از الفباى برجسته نهضت عاشورا و از شعارهاى انسان ساز آن، عنصر شهادت طلبى بود. يعنى مرگ در راه خدا  من کان باذلاً فينا محجته فليرحل « به آن تصريح مى آند و با جمله » خط الموت « و امام حسين عليه السلام، در خطبه  ياران شهادت طلب را برمى گزيند. چنين فرهنگى است آه پذيرفته همه اقوام و ملت هاست و اين نوع مرگ » معنا انتخابى و آگاهانه مكمل حيات شرافتمندانه است. چون مرگ پايان نيست تا آسى با انتخاب مرگ به پايان يافتن  خويش آمك آرده باشد. مرگ سرخ و شهادت، نوع آمال يافته ترى از حيات است؛ چرا آه زيربناى اين تفكر ريشه در فطرت انسان دارد و فطرت خداجوى انسان در جهت ارتقا و پيشرفت حرآت مى آند و حرآت آن به وسيله دين .الهى است و عمود اين دين، اقامه نماز است
در روز عاشورا يكى از آسانى آه در برابر نماز امام حسي نعليه السلام سپر تيرها شد، سعيد بن عبداللّه حنفى
بود. هنگامى آه ديگر نزديك جان دادنش بود، آقا خودشان را به بالين وى رساندند. او جمله عجيبى به حضرت يا اباعبداللّه اوفيت « : عرض آرد. او گفت .«
!آيا من حق وفا را به جا آوردم؟
آن چه اين شهيدان را اوج م ىدهد و بالا مى برد انوار متجلى نمازى است آه در قلب هاى آنان وارد شده و آن را
.تابان ساخته و تشعشعات آن در آليه امورشان متجلى است
شما راه خدا را باز آرديد
شهادت را شما آغاز آرديد
به خون خفتيد تا آيين بماند
فدا آرديد جان تا دين بماند
اگر در نماز حسين عليه السلام بودم
يوسف محمودى مقدم
نماز، صورت تنها نيست. اين نماز را اولى و آخرى است و هر چيز را آه اولى و آخرى باشد، آن قالب باشد،  زيرا تكبير، اول نماز است و سلام، آخر نماز. اين نماز براى آن نيست آه هر روز قيام و رآوع و سجود آنى،  غرض اين است آه مى بايد آن حالتى آه در نماز ظاهر مى شود پيوسته با تو باشد. اگر در خواب باشى و اگر بيدار .باشى و اگر بنويسى و اگر بخوانى، در جميع احوال خالى از ياد حق نباشى بود » اگر در نماز حسين عليه السلام بودم « .مطلب بالا فرازى از نوشته هاى کتاب تو فرق « ،» بى مصرف نباش « ،» چون يقين آرديد پاى بفشاريد « اين آتاب داراى قسمت هاى مختلفى است، مانند دو « و » دل بسته دل برآندن مباشيد « ،» نماز عصيان انسانى رام « ،» قبله آسمان منم « ،» نگر ميان آن دو واعظ رکعت عشق « اين نوشتار، بسيار خودمانى قلم زده شده است و توانايى نويسنده را در بيان مطالب به صورت روان و سليس به :طورى آه در دل خواننده بنشيند، مى رساند. بى هيچ توصيفى قسم تهايى از نوشته ايشان را مى خوانيم