رنگین کمان

من گدای تو وُ بنشسته سر راه توأم

عاشقم، شیفته‌ی چهره‌ی دلخواه توأم

بنده‌ی غم زده‌ات را به نگاهی بنواز

هرچه هستم، به پناه تو به درگاه توأم

با چنین جود، گدا را نتوانی راندن

من خود آگاه ز لطفِ دلِ آگاه توأم

تو چو دریا و من آن خَسْ،‌ که گرفتی دستم

کهربایی تو که مجذوبِ توأم، کاهِ توأم

ای که پاک از گُنهی، سوی من آخر نِگهی

هرچه‌ام ، خادم تو، بنده‌ی الله توأم

دل به هجران تو ظُلمتکده‌ای خاموش است

چهره بنمای که مُشتاقِ رُخ ماهِ توأم

می‌نشاند به دلم غُصّه‌ی تو گَردِ مَلال

همچو آیینه مُکدَّر ز غم و آهِ توأم

کس ندیده‌ست گُل از خار کِشد دامن را

ای که شد تاجِ سر از خاکِ سرِ راهِ توأم

بی‌نیازم همه عمر از همه کس همچو«حِسان»

تا شها، بنده‌ی درگاه و هواخواهِ توأم

حبیب الله چایچیان (حسان)