. . . نگفتنی ست
باب الجواد .. بارش باران .. نگفتنی ست
اذن دخول بر لب یاران نگفتنی ست
صدها هزار زائر و عاشق میان صحن
عرض ادب به شاه خراسان .. نگفتنی ست
نجوای یار وقت سحرها شنیدنی ست
بانگ اذان و مرقد جانان نگفتنی ست
باده ز کاسه های طلایی به جای آب
خوردن ز دست ساقی عطشان نگفتنی ست
نقاره می زنند .. صدای فرشتگان
حین نزول سوره ی رحمن نگفتنی ست
آئینه کاری حرمت نفس من شکست
رمز به خود شکستن آسان نگفتنی ست
صحن عتیق قبله ی ما مایل تو است
سجده به پای قبله ی خوبان نگفتنی ست
گویند در حریم شما توبه می خرند
شرم جوان سر به گریبان نگفتنی ست
کنج حرم نشسته و تنها و بی صدا
شیرینی تلاوت قرآن نگفتنی ست
یک قصه بیش نیست غم عشق منتها
تفسیر عشق ناب بدین سان نگفتنی ست
نابرده رنج گنج به انسان نمی دهند
راز ورود روضه ی رضوان نگفتنی ست
یک پرده اشک روی نگاهم نشسته است
دست به سینه .. ضریح سلطان .. نگفتنی ست
دستم رسید تا به کمند ضریح یار
دست نیاز و زلف پریشان نگفتنی ست
پای ضریح .. پنجره فولاد .. بوی سیب
وقت غروب .. ذکر «حسین جان» .. نگفتنی ست
