تأثیر توجه به خدا در قدرت روح
در زندگی انسان همیشه مشكلاتی بوده و هست و این طبیعت زندگی دنیا است و هر قدر انسان بزرگتر باشد این مشكلات بزرگتر است و از این رو می‌توان به عظمت مشكلاتی كه پیامبر در آن دعوت بزرگش با آن روبرو بود پی برد.
ولی می‌بینیم خداوند به پیامبرش دستور می‌دهد كه برای كسب نیرو و سعه‌ صدر بیشتر در برابر انبوه این مشكلات به تسبیح پروردگار و نیایش و سجده بر آستانش روی آورد این نشان می‌دهد كه عبادت اثر عمیقی در تقویت روح و ایمان و اراده‌ آدمی دارد.
از روایات مختلف نیز استفاده می‌شود كه پیشوایان بزرگ هنگامی كه با بحرانها و مشكلات عظیم روبرو می‌شدند به در خانه‌ خدا می‌رفتند و در پرتو عبادتش آرامش و نیرو می‌یافتند.

عبادت و تكامل
می‌دانیم انسان موجودی است كه بالاترین استعداد تكامل را دارد از نقطه‌ عدم آغاز به حركت كرده و به سوی بی‌نهایت همچنان پیش می‌رود و هرگز چرخ تكامل او (هرگاه در مسیر باشد) متوقف نخواهد شد.
از طرفی می‌دانیم عبادت مكتب عالی تربیت است اندیشه‌ انسان را بیدار و فكر او را متوجه بی‌نهایت می‌سازد گرد و غبار گناه و غفلت را از دل و جان می‌شوید صفات عالی انسانی را در وجود او پرورش می‌دهد، روح ایمان را تقویت و آگاهی و مسؤولیت به انسان می‌بخشد.
و به همین دلیل ممكن نیست انسان لحظه‌ای در زندگی از این مكتب بزرگ تربیتی بی‌نیاز گردد و آنها كه فكر می‌كنند انسان ممكن است به جایی برسد كه نیازی به عبادت نداشته باشد یا تكامل انسان را محدود پنداشته‌اند و یا مفهوم عبادت را درك نكرده‌اند.
علامه‌ طباطبایی در تفسیر (المیزان) در این زمینه بیانی دارد كه فشرده و خلاصه آن را ذیلاً می‌آوریم: (همه‌ موجودات این جهان به سوی تكامل می‌روند، و نوع انسان تكاملش در دل اجتماع صورت می‌گیرد، به همین دلیل ذاتاً اجتماعی آفریده شده است.

مراد از ساجدین چیست؟
خدای سبحان به پیامبر گرامی خود سفارش می‌فرماید كه او را تسبیح و حمد گوید و سجده و عبادت كند و یا این مراسم را ادامه دهد و این سفارش را متفرع بر تنگی حوصله از زخم زبان‌‌های كفّار نمود معلوم می‌شود كه تسبیح و حمد خدا و سجده و عبادات در ازاله اندوه و سبك كردن مصیبت اثر دارد.
ـ مراد به ساجدین در آیه نمازگزاران است. و دستور به نماز خواندن است نه تنها سجده و اگر نماز را سجده نامید بخاطر این است كه سجده افضل اجزاء نماز است و مقصود از تسبیح و تحمید، زبانی گفتن سبحان الله و الحمد الله و امثال آن است.
در دُر منثور است كه ابن مردویه و دیلمی از ابی الدرداء روایت كرده كه گفت، از رسول خدا ـ صلّی الله علیه و آله ـ شنیدم كه می‌فرمود به من دستور نرسیده كه تاجر باشم و مال جمع كنم و یا به بسیاری مال افتخار نمایم بلكه به من وحی شده كه پروردگارت را بحمد تسبیح كن و از ساجدان باش و پروردگارت را عبادت كن تا تو را یقین آید.
رسول خداـ صلّی الله علیه و آله ـ هم بر طبق دستور پروردگارش صبر كرد تا آن جا كه شكنجه‌های سختی از دشمن بدید و نسبتهای ناروایی از ایشان شنیده و در آخر دیگر كاسه صبرش لبریز شد خدایتعالی فرمود: «و لقد نعلم انك یضیق صدرك بما یقولون فسبح بحمد ربك و كن من الساجدین».[2]

[1] . سوره‌ی حجر آیه‌ی 97.
[2] . المیزان. ج 12 ص 286.