رنگین کمان

دل و دین و عقل و هوشم همه را بر آب دادی

ز کدام  باده  ساقی  به  من  خراب  دادی

چو دل و چو دین و ایمان همه گشت رخنه رخنه

مژه‌های  شوخ  خود  را  چو  به  غمزه آب دادی

دل عالمی ز جا شد  چو  نقاب  برگشودی

دو جهان به هم  برآمد چو به زلف تاب دادی

در خرمی گشودی چو جمال خود نمودی

ره درد و غم ببستی چو شراب ناب دادی

ز دو چشم نیم مستت مِیِ ناب عاشقان را

ز لب و جوی جَبِینت شکر و گلاب دادی

همه کس نصیب خود را برَد از زکات حُسْنت

به من فقیر و مسکین غم بی‌حساب دادی

همه سرخوش از وصالت من و حسرت و خیالت

همه  را  شراب  دادی  و  مرا  سراب  دادی

ز لبِ شکر فروشت دلِ «فیض» خواست کامی

نه  اجابتی  نمودی  نه  مرا  جواب  دادی

فیض کاشانی