دردم  آشنایی  تو به  حال  من  گواهی

منِ بی‌نوایِ مُفْلِس چه کنم چه چاره سازم

که نشسته در کمینم ز عَدُوی تو سپاهی

وَ تُعِزُّ مَنْ تَشائِی وَ تُذِلُّ مَنْ تَشائِی

به یکی دهی تو ذِلَّت به یکی دهی کلامی

من و این غم و مصیبت تُو وُ آن گذشت و رحمت

چقدر قبیح و ننگ است که  نگوییَم   چه خواهی

تو اگر که دست ما را ز کرم بگیری ای دوست

چقدر مگر شود کم  زِ  تو  وُ  زِ  مُلک شاهی

مَلِکا  به  حقّ  زهرا  نظری  دگر  بفرما

به کسی که جز درِ تو نرود به سوی راهی

ره  عارفان  بپویم  همه  جا  تو  را  بجویم

ز  ثنای  تو  بگویم  که  منم   گدا  الهی

چه کنم ز بار عصیان کمرم خمیده  یا ربّ

بُوَد این هراس و ترسم که فِتَم درون چاهی

تو همان خدای رحمان که ز راه لطف و احسان

گنه  چو  کوه  بخشی  ز  ره  کرم  به  کاهی

تو بیا به «کُردی» زار بنما عطای بسیار

که برای آلِ اطهار^{(علیهم السلام)}  بکشد ز سینه آهی

به حسین^{(علیه السلام)}  ببخش گناهش به غضب مکن نگاهش

که  ز  او  اگر چه   سرزد   گنهی  و  اشتباهی

خداوندا چو دادی گوهر جان

عطا کن تاج علم و گنج ایمان

به جانم  پرتو صِدق و صفا بخش

مقام صبر و تسلیم و رضا بخش

مرا بخش آن چه زیب جسم و جان است

سعادت آن چه در هر دو جهان است

من از غیر تو بیزارم إلها

به درگاه تو زارم  پادشاها

شد از کف رایگان عمرِ عزیزم

سِزَد خونِ دل از چشمان بریزم

دریغا،  حسرتا،  نقدِ جوانی

همه رفت از کفِ من رایگانی

کنون سرمایه ی جانم امید است

که از لطف تو هر جان را نوید است

گناهم گرچه بسیار است بسیار

چه باشد قطره پیش بَحرِ زخّار؟

تویی یا ربّ طبیب دردمندان

شفابخشِ  درون  مستمندان

تویی در مُلک هستی  پادشاهم

به درگاه تو یا ربّ عذر خواهم

تویی یا ربّ حیات جاودانم

به یادت زنده مُلک جسم و جانم

تویی یا ربّ بهین باغ بهشتم

قلم کش بر خط زیبا و زشتم

به راه خویش ما را رهبری کن

کرم فرما و لطف و یاوری کن

به ما ای کام‌بخش دشمن و دوست

نگاه مِهر فرمایی چه نیکوست

مهدی الهی قمشه ای

خداوندا مرا شرم و حیا ده                              

                            دلی پاک و پُر از مِهر و صفا ده

دلی کز او محبّت خیزد و مهر                         

                              به نیکان آنچه را دادی به ما ده

دلم را با حقیقت آشنا کن                                

                               یقین و باور و صبرم عطا کن

مرا صبری بده چون صبر ایوب                      

                             دلم را خالی از شرک و ریا کن

مرا دور کن از بُخل و حسادت                         

                            ز بُغض و کینه و کفر و عداوت

مرا آنی به خود مگذار یا ربّ                          

                                    موفق کن به انجام عبادت

به نام خدایی که جان آفرید

زمین و زمان و مکان آفرید

خداوند دانا، خداوند هوش

خداوند روزی ده عیب پوش

خدایی که داراست، علم غیوب

توانایِ مُطلق بپوشد عیوب

خدایی که در خلقت این جهان

نبودست محتاج بر این و آن

خدایی که بخشید هستی به ما

دلیلِ وجودش ز هستیِّ ما

خداوند رحمان، خدای رحیم

که هم قهر و هم عفو او شد عظیم

امید همه بندگان، عفو اوست

نشاید که نومید گشتن ز دوست

«رئیسی» امیدش  به  بخشایش است

که از لطفِ یزدان در آسایش است

علی رئیسی