خوش آمدید

المحتضراز كتاب القائم بن شاذان گفته است كه امام صادق فرمود : ارواح مؤمنان ، آل محمد(عليهم السلام) را در كوه هاى رِضْوى مى بينند و از غذايشان مى خورند ، از آب شان مى نوشند و در مجالس شان با آنان سخن مى گويند ، تا وقتى كه قائم ما اهل بيت قيام كند . وقتى قيام كرد ، خدا مؤمنان را زنده مى كند و به سوى قائم آورده و دسته دسته به او لبيك مى گويند .

در اين وقت باطل گرايان به شك افتاده، مدّعيان دروغگو از بين رفته ، مقرّبان نجات مى يابند . وى مى افزايد : اين حديث بر مطلب ما دلالت دارد كه گفتيم روح پس از بيرون رفتن از بدن ، دوباره به قالب برمى گردد ، چنان كه خوردن و نوشيدن و سخن گفتن ارواح پس از زنده شدن ، بر اين مطلب دلالت مى كند .

الغيبة طوسى از عبد الاعلى ، مولى آل سام آورده است : همراه ابوعبدالله(عليه السلام) از شهر بيرون رفتيم . در منطقه « روحاء » به كوهى كه مُشْرِف بر آن منطقه بود ، نگاهى كرد و به من فرمود : اين كوه را مى بينى ؟ اين كوه « رِضْوى » ناميده مى شود . از كوه هاى فارس بود . چون ما را دوست داشت ، خدا آن را به اين ديار منتقل كرد . هر درختى در آن خوراكى است و پناهگاه خوبى براى خائفان است ( دوبار فرمود ) صاحب الامر در اين جا دو غيبت خواهد داشت : يكى كوتاه و ديگرى طولانى .1

بحار الانوار از الغيبه سيد على بن عبدالحميد به اسناد از امام زين العابدين در خبرى طولانى درباره خروج امام مهدى(عليه السلام) سخن مى گويد كه ايشان كنار پيامبر و على(عليه السلام) به كوه رضوى مى آيد . در خبر آمده است : آن گاه به كوه رضوى ، خدمت محمد(صلى الله عليه وآله) و امام على(عليه السلام) مى آيد كه برايش سفارش و عهدى مكتوب مى نويسند . آن را براى مردم مى خواند ، بعد به طرف مكه مى رود و مردم در آن جا گِرْد مى آيند .2

معجم البلدان در توضيح كوه رِضْوى مى نويسد : از طرف « ينبع » يك روز فاصله دارد و از مدينه ، هفت منزل . . . كوهى بلند كه دره ها و پرتگاه هاى زيادى دارد . از طرف « ينبع » آن را سبز ديدم . كسى كه دره هاى آن را ديده بود به من گفت كه در آنجا آب و درختان بسيارى هست .

اى دره كوه رضوى ! چرا آن كه در تو نهان گشته ، ديده نمى شود ؟! در حالى كه عشق خُرد كننده ، قلبم را به تلاطم و هيجان آورده است .

1- اثبات الهداة 3/500 به نقل از الغيبه ; بحار الانوار 52/153 .
2-اثبات الهداة 3/582 از بحار

آیا جزیره خضراء وجود دارد و امام زمان(عج) در آنجا زندگی می کنند؟

زندگی بقیة‌الله‌الاعظم‌ عجل‌الله تعالی‌فرجه در زمان غیبت، و چگونگی آن، چنان است که خود آن حضرت در دعای حجاب از درگاه قادر متعال درخواست نموده که محجوب، و پشت پرده دیده‌ها باشد. اَللهُمَّ احْجِبْنِی عَن عُیونِ اَعدائِی وَ اجْمَع بَینِی وَ بَینَ اَولِیائِی. 1

بين ظهور منجي و قيامت ارتباطي نيست و شرط تحقق قيامت، ظهور منجي نمي‌باشد. اگر مراد شما اين است كه چرا در هر دين سخن از منجي شده است و اديان ظهور منجي را امري حتمي و قطعي مي‌دانند؟ بايد گفت: نياز به حضور يك مرد آسماني كه با كمك او بتوان حق را اجرا كرد، عدالت را برقرار نمود و در راه كمال گام برداشت يكي از نياز‌هاي فطري و حقيقي انسان است. خداوند نيز به اين نياز پاسخ مثبت داده است و انبياء و اوصيا را براي هدايت و راهبري مردم برگزيد و وعده داد كه سرانجام حجت من بر زمين مسلط خواهد شد و با اجراي دين و برقراري عدالت، نياز شما بر آورده مي‌شود. در اديان آسماني بر اساس نياز مردم و عنايت خدا سخن از منجي مطرح شده است.

اگر بين منجي و قيامت رابطه‌اي گفته شده است فقط به اين دليل است كه بگويند حتماً او خواهد آمد و بعد از ظهور او، هر زمان كه خداوند اراده كرد قيامت برپا خواهد شد.

باور به ظهور شخصي كه جهان را پر از عدل و داد كرده و ريشه هاي ظلم و ستم را مي چيند اختصاص به اسلام نداشته بلكه، شامل اديان مختلف الهي و آسماني مي شود و در اسلام، مسيحيت،[1] يهوديت[2] و زرتشت[3] و... به ظهور اين شخص نويد داده شده است.
بنابراين مي توان گفت تمامي اديان به آمدن موعودي مصلح باور دارند كه اين موعود در انديشة زردتشت سوشياتت،[4] در انديشه مسيحيت حضرت مسيح و غيره... و در اسلام حضرت مهد(عج) است كه قرآن و سنت به آمدن آن بشارت داده اند.
امّا در مورد اينكه مهدويت يعني چه؟ بايد اذعان داشت لغت مهدويت برگرفته از امام مهدي(ع) است.
«خلاصه و حقيقت مهدويت، منتهي شدن سير جوامع جهان به سوي جامعه واحد و سعادت عمومي، امنيت و رفاه، تعاون و همكاري، همبستگي همگاني حكومت حق و عدل جهاني، غلبه حق بر باطل، غلبة جنودالله بر جنود شيطان نجات مستضعفان و نابودي مستكبران، و خلافت مؤمنان و شايستگان به رهبري يك رجل و ابرمرد الهي است كه موعود انبياء و اديان و دوازدهمين اوصياء و خلفاي پيغمبر آخرالزمان است.»[5]
امّا از آنجا كه نام آن منجي در ميان مسلمانان مهدي(عج) است، اين انديشه را به انديشة مهدويت ناميده اند هر چند ساير اديان به آن انديشه موعودگرائي و ... مي گويند.
بهرحال، مهدويت، يك انديشه و تفكر برگرفته از كتابهاي آسماني است كه با فطرت و سنن عالم خلقت موافق است و در ميان شيعيان در اين انديشه مباحث مهم ذيل بررسي مي شود.
1. موعودگرائي و منجي گرائي در اديان ابراهيمي و غيرابراهيمي.
2. مسأله مهدي باوري و موعود گرائي در اهل سنت.
3. اعتقاد به مهدويت از منظر شيعه كه خود، مباحث ذيل را در بر دارد.
الف: مسأله ولادت و نسب و كودكي امام زمان(عج).
ب: ويژگيهاي امام زمان(عج).
ج: مسأله انحراف در مهدويت و فرقه هاي انحراف.
د: مسأله غيبت امام زمان(عج).
ذ: مسأله علائم و زمينه هاي ظهور حضرت حجت(عج).
ر: مسأله وقايع ظهور و حكومت جهاني آن حضرت.
و...
بنابراين مهدويت، تعريف خاصي ندارد بلكه شامل يك اعتقاد مي شود كه مباحثي را در بردارد و كسي كه مي خواهد به اين مقوله بپردازد بايستي به مطالب ذكر شده با دقت، بپردازد.
منابع جهت مطالعه بيشتر:
1. تاريخ عصر ظهور، و مابعد الظهور (عصر غيبت)، محمد صدر.
2. اصالت مهدويت، آيت الله صافي، ج اول تا سوم، انتشارات حضرت معصومه.
3. او خواهد آمد، مهدي پور، نشر برقعي.
امام مهدي(عج):
براي تعجيل فرج زياد دعا كنيد، چرا كه همين دعا موجب گشايش براي خود شماست.
شيخ صدوق، كمال الدين، ج 2، ص 485، دارالفكر

----------------------------------------------------------
[1] . انجيل لوقا / باب 12 / آيات 40-35.
[2] . كتاب مقدس / سفر مزامير داود / مزمور 37.
[3] . اوستا، بخش يناهات / 46.
[4] . همان.
[5] . لطف الله صافي گلپايگاني، اصالت مهدويت، ج 2، بخش 4، ص 19، انتشارات حضرت معصومه، قم.

مهدويت از واژة مهدي گرفته شده و معناي اصطلاحي آن، اعتقاد به حضرت مهدي (عج) است، و باور به اين كه او فردي است از نسل پيامبر ـ صلي الله عليه و آله ـ كه در آخر الزمان ظهور مي كند و جهان را پر از عدل و داد مي سازد آنچنان كه از ظلم و جور پر شده بود.
اين عقيده اختصاص به شيعه ندارد و همة فرقه هاي اسلامي، در آن مشترك هستند، ريشة آن نيز در قرآن و احاديث است و چنين نيست كه توسط عده اي خاص، جعل و منتشر شده باشد. در قرآن، آيات فراواني دربارة آن مهر سپهر افروز وجوددارد، از جمله: انبياء/105؛ نور/55؛ توبه /33؛ قصص/5. حجم انبوهي از روايات نيز به دست ما رسيده است كه در آنها، پيامبر خاتم ـ صلي الله عليه و آله ـ از آن نور ديده اش سخن رانده است. اين روايات در همان زمان حيات پيامبر، سينه به سينه نقل مي شد و در گنجينة‌ذهن مسلمانان جاي مي گرفت، اگر نگاهي به روايات نبوي بيفكنيم، خواهيم ديد كه پرسش كنندگان از اوصاف، ويژگيها و محاسن اخلاقي و كيفيت و علائم ظهور و ساير مسائل مربوط به آن موعود بشري مي پرسيدند. اين نكته، بيانگر آن است كه اصل وجود منجي بشر، امري مسلم و قطعي بوده است. تأكيد ائمة اطهار نيز بر تقويت اين باور مي افزود تابدانجا كه هر دو مذهب تشيع و تسنن با همة انشعابهايشان، بر آن اتفاق نظر پيدا كردند.
شاهد بر اين مسأله، پديده مدعيان دروغين مهدويت است؛ شياداني كه از باور اصيل مردم، سوء استفاده كرده و خود را مهدي موعود، معرفي مي كردند، اما از آنجا كه صفات و ويژگي هاي مهدي حقيقي در روايات رسول اكرم ـ صلي الله عليه و آله ـ و جانشينان گراميش بيان شده بود، اغلب مردم به كذب ادعاي آنان پي برده و از آنها بيزاري مي جستند.
از آن طرف، برخي از افراد ساده دل يا منحرف، تعداي از معصومين يا افراد نامور را مهدي معرفي مي كردند، (مثلاً عده اي،‌زيد بن علي؛ فرقة‌كيسانيه، محمد حنفيه؛ فرقة ناووسيه، امام صادق ـ عليه‎ السلام ـ؛ و فرقة واقفيه، امام كاظم ـ عليه‎ السلام ـ را مهدي منتظر مي دانستند؛ در حالي كه اين بزرگواران، هيچ گاه چنان ادعايي نداشتند.)
همة اين مطالب نشان دهندة رسوخ اصل «مهدويت» در عمق جان مسلمانان است؛ اصلي كه جامعة اسلامي را جامعه اي منتظر و پويا و اميدوار به آينده اي روشن، نگاه داشته است. آينده اي كه اميدواريم دور نباشد.
منابع جهت معرفي بيشتر:
1. ابراهيم اميني، دادگستر جهان، انتشارات شفق، قم، چاپ بيست و پنجم، 1381.
2. حبيب الله طاهري،‌سيماي آفتاب، انتشارات زائر، قم، چاپ اول، 1380.
امام سجاد ـ عليه‎ السلام ـ:
من ثبت علي موالاتنا في غيبة قائمنا اعطاه الله عزّوجلّ اجر الف شهيد من شهداء بدر و اُحد؛ هر كس در زمان غيبت قائم ما، بر دوستي ما ثابت قدم بماند، خداوند ثواب هزار شهيد از شهداي جنگ بدر و احد را به او اعطا فرمايد.[1]

----------------------------------------------------------------------------
[1] . لطف الله صافي گلپايگاني، منتخب الاثر، انتشارات مؤسسه حضرت معصومه ـ سلام الله عليها ـ، قم، چاپ دوم، 1421ق، ص 648.

به يقين هر آغازي را سرانجامي و هر شروعي را پاياني است جز ذات اقدس خدا كه هم آغاز است و هم انجام، زمان نيز از جملة آفريده شده هاي خداي تواناست و از اين قانون نيز خارج نمي باشد از اين رو برگه هاي پاياني كتاب زندگي را در زمين آخرالزمان مي گويند.[1]

پاسخ گويي كامل به پرسش هاي شما نياز به چندين مجلد كتاب دارد لذا آنچه در حد يك پاسخ نامه مي توانيم عرضه نماييم پاسخي كوتاه و دقيق به هر يك از اين پرسش ها همراه با معرفي و ارجاع به منابع مفيد جهت مطالعه بيشتر مي باشد.
اعتقاد به امام مهدي(عج) در اسلام مستند به آيات و مجموعه وسيعي از روايات است كه شيعه و سني نقل كرده و اعتقاد به امام منجي را مسلم نزد فريقين كرده است. پس اساس اعتقاد ما به منجي مستند به ادله نقلي است (در اين زمينه مطالعه كتاب «منتخب الاثر»، آيت الله صافي گلپايگاني كه مجموعه عظيمي از روايات منقول توسط شيعه و سني در اين زمينه را به صورت منظم و دسته بندي شده گردآوري كرده است بسيار مفيد است).
اما با بررسي تاريخ بشريت و اديان مي بينيم اعتقاد به منجي در اديان و مكاتب مختلف مطرح گشته است. پس نياز به منجي بر اثر تجربه بشر در طول تاريخ با جان انسانها عجين گشته است.

برگرفته ازسایت مهدویت

اگر موضوع مهدویت امام مهدی علیه‌السلام واضح بوده، چرا عده‌ای به مهدویت غیر او معتقد شدند؟
این اشکال از سوی احمد کاتب مطرح شده، او معتقد است که اگر مهدویت امام مهدی علیه‌السلام واضح بوده، چرا قبل از ولادت او گروهی قائل به مهدویت افراد دیگری چون امام‌علی علیه‌السلام یا فرزندش محمدبن‌حنفیه، نفس زکیه، امام‌ صادق علیه‌السلام، امام‌ کاظم علیه‌السلام و سید محمد فرزند اما‌م‌ هادی علیه‌السلام و حتی امام‌ عسکری علیه‌السلام شدند؟
پاسخ:

در احادیث بسیاری که از جانب رسول‌ خداو اهل‌ بیت او درباره خروج مهدی علیه‌السلام وارد شده، خصوصیات ایشان روشن شده و از جمله تصریح شده که او فرزند امام‌ عسکری علیه‌السلام امام یازدهم است ولی در این میان عواملی موجب گمراهی مردم شد. از جمله اختناق شدیدی که پس از پیامبر اکرم صلی‌الله‌علیه‌وآله پیش آمد و جریان منع نقل حدیث را پدید آورد، موجب آن شد که این معارف سال‌های سال تنها دربین افراد اندکی باقی بماند و اکثر جامعه اسلامی از آن معارف محروم بمانند. همین امر سبب آن شد که سودجویان و فرصت‌طلبان از نا‌آگاهی جامعه سوءاستفاده کنند و از عنوان کلی منجی که در ذهن مردم رسوخ کرده‌ بود به نفع خویش بهره‌برداری کنند. اما از آنجا که حقیقت امر در جای خود روشن بود، این ادعاها دوام چندانی پیدا نمی‌کرد. در این میان کسانی که اهل لجاجت نبودند، پس از روشن شدن امر به جرگه شیعیان می‌پیوستند. از سوی دیگر باید توجه داشت که این اشکال از اساس دچار تزلزل است؛ زیرا از انحراف عده‌ای بی‌اساس‌بودن اصل موضوع امامت امام مهدی علیه‌السلام را نتیجه گرفته، در حالی که اهل منطق و تحقیق می‌دانند که میزان در رد یا قبول یک عقیده و مذهب، مراجعه به خود آن مذهب است. اگر هم به سراغ رفتار وابستگان به آن مذهب بروند، از ریشه و منشأ رفتار آنها غافل نمی‌شوند تا روشن شود که رفتارهای این عده ریشه در پیروی از آن مذهب دارد یا علت دیگری برای آن تصور می‌شود.

کسانی‌که چنین ادعایی داشته‌اند هرگز دوام نیاورده‌اند و بعد از مدت کوتاهی به جرگه عموم شیعیان پیوسته و یا منقرض شده‌اند.

میزان در عقیده یک مذهب، نظر غالب افراد و علمای آن مذهب است. و می‌دانیم که اعتقاد به مهدویت امام مهدی علیه‌السلام فرزند امام‌ حسن عسکری علیه‌السلام عقیده قریب به اتفاق شیعیان به حساب می‌آید.

در برخی از موارد که گروهی قائل به مهدویت غیر از امام مهدی علیه‌السلام شدند به‌جهت شبهه‌ای بوده که برای آن‌ها پدید آمده است؛ زیرا موقعیت آن عصر چنین حیرت و تردیدی را اقتضا داشته است، گرچه این حیرت نیز بعد از مدت کوتاهی برطرف گشت.