خوش آمدید

امام علی علیه السلام فرمودند:

لایَکونُ الصّدیقُ صَدیقاً حتّی یَحفَظَ اَخاهُ فی ثَلاثٍ: فی نَکبتِهِ وَ غَیبَتِهِ وَ وَفاتِهِ؛

دوست هرگز دوست واقعی نخواهد بود، مگر آن که برادر خود را در سه حالت حفظ کند: در دوران تنگدستی و گرفتاری، در زمان نبودنش و پس از وفاتش.

نهج البلاغه، حکمت 129

بسیارند کسانی که شعار دوستی و ارادتمندی می دهند، اما صحنه ی امتحان و موقعیت های دشوار و شرایط نیاز که پیش آید، دوستان واقعی از مدّعیان دوستی و برادری شناخته می شوند. 
یکی از صحنه ها هنگام گرفتاری و رنج است که دوستان همدل و صمیمی را می توان شناخت. 
دوست مشمار آن که در نعمت زند
لاف یاریّ و برادر خواندگی
دوست آن باشد که گیرد دست دوست 
در پریشان حالی و درماندگی
صحنه ی دوم در غیبت و پشت سر اوست. گاهی در غیاب دوستمان از او بدگویی می کنند یا نسبتهای دروغ می دهند یا در حق او ظلم می کنند. دوست واقعی در غیاب دوستش باید از او دفاع کند و آبروی او را حفظ کند. 
صحنه ی سوم دوران پس از مرگ است. 
دوست را نباید فراموش کرد حتی پس از مرگ او. باید از او و نیکیهایش یاد کرد، به بستگان و فرزندانش رسیدگی کرد و جویای حال آنان شد، بر مزار او رفت و برایش فاتحه ای نثار کرد. 
اینهاست نشانه های دوست واقعی. 

منبع: حکمت های علوی و ترجمه و توضیح چهل حدیث از امام علی (علیه السلام)، جواد محدثی، انتشارات آستانه قدس رضوی، چاپ سوم (1391).

امام علی علیه السلام فرمودند:

ألصیّام اَحَدُ الصَّحَّتَیِنِ؛

روزه گرفتن یکی از دو تندرستی است.

غررالحکم، ج2، ص 27

ماه رمضان فرصتی است برای خودسازی روحی و آسایش جسم و استراحت دستگاه هاضمه و تنظیم سوخت و سوز بدن. 
در روایات معده «خانه ی بیماریها» معرفی شده است و «پرهیز» هم اساس و پایه ی همه ی درمانها. این جاست که نقش «روزه درمانی» در تندرستی روشن می شود. 
اگر امروز روزه و امساک را شیوه ای در معالجه ی بیماریها می دانند، خاصیت «تندرستی» که رهاورد روزه است، قرنها پیش در رهنمودهای دینی آمده است. 
در کلام نورانی پیامبر خداست: «صُوموا تَصَّحوا؛ روزه بگیرید، تا تندرست شوید. »
فرصت مغتنم ماه رمضان هم برکات و آثار جسمی و سلامتی دارد، هم تقویت اراده و تصفیه ی روح و تهذیب نفس است و هم روحیّه ی نوع دوستی و مهرورزی به مردم و دستگیری از محرومان و نیازمندان را تقویت می کند. 
از رهاوردهای جسمی و روحی روزه غافل نشویم. 

منبع: حکمت های علوی و ترجمه و توضیح چهل حدیث از امام علی (علیه السلام)، جواد محدثی، انتشارات آستانه قدس رضوی، چاپ سوم (1391).

امام علی علیه السلام فرمودند:

کَیفَ یَزهَدُ فی الدُّنیا مَن لایَعرِفُ قَدرَ الآخِرَهِ؟

چگونه در «دنیا» پارسایی پیشه کند، کسی که ارزش «آخرت» را نمی شناسد؟

غررالحکم، ج4، ص 562.

بر سر دو راهی انتخاب «مفید» از «مفیدتر» بصیرت لازم است. 
هر کس در پی سود و منفعت است، ولی شناخت سود واقعی و پایدار مهم تر است. 
برخورداری از «دنیا» خوب است، اما بهره مندی از نعمتهای «آخرت» خوب تر. 
نباید برای «منافع محدود» و «سود اندک» منافع بیشتر و پایدارتر را از دست داد. از کسی که مزایای آخرت را می شناسد، انتظاری جز این نیست که از سود و لذت دنیا برای رسیدن به لذایذ اخروی بگذارد، و گرنه شایسته ی ملامت است. 
زاهد واقعی کیست؟
کسی که با شناخت ارزش آخرت و نعمتهای بهشت و همسایگی با پیامبران و اولیای الهی و صالحان و شهیدان به نعمتهای دنیوی بی رغبت شود و آن را فدای بهشت برین و سعادت اخروی کند. 
برای آخرت گرایی باید بی ارزشی دنیا را شناخت. 
برای عمل خالص و صالح باید پوچی اعمال دنیاطلبانه و کاسب کارانه را فهمید. 
بازنده کسی است که «آخرت» را به خاطر «دنیا» از کف بدهد. 

منبع: حکمت های علوی و ترجمه و توضیح چهل حدیث از امام علی (علیه السلام)، جواد محدثی، انتشارات آستانه قدس رضوی، چاپ سوم (1391).

امام علی (علیه السلام) فرمودند:

إستَنزلوا الرزَّقَ بِالصَّدَقَهِ، وَ مَن اَیقَنَ بِالخَلَفِ جادَ بِالعَطیّهِ؛

روزی را با صدقه دادن فرود آورید. هر کس یقین به جایگزین داشته باشد، در بخشش سخاوتمند می شود

نهج البلاغه، حکمت 132

از وعده های الهی است که «صدقه» و انفاق، موجب افزایش روزی می شود و خداوند پاداش آنچه را در راه او داده شده است، چند برابر می دهد. 
آنچه داریم از خداست. همو از ما خواسته است که به نیازمندان هم رسیدگی کنیم و با انفاق و صدقه و خیرات و احسان، رحمت او را فراهم آوریم. 
عرصه ی مال و انفاق و احسان یکی از میادین آزمون است. 
در «آزمون مالی» برخی قبول نمی شوند؛ چون دلبسته به ثروت خویشند. بعضی هم می پندارند آنچه می دهند، از دست می رود. 
اما اگر طبق توصیه و رهنمود قرآنی تربیت شده باشیم که خداوند انفاق انسان مؤمن را بی پاداش نمی گذارد و باور کرده باشیم که: 
تو نیکی می کن و در دجله انداز
که ایزد در بیابانت دهد باز
هرگز آنچه را صدقه می دهیم، از دست رفته نخواهیم پنداشت، بلکه در صندوق ذخیره ی آخرتی خویش بایگانی می کنیم. 
خدا وعده ی جبران داده است، پس چرا امساک و بخل؟

منبع: حکمت های علوی و ترجمه و توضیح چهل حدیث از امام علی (علیه السلام)، جواد محدثی، انتشارات آستانه قدس رضوی، چاپ سوم (1391).

امام علی علیه السلام فرمودند:

لاتَخلُوا الأرضُ مِن قائمٍ لِلهِ بِحُجّهٍ، إمّا ظاهِراً مَشهُوراً و إمّا خائِفاً مَغموراً؛

زمین هرگز از کسی که با حجت برای خدا قائم باشد خالی نمی ماند، یا آشکار و مشهور یا بیمناک و پنهان.

غررالحکم، ج6، ص 410

یکی از شناختهای ضروری«حجّت شناسی» است؛ شناخت کسی که از سوی خدا سندی معتبر و ملاکی قوی و معیاری روشن قرار داده شده است تا بندگان بندگی و اطاعت و عبودیّت خود را با اذن او و با انطباق با امر و نهی و نظر و رضای او انجام دهند. 
خداوند با حجّتهایش با بندگان «احتجاج» می کند. پس باید حجتهای الهی را شناخت و طبق تعالیم آنان عمل کرد. 
حضرت مهدی، حجت الهی است که در پس پرده ی غیب پنهان و «قائم لله» است. 
او گر چه پنهان است، پیداترین و حاضرترین افراد است. خورشید هر چند پشت ابر باشد و از دیده ها پنهان، روشنگری و نورافشانی خود را دارد و اگر حجّت الهی هم در زمین نباشد، نظام هستی در هم می ریزد و مردم نیز بی پشتوانه و بی تکیه گاه می مانند. 
آن که «صاحب زمین و زمان» است، آن حجت غایت الهی است. 
شناخت او محبت می آورد و محبتش ما را به جرگه ی مطیعان می رساند. 

منبع: حکمت های علوی و ترجمه و توضیح چهل حدیث از امام علی (علیه السلام)، جواد محدثی، انتشارات آستانه قدس رضوی، چاپ سوم (1391).

امام علی (علیه السلام) فرمودند:

اَعقَلُ النّاسِ اَنظَرُهُم فی العَواقبِ؛

خردمندترین مردم کسی است که به عواقب و فرجام کار بیشتر بنگرد.

غرر الحکم، ج 2، ص 484

فقط دیدن امروز و زمان حال هنر نیست. 
کسی که بصیرت و دید نافذ دارد، آن طرف تر و فرداهای نیامده را هم می نگرد. 
گاهی راحت امروز رنج فردا را در پی دارد. گاهی هم برعکس رنج و سختی کشیدنهای امروز راحت و رفاه دراز مدت آینده را به ارمغان می آورد. 
گاهی خطای امروز فردایی آمیخته به کفر و عقوبت و رسوایی را رقم می زند، و گاهی صبر بر سختیهای «زندگی مؤمنانه» بهشت را برای شخص فراهم می آورد. 
در این میان عاقل کیست و غافل کدام است؟
مجرمان پنهانکار می پندارند زیر کند که در تله گرفتار نمی شوند و ردّپایی به جا نمی گذارند. اما وقتی گرفتار می شوند، به خطا و غفلت خود پی می برند.
کسی که به خاطر پول مختصری دست به دزدی یا قتل می زند و اسیر زندان می گردد، چه بسا اگر این روزها را می دید، هوس دزدی یا جنایت نمی کرد. 
هر کس عواقب را بنگرد، از پشیمانی مصون می ماند. 
روزگار فقط «اکنون» نیست و زمان هم تنها «امروز» نیست. 
وقتی از پس امروز فردایی هست، آینده نگر باشیم. 

منبع: حکمت های علوی و ترجمه و توضیح چهل حدیث از امام علی (علیه السلام)، جواد محدثی، انتشارات آستانه قدس رضوی، چاپ سوم (1391).

امام علی (علیه السلام) فرمودند:

اَعجَزُ النّاسِ مَن عَجَزَ عَن إکتسابِ الإخوانِ وَ اَعجَزُ مِنهُ مَن ضَیَّعَ مَن ظَفِرَ بِهِ مِنهُمِ؛

عاجزترین مردم کسی است که از انتخاب دوست و یافتن برادر ناتوان باشد، و ناتوان تر از او کسی است که دوستان خود را نتواند نگه دارد.

نهج البلاغه، حکمت 11

بعضی روحیه ی جمعی و جذبی دارند، هم جذب دیگران می شوند و الفت و انس می گیرند، هم دیگران جذب آنان می شوند و دوستشان می گردند. 
این یک هنر است که انسان بتواند با اخلاق و رفتار خویش کسانی را جذب خود کند و برای خود دوستانی پیدا کند. 
کسی که این روحیه و توان و جاذبه را نداشته باشد، ناتوان است. 
از سوی دیگر نگه داشتن دوستان و استمرار رفاقتها و تداوم روابط دوستانه نیازمند هنرمندی خاصّی است. گاهی حرفی نسنجیده یا رفتاری خودخواهانه یا انتقادی تند و تحقیرآمیز و یا حتّی شوخی ای بی جا و نامناسب رابطه ی دوستی را به هم می زند. 
چه باید کرد که دوستانی شایسته پیدا نمود؟
چه باید کرد که دوستانمان را از دست ندهیم؟
بی شک اخلاق و رفتار ما در پیدایش ارتباط دوستانه یا تداوم دوستها مؤثر است. 
بکوشیم «واو عاطفه» باشیم نه «خط فاصله». 

منبع: حکمت های علوی و ترجمه و توضیح چهل حدیث از امام علی (علیه السلام)، جواد محدثی، انتشارات آستانه قدس رضوی، چاپ سوم (1391).

پیامبر اکرم صلى ‏الله‏ علیه ‏و ‏آله فرمودند:

مَنْ باتَ سُکْرانا باتَ عَرُوسا لِلشَّیطانِ.

کسى که در حال مستى بخوابد آن شب عروس شیطان خواهد بود.

بحارالأنوار، ج 79 ، ص 148

پیامبر اکرم صلى ‏الله‏ علیه ‏و ‏آله فرمودند:

شارِبُ الْخَمْرِى ُعَذِّبُهُ اللّهُ بِسِتّینَ وَثَلاثَ مِأَةَ نَوْعٍ مِنَ الْعَذابِ.

خداوند شرابخوار را سیصد و شصت نوع عذاب مى‏ کند.

بحارالأنوار، ج 79 ، ص 152

پیامبر اکرم صلى ‏الله‏ علیه ‏و ‏آله فرمودند:

ولایَنالُ شَفاعَتى مَنْ شَرِبَ المُسْکِرَ، لایَرِدُ عَلىَّ الْحَوْضَ لاوَاللّهِ. 
 

شفاعت من به کسى که مست کننده (شراب) مى ‏نوشد نمى ‏رسد، به خدا سوگند او بر من در حوض کوثر وارد نمى ‏شود.

وسائل الشیعه، ج 17 ، ص 261