رنگین کمان

مرثیه مرثیه در شور و تلاطم گفتند

همه ارباب مقاتل به تفاهم گفتند

گرد و خاکی شد و از خیمه دو تا آینه رفت

ماه از میسره، خورشید هم از میمنه رفت

ناتوانم که مُجسّم کنم این همهمه را

پسرِ اُمِّ بنین و پسر فاطمه را

قمر هاشمی از اصل و نَسَب می‌گوید

دیگری هم اَنا قتّالُ عرب می‌گوید

پرده افتاده و پیدا شده یک راز دگر

سرزد از هاشمیان باز هم اعجاز دگر

گفتم اعجاز! از اعجاز فراتر دیدند

زور بازوی علی را دو برابر دیدند

شانه در شانه دو تا کوه، سراسر محشر

حمزه و جعفرِ طیار، نه ، طوفانی تر

شانه در شانه دو تا کوه، خودت می دانی

در دل لشکرِ انبوه، خودت می دانی

که در آن لحظه جهان، از حرکت افتاده ست

اتفاقی ست که یک بار فقط افتاده ست

ماه را من چه بگویم که چنین هست و چنان

شاه شمشاد قدان، خسرو شیرین دهنان

ماه، در کسوت سقا به میان آمده است

رود برخواست، که موسی به میان آمده است

رود، از بس که شعف داشت تلاطم می کرد

رود، با خاکِ کفِ پاش تیمم می کرد

ماه افتاده در آئینه، ز تصویر بگو

مشک لبریز شد از علقمه، تکبیر بگو

ماه اگر چه همه ی علقمه را پیموده

غرقه گشته ست و نگشته ست به آب آلوده

رود را تا به ابد، تشنه ی مهتاب گذاشت

داغ لبهای خودش را به دل آب گذاشت

لب اگر تر کند از چشمه ی دریا عباس

چه جوابی بدهد اُمِّ بنین را عباس؟

می توانست به آنی همه را سنگ کند

نشد آنگونه که می خواست دلش، جنگ کند

دستش افتاده ولی، راه دگر پیدا کرد

کوه غیرت، گرهِ کار به دندان وا کرد

دیگر این مشک نه مشک است که میخانه ی اوست

چشم امید رباب است که بر شانه ی اوست

عمق این مرثیه را مشک و علم می دانند

داستان را همه ی اهل حرم می دانند

بعد عباس دگر آب سراب است، سراب

غیر آن اشک که در چشم رباب است، رباب

بنویسید که در علقمه عباس افتاد

قطره اشکی شده و بر چادر زهرا افتاد

چه بگویم که چه شد؟ یا که چه بر سر آمد؟

ناگهان رایحه ی چادر مادر آمد

پسرم! دست مریزاد، قیامت کردی

تا نفس داشتی از عشق، حمایت کردی

از تماشای تو مهتاب پر از نور شود

چشمِ شوری که تو را چشم زده، کور شود

آسمانها همه یکپارچه بارانی توست

من بمیرم، عرق شرم به پیشانی توست

داغ پرواز تو بر سینه اثر خواهد کرد

رفتنت حرمله را حرمله تر خواهد کرد

مشک خالی شده، برخیز که تا برگردیم

اتفاقی ست که افتاده، بیا برگردیم

آه! برخیز که گهواره به غارت نرود

دختر فاتح خیبر به اسارت نرود . . .

سید حمیدرضا برقعی

بیا از خاک بردار و سَرِ دامن سرم بگذار

به پیش چشم دشمن پای بر چشم ترم بگذار

دگر چشمم پُر از خون است و جایی بهر پایت نیست

بیا چشم انتظارم، پا به چشم دیگرم بگذار

بیا پروانه‌ی پروانه را ای شمع امضا کن

ندیدی گر اثر، پا بر سر خاکسترم بگذار

به شُکر اینکه گشتم کُشته‌ات بر سجده افتادم

بیا و مُهرِ مِهرت بر نماز آخرم بگذار

سجود عشق طولانی‌ست من سر بر نمی‌دارم

اگر خواهی که بردارم بیا پا بر سرم بگذار

عَلم آسا به دوش خود نهادم بار عشقت را

پس از این، بارِ درد وغم به دوشِ خواهرم بگذار

مرا از کودکی مادر بلاگردان تو گرداند

اگر قابل نباشم مِنّتی بر مادرم بگذار

اگر من آب می‌خوردم یقین خشنود می‌گشتی

اگر دیدی نخوردم من، کنارِ اصغرم بگذار

حاج علی انسانی

ماهِ در خونِ خویش گشته خضاب

یک برادر بگو دوباره بخواب

دیده با تیر بستی و رفتی

کمرم را شکستی و رفتی

چهره‌ات مثلِ ماهتاب شده

آب هم از خجالت آب شده

تو شهید غریب علقمه‌ای

تو گل پرپر فاطمه‌ای (علیها السلام)

به دو چشم ترَم قسم عبّاس

به علی‌اکبرم قسم عبّاس

این همه یار داده‌ام از دست

کمرم با شهادت تو شکست

تنِ سردار و بی‌سری سخت است

غربت و بی‌برادری سخت است

آنکه دست تو را بُرید و شکست

به خدا دست خواهرت را بست

منم و تو در این دیارِ مِحَن

تا نبیند غریبی‌ام دشمن

با وجودی که رفتی از دستم

دست و پایی بزن بگو هستم

این تو این علقمه خداحافظ

پسرِ فاطمه (علیها السلام) خداحافظ

غلامرضا سازگار

ای ساقی سرمست ز پا افتاده

دنبال لبت آب بقا افتاده

مَشک و عَلم و دست، سه حرف عشق است

افسوس که این هر سه جدا افتاده

علی انسانی