دلی که پیش تو ره یافت باز پس نرود
دلی که پیش تو ره یافت باز پس نرود
هوا گرفته ی عشق از پی هوس نرود
به بوی زلف تو دم می زنم در این شب تار
وگرنه چون سحرم بی تو یک نفس نرود
چنان به داغ غمت خو گرفته مرغ دلم
که یاد باغ بهشتش در این قفس نرود
نثار آهِ سحر می کنم سِرشکِ نیاز
که دامنِ توأم ای گل ز دسترس نرود
دلا بسوز و به جان برفروز آتشِ عشق
کزین چراغِ تو دودی به چشم کس مرود
فغانِ بلبل طبعم به گلشن تو خوش است
که کارِ دلبریِ گل ز خار و خس نرود
دلی که نغمه ی ناقوس مَعبَدِ تو شنید
چو کودکان ز پی بانگ هر جرس نرود
بر آستان تو چون «سایه» سر نهم همه عمر
که هر که پیش تو ره یافت باز پس نرود
هوشنگ ابتهاج (سایه)
[ سه شنبه 26 خرداد 1394 ] [ 8:16 PM ] [ KuoroshSS ]
