رنگین کمان

به گوش همنفسان آتشین سرودم من

فغانِ مرغ شبم یا نوایِ عودم من؟

مرا ز چشم قبولْ آسمان نمی‌افکنْد

اگر چو اشک ز روشندلان نبودم من

مخور فریب محبّت که دوستداران را

به روزگار سیه بختی آزمودم من

به باغبانی بی‌حاصلم بخند ای برق

که لاله کاشتم و خار و خس درودم من

نبود گوهر یکدانه‌ای در این دریا

وگرنه چون صدف آغوش می‌گشودم من

به آبروی قناعت قسم که روی نیاز

به خاک پای فرومایگان نسودم من

اگرچه رنگ شفق یافت دامنم از اشک

همان ستاره‌ی خندان لبم که بودم من

گیاهِ دشت جنون خرّم از من است «رهی»

که از سِرِشک روان رشک زنده رودم من

به یاد «فیضی» و گلبانگِ عاشقانه‌ی اوست

اگر ترانه‌ی مستانه‌ای سرودم من

رهی معیری