رنگین کمان

این مُطرب از کجاست که برگفت نام دوست

تا  جان و جامه  بذل کنم  بر  پیامِ دوست

دل  زنده  می‌شود  به  امیدِ وفایِ یار

جان رقص می‌کند به سماعِ کلامِ دوست

تا نفخِ صور،  باز نیاید  به خویشتن

هر که اوفتاد مستِ محبت ز جامِ دوست

من بعد از این اگر به دیاری سفر کنم

هیچ ارمغانی نبرم  جز  سلامِ دوست

رنجورِ عشق  بِهْ  نشود  جز  به  بوی یار

ور رفتنی ست جان ندهد جز به نام دوست

گر دوست را به دیگری از من فراغت است

من   دیگری  ندارم   قائم مقامِ   دوست

بالایِ بامِ دوست  چو  نتوان  نهاد  پای

هم چاره آن که سر بنهی زیرِ بامِ دوست

درویش را  که  نام  برد پیش پادشاه

هیهات از افتقارِ من  و احتشامِ دوست

گر کامِ دوست کُشتنِ سعدی ست باک نیست

اینم حیات بس است که بمیرم به کام دوست

سعدی