رنگین کمان

نشود فاشِ کسی آنچه میان من و توست

تا اشاراتِ نظر، نامه رسانِ من و توست

گوش کن با لبِ خاموش سخن می‌گویم

پاسخم گو به نگاهی که زبانِ من و توست

روزگاری شد و کس مردِ رهِ عشق ندید

حالیا چشم جهانی نگرانِ من و توست

گرچه در خلوتِ رازِ دلِ ما کس نرسید

همه جا زمزمه‌ی عشقِ نهانِ من و توست

گو بهارِ دل و جان باش و خزان باش، ار نه

ای بسا باغ و بهاران که خزانِ من و توست

این همه قصّه‌ی فردوس و تمنّای بهشت

گفت و گویی و خیالی ز جهانِ من و توست

نقش ما گو ننگارند به دیباچه‌ی عقل

هرکجا نامه‌ی عشق است نشانِ من و توست

«سایه» زآتشکده‌ی ماست فروغ مَه و مِهر

وه از این آتشِ روشن که به جانِ من و توست

هوشنگ ابتهاج (سایه)