مرا لطف تو می‌باید دگر هیچ
الهی سینه‌ای ده آتش افروز
در آن سینه دلی وآن دل همه سوز
هر آن دل را که سوزی نیست، دل نیست
دلِ افسرده غیر از آب و گِل نیست
دلم پُر شعله گردان، سینه پُر دود
زبانم کن به گفتن آتش آلود
کرامت کن درونی دردپرورد
دلی در وی، برون درد و درون درد
به سوزی دِه کلامم را روایی
کز آن گرمی کند آتش گدایی
دلم را داغِ عشقی بر جَبین نِه
زبانم را بیانی آتشین دِه
سخن کز سوزِ دل تابی ندارد
چکد گر آب ازو، آبی ندارد
دلی افسرده دارم سخت بی‌نور
چراغی زو به غایت روشنی دور
بده گرمی دلِ افسرده‌ام را
فروزان کن چراغِ مرده‌ام را
ندارد راهِ فکرم روشنایی
ز لطفت پرتوی دارم گدایی
اگر لطفِ تو نَبْوَد پرتو انداز
کجا فکر و کجا گنجینه‌ی راز
ز گنج راز در هر کُنج سینه
نهاده خازن تو صد دفینه
ولی لطف تو گر نَبْوَد، به صد رنج
پشیزی کس نیابد زان همه گنج
چو در هر کُنج صد گنجینه داری
نمی‌خواهم که نومیدم گذاری
به راه این امیدِ پیچ در پیچ
مرا لطفِ تو می‌باید دگر هیچ
وحشی بافقی
