صادقانه
حق پرستان را امامی هست، دینش دلبری
نور رویش کوثری، شور کلامش حیدری
هر دو شهد معرفت را ریخته در ساغری:
آیه های احمدی را با حدیث جعفری
حرف او عشق است، فهمش را به عاشق می دهند
صادقان، دل هایشان را دست صادق می دهند
مالکی ها، شافعی ها، خوشه چینانش همه
سیّدِ طاووس ها، طاووس بُستانش همه
شیخ ها، علامه ها، طفل دبستانش همه
گردن افرازانِ دانش، گرد میدانش همه
جامی از «اَلْعِلمُ نُورٌ» ریخت تا در جان ما
از «هَلِ ٱلدّینش» به «اِلّا الْحُب» رسید ایمان ما
لب گشود و در دلِ عالم به پا شد شورها
علم ها را هر حدیثش، زد گره با نورها
نور، مجرم بود اما، در نظام کورها
ترس می انداخت حقش، در دل منصورها
در هراس اند از وجودش، چون که می دانند کیست
حُجّت اللّهی که جوشان در رگش، خون علی ست
باز از این کوچه، امام دیگری را می برند
باز هم با دست بسته، حیدری را می برند
باز هم تنها، غریبِ مادری را می برند
پا برهنه، سیدی را، سروری را می برند
نسبتی خورشید را، با نیمه شب بردن نبود
حقِّ پیرِ آسمانی ها، زمین خوردن نبود
روضه جان فرساست، آخر از زبان کوچه است
باز معصومی، پریشان در میان کوچه است
پیر ما، یادِ گلِ یاسِ جوانِ کوچه است
با طنابی بر دو دستش، روضه خوان کوچه است
در مدینه تا که می نوشد چنین جام بلا
بر مشامش می رسد هر لحظه بوی کربلا
امشب اینجا جلوه ای از خیمه های کربلاست
باز آتش، شعله ور در خانه ی آل عباست
حضرت شیخ الأئمه در میان کوچه هاست
گرد، بر پیشانی آیینه ی روی خداست
روضه ای جانسوز در این واژه های ساده است
شیعیان! فرزند زهرا از نفس افتاده است
خواستم دورت بگردم مثل زائرها، نشد
یاورت باشم به دانش، مثل جابرها، نشد
پر کشم با قال صادق ها و باقرها، نشد
شاعر خوب تو باشم بین شاعرها، نشد
بر خلاف زندگیِ از خطا آکنده ام
صادقانه گفتم این یک بیت را، شرمنده ام
دوست دارم مثل تو، زیبا به دنیا بنگرم
صادقانه، عاشقانه این جهان را بنگرم
مثل تو، با یاد فرزندت، به فردا بنگرم
روی مهدی را ببینم، رو به هرجا بنگرم
مثل آن یار تو، یارانش از آتش رد شدند
در تنور غیبت، آن مردان که می باید شدند
مثل یاران تو، یارانش طبیب و مرهم اند
هم جوانمردند وهم همدردِ دردِ عالم اند
غم ندارند اولیاء الله، غمخوار هم اند
با یتیمان مهربان، آنجا که باید محکم اند
دولت فردا از آنِ صالحان عاشق است
صبح نزدیک است آری! وعده ی حق صادق است
قاسم صرافان
پ
