رنگین کمان

ما گدایانِ خِیْلِ سلطانیم

شهربند هوای جانانیم

بنده را نام خویشتن نبُوَد

هرچه ما را لقب دهند آنیم

گر برانند و گر ببخشایند

ره به جای دگر نمی‌دانیم

چون دلآرام می‌زند شمشیر

سر ببازیم و رخ نگردانیم

دوستان در هوای صحبت یار

زر فشانند و ما سر افشانیم

مر خداوند عقل و دانش را

عیب ما گو مکن که نادانیم

هر گلی نو که در جهان آید

ما به عشقش هزاردستانیم

تنگ چشمان نظر به میوه کنند

ما تماشاکنان بُستانیم

تو به سیمای شخص می‌نگری

ما در آثارِ صُنْعْ حیرانیم

هرچه گفتیم جز حکایت دوست

در همه عمر از آن پشمانیم

سعدیا! بی وجود صحبت یار

همه عالم به هیچ نستانیم

ترکِ جان عزیز بتوان گفت

ترکِ یار عزیز نتوانیم

سعدی