رنگین کمان

ز تو دلشکسته گشتم  که  نظر کنی نکردی

به ره تو بس که ماندم که گذر کنی نکردی

ز غمت  نخفته  بودم  به  امید  آنکه  شاید

همه شب شب سیاهم که سَحَر کنی نکردی

دِلکَم  نگفته  بودم  که  به  وقتِ مِیْ گُساری

ز دو چشم مِیْ پرستش که حذر کنی نکردی

همه تیره بختیِ من ز تو باشد ای دل ای دل

که چو نخل بی‌بَر آخر که ثمر کنی نکردی

ز تو آه سینه سوزم که شرر زنی به عالم

چه شد آنکه در دل او که اثر کنی نکردی

به خدای کعبه دادم  قَسَمت  دلا  چو  مجنون

که ز سر هوای وصلش که بدر کنی نکردی

تو که وعده کرده بودی که بسر بری وفا را

چه شد آن وفا وُ عهدت که بسر کنی نکردی

ز وفا به رهگذار تو نشسته‌ام به حسرت

به امید آنکه روزی که گذر کنی نکردی

چه شد ای نسیم قُدْسی  که  ز راه  دلنوازی

که  وِ  را  ز حال زارم که خبر کنی نکردی

بنگر چو پیر کنعان ز غمت هماره «خُرّم»

به رهت نشسته باشد که سفر کنی نکردی

علی اکبر ثقفی (خُرّم)