مهربان خورشید تابنده
ای علی موسی الرضا!
ای پاک مرد یثربی، در طوس خوابیده!
من تو را بیدار می دانم.
زنده تر، روشن تر از خورشید عالم تاب
از فروغ و فرّ و شورِ زندگی سرشار می دانم
گرچه پندارند، دیری هست، همچون قطره ها در خاک
رفته ای در ژرفنای خواب
لیکن ای پاکیزه باران بهشت!
ای روح عرش! ای روشنای آب!
من تو را بیدار ابری پاک و رحمت بار می دانم.
ای چو بختم خفته در آن تنگنای زادگاهم طوس!
در کنار دون تبهکاری که شیر پیر پاک آیین،
پدرت آن روح رحمان را به زندان کشت
من تو را بیدار تر از روح و راح صبح،
با آن طُرّه ی زرتار می دانم.
من تو را بی هیچ تردیدی ، که دل ها را کند تاریک
زنده تر، تابنده تر از هرچه خورشید است
در هر کهکشانی، دور یا نزدیک
خواه پیدا، خواه پوشیده
در نهان تر پرده ی اسرار می دانم،
با هزاری و دو صد، بل بیشتر، عمرت.
ای جوانی و جوانِ جاودان، ای پورِ پاینده!
مهربان خورشیدِ تابنده!
این غمین همشهری پیرت
این غریبِ مُلک ری، دور از تو دلگیرت
با تو دارد حاجتی، دردی که بی شک از تو پنهان نیست
وز تو جوید، در نهانی، راه و درمانی.
جاودان جان جهان! خورشید عالم تاب!
این غمین همشهری پیر غریبت را، دلش تاریک تر از خاک
یا علی موسی الرضا! دریاب.
چون پدرت، این خسته دل، زندانیِ دردی روان کُش را
یا علی موسی الرضا! دریاب، درمان بخش.
یا علی موسی الرضا! دریاب ...
مهدی اخوان ثالث
